Τις τελευταίες μέρες διαβάσαμε πολλά δημοσιεύματα που είχαν σχέση με οδικά ατυχήματα ή μάλλον δυστυχήματα, διαφορετικά μεταξύ τους. Στη πραγματικότητα βέβαια, τα διαβάζουμε καθημερινά από τότε που θυμόμαστε τους εαυτούς μας ν’ αποκτούν ενδιαφέρον για τέτοιες ειδήσεις, έτσι δεν είναι;
Μόνο που από τότε που θυμάμαι εγώ να με απασχολούν τέτοιες ειδήσεις – περίπου την εποχή που απέκτησα δίπλωμα και βγήκα παρέα σας στους δρόμους της χώρας μας οδηγώντας ένα Nissan Sunny του 1985 – ως και σήμερα, συνέβησαν ορισμένα δυσάρεστα μα κι ευχάριστα γεγονότα που με έκαναν να δω τα πράγματα ακόμη πιο προσεκτικά, σίγουρα διαφορετικά απ’ ότι με είχαν μάθει. Αυτή μου η προσοχή όμως δε περιορίστηκε στο τι κάνω εγώ αλλά και στο τι κάνουν οι άλλοι στο δρόμο.
Πολλές φορές μάλιστα, μ’ έχω φανταστεί να έχω την απόλυτη εξουσία από το κράτος και να μοιράζω κλήσεις εν ριπή οφθαλμού μ’ ένα μαγικό ραβδί που όχι μόνο θα έστελνε τη κλήση κατευθείαν στα χέρια του παραβάτη μα θα την εισήγαγε και στο σύστημα ώστε κανένας μπάρμπας ή κολλητός να μη μπορεί να κάνει απολύτως τίποτα για να γλυτώσει ο παραβάτης το δίπλωμα του, την άδεια του, τα χρήματα του, ίσως και την ελευθερία του. Που θα έστελνε κατευθείαν κάποιον σπίτι του ή σε κάποιο κελί, το όχημα του σε δημοπρασία και το δίπλωμα του στη φωτιά.
Για τι να πρωτομιλήσω; Επικίνδυνοι ελιγμοί, ομιλία στο κινητό, παραβίαση ερυθρού σηματοδότη, αντικανονική προσπέραση. Άνθρωποι που έχουν ζήσει πολλούς χειμώνες και καλοκαίρια για να οδηγούν ακόμη. Παιδιά στις αγκαλιές των «γονιών» τους και όχι στα ειδικά καθίσματα. Καμία ζώνη, κανένα κράνος, καμία στολή. Αδιαφορία για πεζούς και διαβάσεις, αδιαφορία για STOP και ταχύτητα μέσα σε στενά όπου ορατότητα και περιθώρια αντίδρασης μηδενίζονται. Λες και ο καθένας από αυτούς ζει σ’ ένα δικό του κόσμο όπου δίπλα του βρίσκονται μονάχα φανταστικοί προστάτες και ο δρόμος εμπρός είναι άδειος από κάθε εμπόδιο, ως το σημείο του προορισμού. Άνθρωποι που είναι λες κι αισθάνονται άτρωτοι απέναντι σε τρίτους μα κυρίως στους ίδιους τους τους εαυτούς.
Πως αλλιώς να εξηγήσω όταν μια μέρα επάνω στη Φραντζή και ακριβώς πριν τη διάβαση πεζών παραχώρησα προτεραιότητα σε μητέρα με το παιδί της κι ένας μαλάκας αποφάσισε να με περάσει από δεξιά με τα «όσα»; Αν δε τον είχαμε δει, τι θα είχε συμβεί λέτε; Πως αλλιώς να εξηγήσω ηλικιωμένο που άλλαζε λωρίδες λες τον είχε πάρει ο ύπνος στο τιμόνι; Πως να δικαιολογήσω στον εαυτό μου το(ν) πατ-τέρα (ς) που οδηγούσε με ορθάνοιχτο παράθυρο και τη κόρη του αγκαλιά; Πόσα «πως» στο μυαλό μου ενώ γράφω αυτές τις γραμμές και είμαι σίγουρος πως και ο καθένας από εσάς έχει άλλα «τόσα» να γράψει.
Η αλήθεια είναι πως μια εξήγηση υπάρχει: η παντελής αδιαφορία του κράτους. Από το δημοτικό που το παιδί δε διδάχθηκε ποτέ τους στοιχειώδεις κανόνες οδικής ασφάλειας λες και δε θα μεγάλωνε σε μια κοινωνία που το αυτοκίνητο αποτελεί μέρος της ως και της άθλιες διαδικασίες έκδοσης διπλώματος – τουλάχιστον εγώ έτσι τις θυμάμαι πριν 13 χρόνια – και τη παντελή έλλειψη εφαρμογής των νόμων από τη Τροχαία – ειδικά στην επαρχία μιλάμε για τα πάρτι που ενώ τα γνωρίζουμε όλοι, κατά ένα «περίεργο» τρόπο τίποτα θετικό δε γίνεται. Αλήθεια, πότε κάνατε τελευταία φορά οπισθογωνία;
Το θέμα όμως είναι, τι μπορούμε να κάνουμε; Εγώ λέω, ότι ο καθένας από μάς οφείλει να προσπαθεί για το καλύτερο δυνατό στο κύκλο του. Δυστυχώς δε μπορώ να επιβάλω κανέναν κανόνα σε κάποιον άλλο άγνωστο οδηγό που περνάει δίπλα μου ενώ ταυτόχρονα παραβιάζει τον Κ.Ο.Κ. και επιδεικνύει παραβατική συμπεριφορά, ούτε μπορώ να αλλάξω τη γνώμη του 100αρη οδηγού με το αγροτικό, στους στενούς και σκοτεινούς δρόμους ενός ορεινού χωριού.
Μπορώ όμως κάθε φορά που μπαίνω στο αυτοκίνητο, να γίνομαι το καλύτερο δυνατό παράδειγμα για τα παιδιά μου και τους γύρω μου. Να με βλέπουν τα παιδιά μου ότι φοράω τη ζώνη, ότι σέβομαι τους δίπλα μου, ότι δε τρέχω άνευ λόγου, ότι κρατώ το τιμόνι και με τα δύο χέρια. Να τους δείξω ότι η ζωή (δική τους, δική μου, δική σας) αξίζει περισσότερο από τα 90 – 100 ευρώ μιας πηγής αυτοκινήτου που διαθέτει Bluetooth ώστε αν χρειαστεί να μιλήσω, να μη χάσω τα χέρια μου ή το μεγαλύτερο μέρος της συγκέντρωσης μου. Να κρατώ τις αποστάσεις, να δίνω τόπο στην οργή, να σκέφτομαι το αύριο και όχι μόνο το τώρα. Να σκέφτομαι όχι μόνο αυτούς που περιμένουν εμένα στο σπίτι μα και αυτούς που περιμένουν τους γύρω μου.
Μπορεί να μη πείσω κανέναν άλλον πλην των παιδιών μου. Αλλά τουλάχιστον δύο οδηγοί του αύριο, θα έχουν βγει λίγο καλύτερα προετοιμασμένοι, λίγο καλύτεροι από το παιδί που έμαθε πως το να οδηγείς χωρίς ζώνη, με το τσιγάρο στο ένα χέρι και το κινητό στο άλλο είναι το σωστό. Φυσικά, τα παιδιά μου θα μαθαίνουν από εμένα κι όταν θα έχω φτάσει σε μια ηλικία όπου πλέον θα αποτελώ κίνδυνο για όλους γύρω μου εκτός από εμένα, δίνοντας ακόμη ένα μάθημα συμπεριφοράς με το να παραδώσω τα κλειδιά (το αυτοκίνητο μάλλον θα μπει στο σαλόνι). Δύσκολο, το ξέρω. Χωρίς την Alfa Romeo μου;
Τίποτα δεν είναι εύκολο και το κράτος προ πολλών ετών έχει αποδείξει πως το θέμα «Αυτοκίνητο» και «Κ.Ο.Κ.» δεν έχει καμία αξία και νόημα πλην της είσπραξης. Οπότε είναι στο χέρι καθενός από εμάς να επηρεάσει και διδάξει δύο άλλους και μέσα από τη δύναμη των αριθμών και της κοινωνίας, να πάψουν οι καθημερινοί και άδικοι θάνατοι, οι καταστροφές ζωών, ονείρων και οικογενειών.
Είναι στο χέρι μας!
Α, κι αν εσύ που με διαβάζεις είσαι νέος, ωραίος και με γρήγορο όχημα, ψάξου για τα track days που γίνονται σε Μέγαρα και Σέρρες. Μπες σε ένα δραστήριο club που διοργανώνει ή/ και συμμετέχει σε αυτά. Άσε το δρόμο για τη βόλτα και το ταξίδι.
Φώτης Β. Νάκος
