Η Ferrari 550 Maranello με την ματιά ενός “μηχανόβιου”… |

Δεν είναι πολλά τα αυτοκίνητα που αγάπησα, ζήλεψα και ποθώ ακόμα και τώρα. Πόσο μάλλον όταν μερικά από αυτά είναι Supercars οπότε η απόκτησή τους (και η συντήρησή τους αντίστοιχα) εκ των πραγμάτων γίνεται ακόμα πιο δύσκολη. Βέβαια, ακόμα και στην κατηγορία Supercars υπάρχει μια ιεραρχία μέσα στα όνειρα μου. Και αυτή η ιεραρχία είναι δομημένη και απολύτως επηρεασμένη από την μοτοσυκλέτα. Όπως άλλωστε και η ματιά μου σε πολλούς τομείς της καθημερινότητας, της εργασίας, της φιλίας…

Βάλτε λοιπόν το απαραίτητο μουσικό χαλάκι και ας αναλύσουμε τα παραπάνω ενδελεχώς.

Στην συζήτηση ΠΕΡΙ ΜΗΧΑΝΟΒΙΩΝ από το περιοδικό «Το Τέταρτο» του Μάνου Χατζηδάκι, τον Φεβρούαριο του 1986, ο μεγάλος αυτός δάσκαλος αναφέρει μεταξύ άλλων ότι “...ο χαρακτηρισμός μηχανόβιος μας αναγκάζει ακριβώς ν’ αντιμετωπίσουμε αυτήν την περίπτωση: ενός ανθρώπου που η μηχανή καθορίζει τη ζωή του. Ειδάλλως, από κει και πέρα, τη μηχανή απλώς τη χρησιμοποιούμε… για να πάμε στη δουλειά μας.” Για να συνεχίσει λέγοντας πως “…Η έννοια μηχανόβιος συσχετίστηκε με την έννοια αναρχικός. «Αναρχικός» είναι κάθε ζωντανός άνθρωπος που αναθεωρεί και δεν χάβει τα δεδομένα, αλλά εννοεί να τα σκαλίζει από κάτω και να τα ξαναφέρνει διαλελυμένα επάνω για να τα επανασυνθέσει. Αυτή είναι άλλωστε και μια υγιής άποψη του ζωντανού ανθρώπου. Κι όμως η έννοια αναρχικός είναι συνδεδεμένη με μερικά παιδιά που εμφανίζονται διαμαρτυρόμενα και που δεν ξέρω κατά πόσον η διαμαρτυρία τους είναι κοινωνική αντίδραση ή αντίδραση λόγω ηλικίας, χωρίς σκέψη και χωρίς περισυλλογή… Εγώ πιστεύω πως ένας αναρχικός, πριν δράσει, σκέφτεται.”

Πόσες έννοιες και πόσα μηνύματα σε 2 φράσεις…? Αξίζει όμως να σταθούμε σε μία από αυτές για να συνδέσουμε τον παραπάνω πρόλογο με τον τίτλο του άρθρου, όσο παράξενο κι αν ακούγεται σε πολλούς. Διαβάστε ξανά… “… «Αναρχικός» είναι κάθε ζωντανός άνθρωπος που αναθεωρεί και δεν χάβει τα δεδομένα, αλλά εννοεί να τα σκαλίζει από κάτω και να τα ξαναφέρνει διαλελυμένα επάνω για να τα επανασυνθέσει…”

Πόσο μάλλον όταν τα δεδομένα αυτά αποτελούν από την μία το απόλυτο αυτοκίνητο, για να ακριβολογώ το απόλυτο Supercar και απο την άλλη, ένα αυτοκίνητο που στιγμάτισε μια ολόκληρη γενιά και αποτέλεσε (και αποτελεί) poster στα εφηβικά δωμάτια πολλών από εμάς. Ο λόγος για την τεράστια F40 και την υπέροχη F512. Η μία προγενέστερη της άλλης. Σχεδιαστικά εκπληκτικές. Κουβαλώντας η καθεμιά τους την δική της ιστορία και το δικό της φανατικό κοινό. Υπέροχες, εσωκλείοντας μηχανολογική εξέλιξη και κεντρομήχανη φιλοσοφία και τεχνογνωσία περισσότερων από 20 ετών. Κι όμως, το 1996 ο Luca Di Montezemolo, το νέο αίμα στην διοίκηση της Ferrari, αποφασίζει να γυρίσει την πλάτη στην κεντρομήχανη φιλοσοφία (και μάλιστα την εποχή που η εταιρεία βρίσκεται στην κορυφή των SuperCars) και να δημιουργήσει ένα υπέροχο GT του οποίου η φιλοσοφία και η βασική του αρχιτεκτονική έχει σαφής αναφορές στην Daytona 365GTB/4 του 1968

Daytona 365GTB/4 του 1968

Και αυτή ήταν η μεγάλη ανατροπή. Σε έναν κόσμο όπου τα Supercars βρίσκονται στο ζενίθ τους, έχουν τοποθετημένους τους κινητήρες στην πλάτη του οδηγού, γυρίζουν στο Nürburgring με 200 μιλια / ώρα, η έλευση μιας δημιουργίας που παραπέμπει σχεδιαστικά και αρχιτεκτονικά στην Daytona και φέρει το χαρακτηριστικό όνομα Maranello (το σπίτι της Ferrari) δεν γίνεται να περάσει απαρατήρητη.

Παρατηρώντας τα specifications της 550Μ του 1996, η ομοιότητα με αυτά της Daytona του 1968 είναι εμφανής. Σωληνοειδές πλαίσιο χάλυβα με πάνελ από αλουμίνιο, εμπροστομήχανη και πισωκίνητη και βέβαια με ένα V12 quad-cam. Αναδομώντας λοιπόν όλα αυτά τα βασικά αρχιτεκτονικά στοιχεία του παρελθόντος, δημιούργησαν ένα σύνολο το οποίο γυρνούσε 3,5 δευτερόλεπτα γρηγορότερα στην δοκιμαστική πίστα της Ferrari στο Fiorano, από την κεντρομήχανη 512M που ουσιαστικά αντικατέστησε.

Εμπορικά δε, η 550Μ ήρθε και κάλυψε ένα μεγάλο κενό στο αγοραστικό κοινό της εταιρείας: Έχοντας την εξωτική F50 ως κορυφή του δόρατος, την όμορφη F355 -μια κλάση πιο χαμηλά- και την family friendly 456GT, η 550Μ τοποθετήθηκε τέλεια ως ένα Super GT, ολοκληρώνοντας την γκάμα των μοντέλων, αποδεικνύοντας ότι η Ferrari χτύπησε μια φλέβα της αυτοκινητοβιομηχανίας σε μια κατηγορία που είχε να δώσει δείγματα γραφής από το 1960.

Λαμβάνοντας υπόψη τα 479bhp του V12 των 5474cc, τα σχεδόν 1700kg και την αρχαίογονη διάταξη που αναφέραμε, δυσκολα μπορεί να φανταστεί κάποιος ότι οι Ιταλοί έστησαν ένα άκρως ευκίνητο GT με κοφτερό τιμόνι, μόλις 2.1 στροφών και κατανομή βάρους 50:50! Ενώ δεν θα μπορούσαν να λείπουν και τα απαραίτητα ηλεκτρονικά: ABS, ASR τριών σταδίων, Sport button αλλα και κιβώτιο ταχυτήτων F1 στην μετέπειτα εκδοχή της, την 575M.

V12 5474cc & 479bhp

Σχεδιαστικά, ο Sergio Pininfarina κυριολεκτικά αποθεώθηκε με την 550 και δαπανώντας 4800 ώρες στο αεροδυναμικό τούνελ, αναφέροντας: “Θυμήθηκα το πως ένιωθα στην Ferrari την δεκαετία του 1950, όταν πρωτοήρθα να δουλέψω εδώ! Η Ferrari επέστρεψε στο Front-Engine Configuration επειδή η πρόοδος της τεχνολογίας μας επέτρεψε να επιτύχουμε επιδόσεις εφάμιλλές των Mid-Engine αλλά με περισσότερη άνεση και χώρους αποσκευών!“

Παράλληλα, η ιδέα μιας ανοιχτής 550 δεν άργησε να κάνει την εμφάνιση της και παρουσιάστηκε το 2000 στην έκθεση αυτοκινήτου στο Παρίσι, γιορτάζοντας τα 50 χρόνια συνεργασίας της Ferrari με τον οικο Pininfarina.

Και η σειρά ολοκληρώθηκε με την 575Μ του 2002. Το Μ προέρχεται από το Modificata και αντιστοιχεί στην αυξηση της ιπποδύναμης στα 515bhp και το F1 κιβώτιο ταχυτήτων. Ενώ το κύκνειο άσμα της δημιουργίας αυτής είναι η 575 SuperAmerica το 2005 στην εκθεση αυτοκινήτου του Los Angeles, με την ηλεκτρονικά ανοιγόμενη οροφή.