Δεν είναι πολλά τα αυτοκίνητα που αγάπησα, ζήλεψα και ποθώ ακόμα και τώρα. Πόσο μάλλον όταν μερικά από αυτά είναι Supercars οπότε η απόκτησή τους (και η συντήρησή τους αντίστοιχα) εκ των πραγμάτων γίνεται ακόμα πιο δύσκολη. Βέβαια, ακόμα και στην κατηγορία Supercars υπάρχει μια ιεραρχία μέσα στα όνειρα μου. Και αυτή η ιεραρχία είναι δομημένη και απολύτως επηρεασμένη από την μοτοσυκλέτα. Όπως άλλωστε και η ματιά μου σε πολλούς τομείς της καθημερινότητας, της εργασίας, της φιλίας…
Βάλτε λοιπόν το απαραίτητο μουσικό χαλάκι και ας αναλύσουμε τα παραπάνω ενδελεχώς.
Στην συζήτηση ΠΕΡΙ ΜΗΧΑΝΟΒΙΩΝ από το περιοδικό «Το Τέταρτο» του Μάνου Χατζηδάκι, τον Φεβρούαριο του 1986, ο μεγάλος αυτός δάσκαλος αναφέρει μεταξύ άλλων ότι «...ο χαρακτηρισμός μηχανόβιος μας αναγκάζει ακριβώς ν’ αντιμετωπίσουμε αυτήν την περίπτωση: ενός ανθρώπου που η μηχανή καθορίζει τη ζωή του. Ειδάλλως, από κει και πέρα, τη μηχανή απλώς τη χρησιμοποιούμε… για να πάμε στη δουλειά μας.» Για να συνεχίσει λέγοντας πως «…Η έννοια μηχανόβιος συσχετίστηκε με την έννοια αναρχικός. «Αναρχικός» είναι κάθε ζωντανός άνθρωπος που αναθεωρεί και δεν χάβει τα δεδομένα, αλλά εννοεί να τα σκαλίζει από κάτω και να τα ξαναφέρνει διαλελυμένα επάνω για να τα επανασυνθέσει. Αυτή είναι άλλωστε και μια υγιής άποψη του ζωντανού ανθρώπου. Κι όμως η έννοια αναρχικός είναι συνδεδεμένη με μερικά παιδιά που εμφανίζονται διαμαρτυρόμενα και που δεν ξέρω κατά πόσον η διαμαρτυρία τους είναι κοινωνική αντίδραση ή αντίδραση λόγω ηλικίας, χωρίς σκέψη και χωρίς περισυλλογή… Εγώ πιστεύω πως ένας αναρχικός, πριν δράσει, σκέφτεται.»
Πόσες έννοιες και πόσα μηνύματα σε 2 φράσεις…? Αξίζει όμως να σταθούμε σε μία από αυτές για να συνδέσουμε τον παραπάνω πρόλογο με τον τίτλο του άρθρου, όσο παράξενο κι αν ακούγεται σε πολλούς. Διαβάστε ξανά… «… «Αναρχικός» είναι κάθε ζωντανός άνθρωπος που αναθεωρεί και δεν χάβει τα δεδομένα, αλλά εννοεί να τα σκαλίζει από κάτω και να τα ξαναφέρνει διαλελυμένα επάνω για να τα επανασυνθέσει…»
Πόσο μάλλον όταν τα δεδομένα αυτά αποτελούν από την μία το απόλυτο αυτοκίνητο, για να ακριβολογώ το απόλυτο Supercar και απο την άλλη, ένα αυτοκίνητο που στιγμάτισε μια ολόκληρη γενιά και αποτέλεσε (και αποτελεί) poster στα εφηβικά δωμάτια πολλών από εμάς. Ο λόγος για την τεράστια F40 και την υπέροχη F512. Η μία προγενέστερη της άλλης. Σχεδιαστικά εκπληκτικές. Κουβαλώντας η καθεμιά τους την δική της ιστορία και το δικό της φανατικό κοινό. Υπέροχες, εσωκλείοντας μηχανολογική εξέλιξη και κεντρομήχανη φιλοσοφία και τεχνογνωσία περισσότερων από 20 ετών. Κι όμως, το 1996 ο Luca Di Montezemolo, το νέο αίμα στην διοίκηση της Ferrari, αποφασίζει να γυρίσει την πλάτη στην κεντρομήχανη φιλοσοφία (και μάλιστα την εποχή που η εταιρεία βρίσκεται στην κορυφή των SuperCars) και να δημιουργήσει ένα υπέροχο GT του οποίου η φιλοσοφία και η βασική του αρχιτεκτονική έχει σαφής αναφορές στην Daytona 365GTB/4 του 1968
Daytona 365GTB/4 του 1968
V12 5474cc & 479bhp
Και εσωτερικά…
Όσον αφορά την προσωπική επιλογή του υπογράφοντος?
…
…
…
Σπυρόπουλος Δημήτρης.
