Agostini vs Pasolini: Η μάχη που δεν τελείωσε ποτέ…

Κάθε λίγο και λιγάκι σε κάποιο site η κάποια σελίδα στο facebook που ασχολείται με κάποιο άθλημα, όποιο και να είναι αυτό, από Curling μέχρι Σκι και από κολύμβηση μέχρι F1, βγαίνει ένα άρθρο η μια δημοσκόπηση που ψάχνει η περιγράφει τον GOAT, τον Greatest Of All Times, αυτόν που στο χωριό μου θα λέγαμε Ο Καλύτερος Όλων Των Εποχών (γ.μω την ξενομανία μας γ.μώ).

Εμείς που ασχολούμαστε με αυτοκινητάκια τσακωνόμαστε όσον αφορά την F1 για Senna, Schumacher, Hamilton, Prost, Lauda (και ξεχνάμε λόγο ιντερνετικής ασχετοσύνης Fangio, Hawthorn, Clark, Moss, Nuvolari, Ascari κλπ κλπ), στα Rallies για Loeb, Vatanen, Rohrl, Makinen, Blomqvist, Kankkunen και άλλους που υπερστρέφουν θεαματικά στις σελίδες των Sites για το ποιος θα πάρει την Ε.Δ. του ‘καλύτερου’.

Στα MotoGP όμως τα πράγματα είναι κάπως πιο ξεκάθαρα αφού η κυριαρχία ενός συγκεκριμένου αναβάτη ήταν τόσο συντριπτική, τόσο εντός όσο και εκτός πίστας χάρη στη πληθωρική του προσωπικότητα και τη έλξη που ασκούσε τα πλήθη, που στο 99% των περιπτώσεων η θέση της κορυφής είναι πιασμένη από τον Giacomo Agostini.

Ο γόης Giacomo Agostini στο τελείωμα της καριέρας του όταν άφησε την MV Agusta για την Yamaha

Ήταν απίστευτα γρήγορος, τελειομανής, έκανε προσεγμένη διατροφή και ασκούταν με ειδικό πρόγραμμα, έδινε μεγάλη βάση στο στήσιμο της μοτοσικλέτας του και απαιτούσε από την MV Agusta, την ομάδα με την οποία συνδέθηκε για το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του, πάντα το καλύτερο.
Παράλληλα εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο το γεγονός ότι ήταν ομολογουμένως ένας όμορφος άντρας και ήταν ο πρώτος αναβάτης που ‘πούλησε’ την εικόνα του, και κέρδισε πολλά διαφημιστικά συμβόλαια, μέχρι και πρωταγωνιστικό ρόλο σε μία κινηματογραφική ταινία.
Τα αμέτρητα του φλερτ με μοντέλες και σταρλετ έβρισκαν συχνά πυκνά το δρόμο τους στα εξώφυλλα των σκανδαλοθηρικών περιοδικών και ενίσχυαν το μύθο του ακόμα και στου μη μυημένους.

Όλο αυτό το glam του Agostini δεν τον εμπόδισε να κατακτήσει στην καριέρα του, κρατηθείτε, 123 νίκες σε MotoGP, 8 Παγκόσμια Πρωταθλήματα στα 500 κ.εκ., 7 στα 350 κ.εκ. και δέκα νίκες στο Isle of Man TT, 18 Πρωταθλήματα Ιταλίας και συνολικά 311 νίκες σε επίσημους αγώνες.
Είναι ο μοναδικός πιλότος που κέρδισε περισσότερα Παγκόσμια Πρωταθλήματα από τα έτη συμμετοχής, 15 συνολικά Πρωταθλήματα σε 13 χρόνια.
Εν συντομία ο Agostini ήταν ο πρώτος superstar αναβάτης μοτοσικλετών της ιστορίας. Ίσως να τον φτάσει ο Valentino Rossi, αλλά τα κατορθώματα του Ago είναι τέτοια που δύσκολα κάποιος θα τα ξεπεράσει.

Και όμως υπήρξε τότε ένας άλλος αναβάτης που ύψωσε το ανάστημα του στον Agostini και, με περίσσιο τσαγανό και θράσος, διεκδίκησε τη θέση που του άξιζε στις καρδιές των απανταχού φίλων των μοτοσικλετών αλλά και στο πάνθεον των ‘μεγάλων’.
Ήταν το ακριβές αντίθετο του Agostini, ήταν ευθύς αλλά ευγενικός, ταπεινότερης καταγωγής, θρασύς και σε καμία περίπτωση το ίδιο εμφανίσιμος με τον superstar της εποχής, επίσης σε αντίθεση με τον Agostini δεν άλλαζε συντρόφους σαν τα πουκάμισα και έκανε οικογένεια νωρίς.
Πάλευε πάντα με μοτοσικλέτες δεύτερης διαλογής και αναγκαζόταν να εργάζεται παράλληλα στην αντιπροσωπεία της Harley Davidson για να μπορεί να τρέχει.
Δεν έδινε ιδιαίτερη έμφαση στο στήσιμο και την προετοιμασία, ούτε της μοτοσικλέτας του αλλά ούτε και του ιδίου. Ήταν ανόθευτα ταχύς, ζούσε με τη μανέτα τέρμα ανοιγμένη και είχε πει ότι “Εγώ τρέχω για να τρέξω, και αν κερδίσω ακόμα καλύτερα”: ήταν ο Renzo Pasolini.

Ο αντί-ήρωας Renzo Pasolini

Η ζωή και τα κατορθώματα του Agostini έχουν καταγραφεί πλήρως, ο ίδιος έχει βρεθεί και στην Ελλάδα τουλάχιστον δύο φορές για εκδηλώσεις στο κοτετσ…. στη πίστα των Μεγάρων, και το palmares του είναι μυθικό οπότε θα μου επιτρέψετε να δώσω περισσότερη έμφαση στον Pasolini που, εκτός των πολύ μυημένων, έχει περάσει δυστυχώς στη λήθη.

Ο Renzo Pasolini γεννήθηκε το 1938 στο Rimini και πήρε την ‘σωστή καθοδήγηση’ από τον πατέρα του που αγωνιζόταν στο Πρωτάθλημα Motocross. Σαν ατίθασο νιάτο είχε ροπή προς τα αθλήματα και ήταν εθισμένος στην αδρεναλίνη, έβγαινε κάθε βράδυ μέχρι αργά και συχνά έμπλεκε σε καβγάδες, έπινε και κάπνιζε και το σώμα του διατηρούταν σε καλή κατάσταση μονάχα γιατί έκανε ημι-επαγγελματική πυγμαχία, οπότε αναγκαστικά προπονούταν συχνά.
Το πάθος με τις μοτοσικλέτες όμως κυριάρχησε οπότε το 1958 άρχισε να συμμετέχει στο Ιταλικό Πρωτάθλημα Motocross, πάντα με ιδιωτική συμμετοχή και με μοτοσικλέτες που μετά βίας έμεναν σε ένα κομμάτι μετά από κάθε άλμα.
To 1962, μετά από κάποιες νίκες, αποφάσισε να στραφεί στο Ιταλικό Πρωτάθλημα Ταχύτητας με μια Aermacchi 175, όπου έκανε αισθητή την παρουσία του σε δύο περιπτώσεις κερδίζοντας ποιον άλλο από τον Giacomo Agostini.

Το στυλ οδήγησης του Paso, όπως τον έλεγαν οι υποστηρικτές του, ήταν απλό και απόλυτο: πας τέρμα γκάζι, και στις στροφές ρυθμίζεις την ισορροπία μετακινώντας το σώμα και παίζοντας με το γκάζι ανάλογα με τη περίπτωση. Έμοιαζε έτοιμος να πέσει σε κάθε στροφή, αλλά αυτός ήταν και ο μοναδικός τρόπος να ξεζουμίζει μηχανάκια που δεν είχαν το το τεχνικό υπόβαθρο να σταθούν ενάντια στις εργοστασιακές συμμετοχές των πρώτων.

Agostini (1) vs Pasolni (2)

Για δύο χρόνια σταμάτησε την ενασχόληση του με το άθλημα αφού έκανε την υποχρεωτική στρατιωτική του θητεία, παντρεύτηκε και απέκτησε δύο γιους και επέστρεψε το 1964, πάλι με Aermacchi, αλλά αυτή τη φορά στις κατηγορίες των 250 κ.εκ. και των 350 κ.εκ.. Πραγματοποίησε εξαιρετικές εμφανίσεις κερδίζοντας απρόσμενα αποτελέσματα και το και ξεχωρίζει για το πηγαίο ταλέντο του, που μπορεί να μην αρκεί για να κάνει θαύματα, του ανοίγει όμως την πόρτα για τη μεγάλη ευκαιρία του.

Το 1965 με μια ιδιωτική Benelli τερματίζει δεύτερος στα 250 κ.εκ., πίσω από τον επίσημο οδηγό του εργοστασίου Tarquinio Provini και τρίτος στα 350 κ.εκ. πίσω από τον Πρωταθλητή Agostini και τον Giuseppe Mandolini με Moto Guzzi ενώ συμμετέχει και στο Tourist Trophy στο Isle of Man. Την επόμενη χρονιά ο Provini τραυματίζεται σοβαρά και αναγκάζεται να εγκαταλείψει τους αγώνες, τότε η Benelli πραγματοποιεί ιδιωτικές δοκιμές σε Monza και Modena με επτά νέους πιλότους για να ορίσει τον αντικαταστάτη του.
Εκεί ο Pasolini διαλύει τον ανταγωνισμό και παίρνει με τσαμπουκά τη θέση του επίσημου πιλότου της ομάδας για το υπόλοιπο της σεζόν. Η Benelli παρουσίασε στον τελευταίο αγώνα του 1966 στη Vallelunga τη νέα τετρακύλινδρη 500 και ο Pasolini φρόντισε να κάνει πάταγο κερδίζοντας πειστικά τον Παγκόσμιο Πρωταθλητή Giacomo Agostini, που μάλιστα στη προσπάθεια του να τον φτάσει έκανε ένα από τα σπάνια λάθη του και έπεσε.

Εκείνη του η νίκη του εξασφάλισε και το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο με την Benelli για την σεζόν του 1967 και ο Paso ευχαρίστησε την ομάδα αρχίζοντας τη χρονιά όπως ακριβώς τελείωσε τη προηγούμενη, κερδίζοντας τον Agostini στον εναρκτήριο αγώνα στη Modena.
Εκείνη την ημέρα ξεκίνησε η μεγάλη μάχη μεταξύ των δύο.

Ο Pasolini με τον Agostini

Ο Agostini δεν θα επέτρεπε στον αυθάδη νεαρό να αμφισβητήσει την κυριαρχία του και ο Pasolini ήθελε να αποδείξει σε όλους πως ο φτωχός νέος είχε τα κότσια να διεκδικήσει και να αποκτήσει την δόξα που άξιζε αποκαθηλώνοντας τον καθιερωμένο ήρωα.

Το πλήθος χωρίστηκε στα δύο, και οι αθλητικές εφημερίδες τροφοδοτούσαν την αντιπαλότητα με φλογερά άρθρα που εξυμνούσαν από τη μία την ανωτερότητα της τεχνικής του Agostini, και από την άλλη το παράτολμο στυλ του Pasolini, και οι κατασκευαστές σιγοντάριζαν τη διαμάχη αυτή καθώς κέρδιζαν σε αναγνώριση και πωλήσεις.

Ο Pasolini με την Benelli 500

Η Benelli είναι γρήγορη αλλά όχι αρκετά γρήγορη ώστε να μπορεί να παλέψει επί ίσοις όροις με την MV Agusta, ο κόσμος το ξέρει και εξυμνεί ακόμα περισσότερο την προσπάθεια του Paso, που πολλές φορές αναγκάζει τον Agostini σε εντυπωσιακές μάχες που όμως ουδέποτε ξέφυγαν εκτός κανόνων.
Το 1967 ο Pasolini κερδίζει πολλές δεύτερες θέσεις στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και δίνει επικές μάχες με τον Agostini και τον Hailwood της Honda και το 1968 κατακτά τα Ιταλικά Πρωταθλήματα Ταχύτητας στα 250 και 350 κ.εκ. συνεχίζοντος τις καλές εμφανίσεις στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.

Η μεγάλη ευκαιρία για Παγκόσμιο Τίτλο ήρθε το 1969, όταν η Benelli 250 μπορούσε πραγματικά να διεκδικήσει νίκες, αλλά η τύχη στέρεψε, όπως συχνά κάνει στους αντι-ήρωες, και μηχανικά προβλήματα, αλλά και κάποιες πτώσεις, του στέρησαν τη πρωτιά που πήρε ο συναθλητής του Kel Carruthers.

Το 1970 ο Paso ήταν πλέον πιο αποφασισμένος από ποτέ και το Ιταλικό Πρωτάθλημα ξεκίνησε με παράσταση για δύο. Ο Pasolini και ο Agostini κέρδισαν εναλλάξ τους πρώτους τέσσερις αγώνες, πάντα με δυνατές μάχες σχεδόν σώμα με σώμα, και τα μαχαίρια πλέον ήταν έτοιμα να βγουν για τα καλά.
Τον Απρίλιο γινόταν το MotoGP στο Nurburgring και στις δοκιμές ο Pasolini έπεσε και αναγκάστηκε να αποσυρθεί από τον αγώνα και να επιστρέψει στην Ιταλία.

“Επιστρέφει το εναλλάξ Agostini και Pasolini”

Εκεί τον περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη, καθώς η υποδοχή των ανθρώπων της Benelli ήταν ψυχρή και στον τύπο κυκλοφόρησαν φωτογραφίες του Ισπανού αναβάτη Santiago Herrero να κάνει δοκιμές με την Benelli 500 του Paso, δείγμα του ότι ετοίμαζαν την αντικατάσταση του.

Ο Renzo όμως αντέδρασε με αντεπίθεση, και σε ερώτηση δημοσιογράφου δήλωσε ευθαρσώς πως ο μικρόσωμος Ισπανός δεν θα μπορέσει ποτέ να κουμαντάρει την βαριά Benelli γιατί είναι συνηθισμένος στην ελαφριά και μικροκαμωμένη Ossa 250 κ.εκ. και γι’αυτό δεν έχει κανένα λόγο να φοβάται τη σύγκριση. Συνέχισε κατηγορώντας την Benelli πως απαιτεί θαύματα με μια βαριά τετρακύλινδρη μοτοσικλέτα, που δεν μπορεί να ανταγωνιστεί την τρικύλινδρη του Agostini, τελειώνοντας πως ο κινητήρας της Benelli ήταν πλέον 12 ετών, με ότι μπορεί να σημαίνει αυτό.
Το κερασάκι στη τούρτα ήταν όμως η ευθεία πρόκληση στον Agostini όταν αναρωτήθηκε τι θα μπορούσε να κάνει ο Πολυπρωταθλητής αν αντάλλασσαν μοτοσυκλέτες.

Ο Agostini σήκωσε το γάντι και απάντησε με την πρόταση του να γίνει μια μάχη μεταξύ των δύο, μάλιστα αν έχανε θα πλήρωνε στον Pasolini 5 εκατομμύρια λιρέτες, σημερινά περίπου 45 χιλιάδες ευρώ. Ο Agostini κάλεσε τον αντίπαλο σε πραγματική μονομαχία και του έδωσε την επιλογή του τόπου και του τρόπου: μπορούσε να επιλέξει ανάμεσα σε 20 χρονομετρημένους γύρους έκαστος, είτε με αποκλειστική χρήση της πίστας η εκκίνηση μαζί, αλλά με διαφορά ενός λεπτού μεταξύ των δύο.
Ο καθένας θα είχε στη διάθεση του από μια Benelli 500 και μια MV Agusta 500 που θα επιλέγονταν τυχαία από το γκαράζ της κάθε ομάδας και ο Paso μπορούσε να επιλέξει ανάμεσα στα Nurburgring, Ulster και Imola για να την τοποθεσία.

“Ο αντίπαλος μου ο Agostini”

Όπως καταλαβαίνετε η πρόταση αυτή βρέθηκε σε όλα τα πρωτοσέλιδα και ο φανατισμός των οπαδών έφτασε σε ακραία επίπεδα. Ακόμα και περιοδικά ποικίλης ύλης αλλά και πολιτικές εφημερίδες έγραψαν άρθρα για την μονομαχία των αναβατών.
Η αθλητική εφημερίδα Stadio δημοσίευσε μια ανοικτή επιστολή στην οποία ζητούσε ευθέως την γνώμη των ίδιων των κατασκευαστών που το έπαιζαν Πόντιοι Πιλάτοι για να εκμεταλλευτούν διαφημιστικά την όλη ιστορία χωρίς να πάρουν θέση, και τελικά τόσο η Benelli όσο και η MV Agusta δήλωσαν αντίθετες στην δοκιμασία αυτή για λόγους ηθικής.

Τελικά τέλος στη μονομαχία έβαλε ο Πρόεδρος της Ιταλικής Ομοσπονδίας Giuseppe Colucci, που έστειλε την ίδια επιστολή σε κατασκευαστές και αναβάτες και στην οποία ανέφερε πως “…αν οι Κύριοι Agostini και Pasolini επιθυμούν να δοκιμάσουν την αξία τους, έχουν στη διάθεση τους πληθώρα εκδηλώσεων και σιρκουί στα οποία μπορούν να ανταγωνιστούν με το αθλητικό πνεύμα του Ευ Αγωνίζεσθαι…” τελειώνοντας πως η Ομοσπονδία θα έπαιρνε “...δραστικά μέτρα (σσ αποκλεισμός από τους επίσημους αγώνες) σε περίπτωση που οι αναβάτες προχωρήσουν στην τέλεση της μονομαχίας τους…”.

Τελικά η μονομαχία δεν έγινε ποτέ και ο Pasolini, στο τέλος του 1970, αποχώρησε από την Benelli για να επιστρέψει στην Aermacchi/Harley Davidson και να εξελίξει την νέα δίχρονη δικύλινδρη 250 τους.

Για όλο το 1971 ο Pasolini αρκείται ουσιαστικά μονάχα σε δοκιμές καθώς τα προβλήματα νεότητας της μοτοσικλέτας είναι μεγάλα και δεν επιτρέπουν διακρίσεις, την ίδια ώρα που ο οδοστρωτήρας Agostini, σε άλλη κατηγορία όμως, συνεχίζει να κυριαρχεί και να παίρνει νίκες και πρωταθλήματα.
Το 1972 επιτέλους η μοτοσικλέτα του Pasolini είναι αρκετά γρήγορη για να κοιτάξει στα μάτια τον ανταγωνισμό, αλλά στο στερέωμα εμφανίστηκε ένας άλλος ήρωας, ο Φιλανδός Jarno Saarinen, που κατέκτησε τα πλήθη με την ταπεινή του καταγωγή και την ταχύτητα του.
Ειρωνεία της τύχης είναι πως ο Saarinen στην πρώτη του εμφάνιση σαν επίσημος αναβάτης οδήγησε στις κατηγορίες 350 και 500 κυβικών τις νέες Benelli, που κατασκευάστηκαν βάση των οδηγιών του Pasolini πριν την αναχώρηση του από την ομάδα, και με εκείνες κατάφερε να κερδίσει τον Agostini και στις δύο κατηγορίες στο σιρκουί του Pesaro.
Παρά τις νίκες και την προσπάθεια του ο Pasolini έχασε τελικά τον τίτλο του 1972 από τον ιπτάμενο Saarinen που στα 250 κ.εκ. οδηγούσε Yamaha και ανανέωσε την υπόσχεση του για την επόμενη χρονιά.

Pasolini (12) και Saarinen (20)

Το 1973 ήταν η χρονιά του ‘όλα η τίποτα‘ για τον Pasolini, ήταν πλέον μεγάλος σε ηλικία και η νεότερη φουρνιά πιλότων, με πρώτο και καλύτερο τον Saarinen, έκανε τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα. Η αγωνιστική σεζόν άρχισε με την απόλυτη επικράτηση του Saarinen στους πρώτους τρεις αγώνες αλλά ο τέταρτος, το GP των Εθνών, θα διεξαγόταν στην Monza και ο Paso είχε αποφασίσει να πάρει τη νίκη πάση θυσία.

Η πρώτη δοκιμασία για τον Pasolini είναι στα 350 κ.εκ., εκκινεί λάθος και ο Agostini φεύγει μόνος μπροστά, την ώρα που ο Paso έμεινε 10δλ πίσω. Ο Renzo όμως δεν το βάζει κάτω και πιέζει την μοτοσικλέτα του πέραν των δυνατοτήτων της, γράφοντας συνεχόμενα ρεκόρ γύρου.
Φτάνει τον Agostini, τον προσπερνά πειστικά με το πλήθος να πανηγυρίζει υστερικά και απομακρύνεται οδεύοντας σε μια μυθική νίκη, αν ο κινητήρας δεν είχε αντίθετη γνώμη και δεν κολλούσε, αναγκάζοντας τον σε εγκατάλειψη.

Τα νεύρα του Pasolini έχουν χτυπήσει κόκκινο, ο ίδιος ο Agostini θυμάται πως σκεφτόταν πως θα ήταν καλύτερα να μην συμμετείχε ο Renzo στα 250 κ.εκ., αλλά το η πίστα έχει άλλο ένα αγώνισμα και αυτή τη φορά ο Paso κατεβαίνει έτοιμος για μάχη ενάντια στον Saarinen.
Ο αγώνας ξεκίνησε και ο Renzo στην εκκίνηση προσπερνά τους τρεις πρώτους και τίθεται στην κορυφή της κατάταξης αλλά στην Parabolica η μοτοσικλέτα του τινάζεται απότομα, η εξ αιτίας κολλημένου κινητήρα η λόγω λαδιών στην άσφαλτο, και τον ρίχνει με μεγάλη ταχύτητα πάνω στα κιγκλιδώματα. Η μικρή Aermacchi αναπηδά στα προστατευτικά, παίρνει ύψος και επιστρέφει στη πίστα ακριβώς μπροστά από τον Saarinen, που ακολουθούσε και που δεν μπόρεσε να την αποφύγει.
Μέταλλα, πλαστικά και σώματα σκορπίζονται στην άσφαλτο.
Ο Jarno Saarinen σκοτώθηκε ακαριαία, ο Pasolini υποκύπτει αργότερα στα πολλαπλά τραύματα του και Walter Villa, ο δεύτερος αναβάτης της Yamaha, τραυματίζεται.

Η τελευταία εκκίνηση, Monza 28/5/1973

Ο θρύλος του Renzo ‘Paso’ Pasolini σταμάτησε απότομα εκείνο το μεσημέρι της 28ης Μαΐου του 1973, αυτός ο καταραμένος Μάιος που έχει γίνει ο εφιάλτης των αγωνιζομένων.

Ήταν ο Βασιλιάς χωρίς στέμμα, ο μαχητής, ο ήρωας της εργατικής τάξης. Αυτός που ακόμα και σήμερα ο Giacomo Agostini θεωρεί πως ήταν ο μοναδικός πραγματικός αντίπαλος που αντιμετώπισε ποτέ και ας μην τον δικαιώνουν οι ψυχροί αριθμοί των στατιστικών.

Εκείνος ο αγώνας στέρησε από τον κόσμο των μοτοσικλετών δύο από τους πιο αγαπητούς αναβάτες του σπορ.

Αν βλέπαμε μια ταινία, ένα Rush των δύο τροχών, τώρα θα έπεφταν οι τίτλοι τέλους, ίσως με κάποια τελευταία λόγια του Agostini για τον άσπονδο φίλο του, και θα ακολουθούσαν κάποιες επιπλέον πληροφορίες για τους πρωταγωνιστές μας:

Ο Jarno Saarinen είχε ήδη δηλώσει πως θα έτρεχε μέχρι το 1974, παρά το νεαρό της ηλικίας του, και αυτό γιατί ήθελε να αφιερωθεί στην οικογένεια του, και μάλλον το ίδιο θα έκανε και ο Pasolini στο τέλος της χρονιάς.

Σε εκείνο τον αγώνα του 1973 ήταν παρόντες οι γονείς του γνωστού πιλότου της Formula 1 Jarno Trulli που αποφάσισαν να ονομάσουν το παιδί τους όπως ο αγαπημένος τους αναβάτης.

O Walter Villa ανάρρωσε πλήρως, επέστρεψε στους αγώνες και κατέκτησε τον τίτλο του 1974 στα 250 κ.εκ. με την Aermacchi, τη μοτοσικλέτα του Pasolini….

Το 1985 η Ducati παρουσίασε μια νέα Sport Touring 750 κ.εκ., σχεδιαστής της ήταν ο μεγάλος Massimo Tamburini, που ήταν προσωπικός φίλος του Renzo Pasolini, και θέλησε να την ονομάσει ‘Paso’ προς τιμήν του αδικοχαμένου αναβάτη.

Το Rimini θυμάται κάθε χρόνο την ημέρα που έχασε τον ήρωα καβαλάρη του.

Ducati 750 Paso

Νίκος Κουμπής