Πολλές φορές παρακολουθώ στο διαδίκτυο συζητήσεις για την τεχνολογική αρτιότητα και υπεροχή της Alfa Romeo σε όλους τους τομείς, καμιά φορά και στα …διαστημόπλοια, οι οποίες όμως είναι, τις περισσότερες φορές, εκτός πραγματικότητας και απλώς δείχνουν την εικόνα που οι οπαδοί της φίρμας θα ήθελαν να έχουν για την αγαπημένη τους μάρκα.
Κάποιες από αυτές όμως έχουν ιστορική βάση και τελικά ο προσεκτικός αναγνώστης, αν αφαιρέσει τις γνωστές σάλτσες που προσθέτει ο κάθε αφηγητής, ανακαλύπτει ότι εκεί στο Milano υπήρχαν κάποιοι τρελαμένοι και ,σχετικά, κακοπληρωμένοι μηχανολόγοι που αν είχαν την κατάλληλη υποστήριξη θα μεγαλουργούσαν. Ίσως η Fiat έπρεπε να είχε πιστέψει παραπάνω στο δυναμικό της φίρμας του Arese επενδύοντας σε κάποιες τρελές ιδέες των τεχνικών και σήμερα να μην ασχολιόταν κανένας με την BMW.
Μία από αυτές τις ιστορίες είναι και αυτή του περιβόητου V10 κινητήρα που έμεινε στο συρτάρι για δέκα χρόνια για να σαρώσει μετά την F1 και να θεωρηθεί ένας από τους καλύτερους κινητήρες που σχεδιάστηκαν ποτέ. Καλά θυμάστε, η Alfa Romeo δεν έτρεξε ποτέ στην F1 με V10 αλλά ο κινητήρας της έσπρωχνε το μονοθέσιο του Schumacher προς τους τίτλους με την κόκκινη αρμάδα. Σας μπέρδεψα? Ας πάρουμε την ιστορία από την αρχή τότε:
Ήταν το 1985 όταν η Alfa Corse αποφάσισε να αποσυρθεί απο την F1 λόγω των κακών αποτελεσμάτων της απογοητευτική turbo 185T και γιατί τα κονδύλια του IRI δεν αρκούσαν για μια αξιοπρεπή αγωνιστική παρουσία. Την εποχή εκείνη οι πωλήσεις της φίρμας, για τα δικά της μικρά δεδομένα, δεν ήταν κακές και η γκάμα ήταν πλήρης αλλά η εξέλιξη και η συμμετοχή ταυτόχρονα σε Rallyes (GTV6, 75 V6, 75 turbo gr.A), πρωταθλήματα Τουρισμού (GTV6, 75 Imsa) και F1 ήταν μια πολυτέλεια που δεν μπορούσαν να αντέξουν πολύ μεγαλύτεροι όμιλοι και ήταν αναπόφευκτο να κοπεί το ακριβότερο αλλά και πιο απογοητευτικό πρόγραμμα. Επιπλέον εκείνη τη χρονιά έφυγε για να ιδρύσει την Motori Moderni ο Carlo Chiti, θρυλικός διευθυντής της Alfa Romeo και ιδρυτής της Autodelta αλλά κυρίως ‘ψυχή’ της ομάδας F1 και χωρίς αυτόν τα πράγματα θα ήταν ακόμα πιο δύσκολα.
Ο Eddie Cheever με την Benetton Alfa Romeo 185T
Το 1986 η Alfa Corse όμως εξέλιξε για λογαριασμό της Ligier ένα πρωτοποριακό τετρακύλινδρο turbo για την επόμενη σαιζόν όμως η Fiat, που στο μεταξύ είχε αγοράσει την Alfa Romeo από το Ιταλικό Δημόσιο για πενταροδεκάρες (αλλά είναι μια άλλη ιστορία αυτή…) αποφάσισε να κόψει τα κονδύλια ώστε να μην επισκιαστεί η Ferrari. Είναι χαρακτηριστικό πως ο 415/85T είχε όλα τα εφόδια ώστε σε συνδυασμό με ένα καλό πλαίσιο να πρωταγωνιστήσει στην F1 αφού ήδη στην αρχική και ακατέργαστη μορφή του απέδιδε 850 ίππους, ζύγιζε 122 κιλά, 26 λιγότερα απο τον προηγούμενο V8, και αποτελούταν από τα μισά εξαρτήματα σε σχέση με τους ανταγωνιστικούς κινητήρες, κάτι που επέτρεπε τον πλήρη έλεγχο και ενδεχόμενη επισκευή σε λιγότερο χρόνο. Επίσης μπορούσε κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί επιτυχώς από το τμήμα Marketing μιας και είχε διπλά μπουζί και ημισφαιρικούς θαλάμους καύσης, σαν τους Twin Spark παραγωγής. Όμως η απόφαση είχε παρθεί απο το Torino και, προκειμένου να μην φανεί ότι το πρόγραμμα θα ακυρωνόταν δικτατορικά για να ευνοηθεί η Ferrari, απλά κόπηκαν τόσο πολύ τα κονδύλια ώστε να αναγκαστεί η Alfa Corse να ακυρώσει απαραίτητες δοκιμές εξέλιξης.
Με την ευκαιρία των, δικαιολογημένα αρνητικών, δηλώσεων του Rene Arnoux για την ανύπαρκτη δέσμευση της εταιρίας στο πρόγραμμα F1, έσπασε το συμβόλαιο με την Ligier και η Alfa δεν συμμετείχε ούτε καν σαν κατασκευαστής κινητήρων στο πρωτάθλημα του 1987 αφού οι turbo κινητήρες δόθηκαν στην Osella χωρίς υποστήριξη από το εργοστάσιο.
Ο Rene Arnoux δοκιμάζει στο Balocco μια Euroracing Alfa Romeo Turbo
Δυστυχώς όμως η ακύρωση του προγράμματος F1 της Alfa Romeo είχε και ένα άλλο θύμα, τον V1035 που εξελισσόταν εν όψει της κατάργησης από την FIA των turbo κινητήρων. Ο τεχνικός κινητήρων της Alfa Corse της εποχής, ο Pino D’Agostino, είχε προβλέψει πως η καλύτερη λύση για την επίτευξη κορυφαίας ιπποδύναμης, ροπής αλλά και άριστο packaging στα σύγχρονα μονοθέσια θα ήταν ένας κινητήρας με διάταξη V10 και όχι V8 η V12.
Είχε δει δηλαδή, αρκετά νωρίτερα, αυτό που θα εφάρμοζαν με μεγάλη επιτυχία πρώτα η Renault και ύστερα η Honda. Αν ο turbo που δεν έτρεξε ποτέ με την Ligier θεωρούταν καλός, ο V10 ήταν τουλάχιστον εκπληκτικός κινητήρας: είχε περιεχόμενη γωνία 72 μοιρών και τέσσερις εκκεντροφόρους μεταβλητού χρονισμού που κινούσαν 4 βαλβίδες στο κύλινδρο με πρόβλεψη και για 5, σφυρήλατα έμβολα και χιτώνια από nickasil ενώ και ο κορμός ήταν φτιαγμένος από εξωτικά κράματα μετάλλου.
Στις πρώτες δοκιμές του, το καλοκαίρι του 1986 απέδωσε 620 ίππους , τη στιγμή που την ίδια περίοδο ο V12 της Ferrari θεωρούταν από τους ισχυρότερους και απέδιδε 580 ίππους.
Μέχρι τα τέλη της χρονιάς είχαν φτάσει σχεδόν τους 700 στις 13300 σ.α.λ. και μέγιστη ροπή τα 39 κιλά στις 9500 σ.α.λ. . Η Alfa Romeo σχεδίαζε να κατασκευάσει 15 κινητήρες, με σκοπό μέχρι το 1988 να τον έχει εξελίξει αρκετά ώστε να επανέλθει με δική της ομάδα στην F1 διεκδικώντας νίκες και πρωταθλήματα, αλλά η πολιτική της Fiat της έκοψε τα φτερά.
O D’Agostino δήλωσε πρόσφατα πως όταν παρουσίασε τον κινητήρα δέχτηκε έντονη κριτική από το τεχνικό επιτελείο της Ferrari και ήταν ιδιαίτερα πικραμένος από κάποιους επιφανείς τεχνικούς (εννοούσε μάλλον τον Mauro Forghieri), κάτι που βοήθησε στο κόψιμο του προγράμματος και τον περιορισμό της Alfa Romeo στα πρωταθλήματα Τουρισμού. Ως γνωστόν όμως η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο και με λίγη υπομονή θα ερχόταν η ώρα που θα το απολάμβανε.
Alfa Romeo V1035
Αφού η F1 θα παρέμεινε μακρινό όνειρο για την Alfa Romeo, η αγωνιστική ομάδα εξέλιξε σε συνεργασία με την Brabham την 164 ProCar για το επερχόμενο πρωτάθλημα όπου θα συμμετείχαν αυτοκίνητα που φαινομενικά θα ήταν συμβατικά αλλά θα χρησιμοποιούσαν τεχνολογία απ’ευθείας από την F1. Τελικά οι άλλες αυτοκινητοβιομηχανίες απέσυραν τις συμμετοχές τους και το πρωτάθλημα Production Car πέθανε πριν καν γεννηθεί και ο V10 πρόλαβε να τραγουδήσει μόνο πριν την έναρξη του GP της Monza του 1988 όταν η 164 ProCar έγραψε μερικούς γύρους στα χέρια του Riccardo Patrese.
Alfa Romeo 164 ProCar
Ο V1035 στο πίσω μέρος της 164 ProCar
Αφού ακυρώθηκε και το ProCar η Alfa Romeo κατάφερε να πάρει την άδεια της Fiat για την εξέλιξη ενός πρωτοτύπου του Gr.C για το πρωτάθλημα Endurance. Έτσι, σε συνεργασία με την Dallara και την Abarth, κατασκεύασαν την Abarth-Alfa Romeo SE048 που ήταν σχεδιασμένη γύρο από τον V10 που είχαν ήδη έτοιμο με μερικές τροποποιήσεις για την απαραίτητη αξιοπιστία σε αγώνες μεγάλης διάρκειας. Το πρωτότυπο ήταν εξαιρετικό και υιοθετούσε κάποιες αεροδυναμικές λύσεις που μόνο μετά από μερικά χρόνια βρήκαν εφαρμογή από άλλα εργοστάσια ενώ ο V10 εκτός από πολύ δυνατός αποδείχτηκε και ιδιαίτερα αξιόπιστος μόνο που, για ακόμα μια φορά, η πολιτική της Fiat να ευνοεί την Ferrari αποδείχθηκε μοιραία. Στο Torino αποφάσισαν πως ο V10 …παραήταν καλός και θα μπορούσε η SE048 να διεκδικεί νίκες ακόμα και με ένα παλαιότερο V12 της Ferrari ώστε να δείξουν ότι το Cavallino Rampante θα είχε κορυφαία απόδοση και στο πρωτάθλημα Endurance. Οι τεχνικοί της Alfa Corse αναγκάστηκαν να δεχτούν τον συμβιβασμό αλλά το γεγονός ότι θα παραγκωνιζόταν ο δικός τους κινητήρας για ακόμα μια φορά δεν τους ήταν καθόλου ευχάριστο, νομίζω πως όταν τελικά το 1990 η Fiat σταμάτησε την εξέλιξη της SE048 για λόγους κόστους και μειωμένου ενδιαφέροντος για το πρωτάθλημα Sport Πρωτοτύπων στο Milano δεν στεναχωρέθηκαν ιδιαίτερα.
Abarth Alfa Romeo SE048
Η SE048 με τον V12 προέλευσης Ferrari
Υπήρξε άλλη μια ευκαιρία για τον V10, δεν θα αγωνιζόταν μεν αλλά θα έβρισκε θέση σε ένα αλουμινένιο σπορ διθέσιο αυτοκίνητο που άρχισε να εξελίσσεται στην Alfa Engineering με εντολή του τότε Προέδρου της Fiat Vittorio Ghidella, ήταν η χρυσή εποχή των σπορ αυτοκινήτων του Gruppo αφού παράλληλα παραγγέλθηκαν τα Fiat Coupe’, Barchetta και ο εκπληκτικός 20V Turbo, οι Alfa Romeο GTV και Spider 916 και 155 GTA και στην Lancia οι Evo εκδόσεις της Integrale. Κάποια στιγμή όμως οι λογιστές πήραν τον έλεγχο, έδιωξαν τον Ghidella και ακύρωσαν ότι δεν πρόλαβε να υλοποιηθεί με μεγάλη χαμένη την Alfa Romeo που υπολόγιζε σε μια 155 GTA 300 ίππων για να τα βάλει με την BMW M3 και βεβαίως στο supercar με τον V10 που θα ξανάβαζε την φίρμα στο πάνθεον της αυτοκίνησης.
ο V1035 μπροστά από την SE048 στο Μουσείο του Arese
Ο V10 των 3.5 λίτρων έμεινε να σκονίζεται στο Μουσείο του Arese δίπλα στο πρωτότυπο της SE048 και θα παρέμενε ξεχασμένος αλλά το 1996 ο D’Agostino πήρε μεταγραφή στην Ferrari που έψαχνε απελπισμένα τον τίτλο στην F1 και αμέσως εγκαταλείφθηκε ο παραδοσιακός V12 για χάριν ενός V10 που, εντελώς τυχαία, ήταν σαφέστατα εμπνευσμένος, αν και προφανώς πιο εξελιγμένος, από αυτόν που είχε σχεδιάσει για την Alfa Romeo μια δεκαετία πιο πριν, η κύρια διαφορά ήταν η περιεχόμενη γωνία που πλέον ήταν 90 μοιρών, αλλά ο D’Agostino δεν ήταν ξένος στο να παίζει με τη γωνία του V καθώς το ίδιο έκανε και με τον V6 της Alfa 155 του DTM/ITC .
Το 1999 ο V10 κινητήρας του D’Agostino έφερε στο Maranello το πρώτο πρωτάθλημα κατασκευαστών μετά από 16 χρόνια, η ειρωνεία της τύχης είναι πως η έκδοση του κινητήρα εκείνης της χρονιάς λεγόταν 048 και στους γνώστες της ιστορίας έμεινε ένα μεγάλο παράπονο, ότι η Ferrari ποτέ δεν αναγνώρισε την συμβολή της Alfa Romeo που θυσιάστηκε πολλάκις για την επιστροφή της στις νίκες. Θα μπορούσαν άλλωστε, τιμής ένεκεν, στο κάλυμμα του κινητήρα της F399 να μην έγραφε FIAT αλλά τα καλλιγραφικά γράμματα της Alfa Romeo…
Ferrari 048
Νίκος Κουμπής
Θέλεις να σχολιάσεις? κάνε Log in η Sign up στο forum μας:
http://www.theitalianjob.gr/forum/viewtopic.php?p=81903#p81903
