Χρόνια Πολλά Aurelia

Η συζήτηση με έναν θαυμαστή των Lancia δεν είναι ποτέ προβλέψιμη. Πολύ περισσότερο από τους alfisti, όταν η θεματολογία περιστρέφεται γύρω από “την τελευταία γνήσια Lancia“, οι απόψεις και η ένταση της επιχειρηματολογίας διαφέρουν τόσο, όσο ένα F-14B Tomcat από ένα καλομαγειρεμένο στιφάδο.

Για κάποιους, οτιδήποτε μετά τη Lambda είναι ιεροσυλία. Κάποιοι άλλοι θεωρούν ότι το τέλος ήρθε με το θάνατο του Gianni και την αποχώρηση από τα Grand Prix. Κάποιοι άλλοι, αρνούνται να δεχτούν οτιδήποτε κατασκευάστηκε μετά την εξαγορά από τον άσπονδο εχθρό το 1969. Ορισμένοι αρέσκονται στη Beta αλλά θεωρούν τη Delta φωτοτυπία του Ritmo. Κανείς τους όμως δεν αναγνωρίζει καν την ύπαρξη των τελευταίων rebadged Chrysler. Ευτυχώς.

Αν όμως η συζήτηση μεταφερθεί στην “καλύτερη Lancia που κατασκευάστηκε ποτέ“, οι επιλογές είναι λίγες, και πηγάζουν από την ίδια περίπου εποχή. Για αρκετούς, η άμεση απάντηση είναι η Aprilia, ένα πραγματικά πρωτοποριακό σχέδιο, προσφέροντας ανεξάρτητη ανάρτηση πίσω, έλλειψη κεντρικής κολόνας θυρών, με αυτοφερόμενο πλαίσιο εξελιγμένο σε αεροσύραγγα, και έναν overengineered V4 τοποθετημένο υπό γωνία για σταθερότητα και ομαλότητα λειτουργίας.

Lancia Aurelia B10 Berlina (1950)

Ίσως όμως η ορθότερη απάντηση είναι αυτή της Aurelia, ένα τεχνικό και κατασκευαστικό αριστούργημα από τον “πολύ” Vittorio Jano, και το νεαρό τότε ιδιοφυή μηχανολόγο Vincenzo Di Virgilio. Οι μαθηματικοί αλγόριθμοι του στην αναζήτηση της απόλυτης ισορροπίας και την ελαχιστοποίηση του NVH (όπως μελετούσε και ο σύγχρονός του David Bache στο Coventry την ίδια περίοδο), τον οδήγησαν στον σχεδιασμό του πρώτου V6 παραγωγής, αρχικά στα 1.565cc, εν συνεχεία στα 1.754cc για το μοντέλο παραγωγής, και εντέλει με αμέτρητες εκδόσεις και ρυθμίσεις μέχρι τα 2.5lt.

Lancia Aurelia B24 Spider Pininfarina (1954)

Η μετάδοση στο σύνολό της τοποθετήθηκε πίσω με τα πίσω ταμπούρα στις πλήμνες του διαφορικού για μειωμένο φερόμενο βάρος (κατά τα πρότυπα των αγωνιστικών monoposto των GP), ενώ η εμμονή της εταιρείας να κατασκευάζει τα πάντα μόνη της σύμφωνα με τις δικές της προδιαγραφές στο δικό της χυτήριο, επίτασσε και την τοποθέτηση μετρικών ελαστικών Radial της Michelin από την έναρξη παραγωγής, για ακόμη καλύτερη οδική συμπεριφορά.
Μια εμπνευσμένη σχεδίαση από τον Mario Boano της Ghia, προπομπό όλων των μεταγενέστερων Sport GT (B20 GT), πασπαλισμένη με την καλύτερη ποιότητα κατασκευής της Ιταλίας για την εποχή (και για τις επόμενες 3 δεκαετίες).

Η τεχνική αρτιότητα του αρχέτυπου δεν σταμάτησε την εταιρεία να εξελίσσει και να δοκιμάζει λύσεις για βελτίωση ενός μοντέλου που δεν θα έφερνε ουσιαστικό κέρδος στο εργοστάσιο (18.200 μονάδες σε 8 χρόνια παραγωγής με 6 διακριτές σειρές), βάζοντας εν δυνάμει τα θεμέλια για την σταδιακή καταστροφή και την εξαγορά σε λιγότερο από 20 χρόνια λογιστικής αδιαφορίας.
Όμως, η αρχική εμμονή του Giuseppe Lancia, και εν συνεχεία του διαδόχου του Gianni, μεταλαμπαδεύτηκε στο προσωπικό, και μεταφράστηκε ως το modus operandi της πλέον αξιόλογης φίρμας της Ιταλίας, μια ελίτ τεχνικών σχεδιαστών, μηχανικών και δοκιμαστών, οι οποίοι θεωρούσαν πρέπον να στέλνουν στην πρέσα κάθε νέο σύμπλεγμα κιβωτίου-φρένων-ημιαξονίων εάν παρήγαγαν τον παραμικρό θόρυβο κατά τη διάρκεια της ωριαίας δοκιμής τους πριν την τοποθέτηση στις Flaminia.
Φανοποιών που επέλεγαν να χρησιμοποιήσουν αλουμινένιες λαμαρινόβιδες για να αποφύγουν της πρόωρη οξείδωση του αμαξώματος. Εργατών οι οποίοι αποσυναρμολογούσαν και έλεγχαν επί δύο ώρες κάθε υπομηχανισμό των Flavia, από τη συνδεσμολογία των πεταλούδων των Solex, μέχρι την ανάκλιση των καθισμάτων, και δεν δίσταζαν να πετάξουν στα σκουπίδια οτιδήποτε παρουσίαζε απόκλιση μεγαλύτερη του 1%, ποσοστό που μόνο η Lancia είχε επιβάλλει στον ποιοτικό έλεγχο των προϊόντων της (κάτι που μέχρι σήμερα δεν έχει επιτευχθεί χωρίς σοβαρή απώλεια χρόνου και κεφαλαίου για κανένα εργοστάσιο, σε κανέναν κατασκευαστικό τομέα μαζικής παραγωγής).

Φέτος η Aurelia συμπληρώνει 70 χρόνια από την παρουσίασή της το 1950. 70 χρόνια πτωτικής πορείας με λίγες αναλαμπές, ελπίδες για μια Αναγέννηση του δόρατος του Τορίνο, μιας πολυπόθητης επιστροφής στα χρόνια της απόλυτης ποιότητας, της καινοτομίας, της μοναδικότητας. Δυστυχώς, συνηγορούμενοι και από τα πρόσφατα γεγονότα και την οικονομική καταστροφή της Ιταλίας, η Αναγέννηση δεν θα έρθει. Οι ανάγκες της χώρας είναι πολύ πιο σημαντικές από την επανεκκίνηση ενός νεκρού λογοτύπου, τη στιγμή που ακόμη και οι υπάρχουσες εταιρείες είναι αμφίβολο αν θα καταφέρουν να επιβιώσουν.

Αυτό που τελικά μένει είναι η γλυκόπικρη ανάμνηση μιας εταιρείας, η οποία στα καλύτερά της ήταν ασύγκριτη, υπεράνω όλων, στη δική της απαράμιλλη κατηγορία.

Χρόνια Πολλά Aurelia.

Βασίλης Καρίκας