Ήρωες απο τα παλιά: Jean Alesi

Έχει περάσει μια εβδομάδα απο το τελευταίο GP της Monza, το Gran Prix που οι Ιταλοί θέλουν να βλέπουν να κυριεύεται απο πιλότους της Scuderia (αν και εδώ και κάποια χρόνια απουσιάζουν απο την πρώτη θέση), τον αγώνα που κάθε πιλότος της Ferrari περιμένει πως και πως να κερδίσει για να σηκώσει αποφασιστικά το τρόπαιο μπροστά στις δεκάδες χιλιάδων των tifosi, που σαν άλλοι προσκυνητές οδεύουν κάθε σεπτέμβριο στη Μέκκα της ταχύτητας για να μεθύσουν απο την αύρα των δημιουργημάτων απο το Maranello.

Φέτος στο βάθρο ανέβηκαν, με αυτή τη σειρά, ο Lewis Hamilton, o Valtteri Bottas και o Sebastian Vettel αλλά όλη μου η προσοχή ήταν στραμμένη σε ένα κομψό 50άρι που ήταν μαζί τους για να πάρει συνέντευξη απο το πουλέν της Ferrari για τη διεκδίκηση του φετινού τίτλου. Είμαι σίγουρος ότι ο κύριος αυτός, που οι tifosi αγαπούν περισσότερο απο άλλους πολυνίκες οδηγούς που πέρασαν απο την Scuderia Ferrari, όταν ανέβηκε φέτος τα σκαλιά προς το podium, με την ιδιότητα του σχολιαστή της Rai, το μυαλό του γύρισε στις αρχές της δεκαετίας του ’90 όταν παραλίγο να είναι εκείνος που θα σήκωνε το Τρόπαιο, εκείνος που θα ξεσήκωνε τα πλήθη, εκείνος που θα δικαίωνε το πανό που έγραφε ‘JEAN come GILLES‘ αν η τύχη δεν έπαιζε, συνεχώς, ένα άσχημο παιχνίδι. Ο κύριος αυτός ήταν ο Jean Alesi και εγώ εκείνη τη στιγμή ξέχασα τους τρεις ‘τηλεκατευθυνόμενους’ πιλότους στο podium και χάρηκα που είδα ξανά το χαμόγελο του εκεί επάνω, εκεί που του άξιζε να είναι.

Στους πίνακες των στατιστικών το όνομα Alesi είναι πιθανόν να μην φιγουράρει σχεδόν πουθενά σε κάποια ‘καλή θέση’. Ο Jean στην καριέρα του στην F1 είχε μόνο μια νίκη και δύο Pole Positions αλλά στην καρδιά των παλαίμαχων οπαδών της Scuderia, εκείνων που, κατά τη διάρκεια των ‘πέτρινων χρόνων’, έτρωγαν τα νύχια τους μπροστά στην TV για μια 4η θέση, ο Alesi είναι ένα απο τα σημαντικότερα κεφάλαια στην αγωνιστική ιστορία του Cavallino Rampante και αυτό γιατί συνδέθηκε μαζί τους με αγνή αγάπη και πολέμησε πάντα με κατώτερο υλικό για να κάνει μικρά θαύματα οδηγώντας πέρα απο το όριο.

Ο νεαρός Giovanni Roberto Alesi (Αλέζι και όχι Αλεζί όπως έγινε αργότερα γνωστός…), παιδί Σικελού φανοποιού που μετανάστευσε στη Γαλλία, ζούσε μέσα σε αυτοκίνητα απο τα γεννοφάσκια του και ονειρευόταν να γίνει οδηγός Rally. Τελικά όμως μετά την επαφή του με τον κόσμο τον Kart τον κέρδισαν οι αγώνες πίστας μάλιστα οι δικοί του ήρωες ήταν ο αδικοχαμένος Elio De Angelis, προς τιμήν του οποίου έφερε ίδια χρώματα στο κράνος του, και ο τιτανοτεράστιος Καναδός Gilles Villeneuve, η σημαία της Ferrari.

Η Αρχή

Η άφιξη του Jean Alesi στην F1 ήταν σχεδόν τυχαία και ταυτίστηκε με την αρχή της πτώσης της καριέρας ενός άλλου αγαπημένου των tifosi, του Michele Alboreto. Ήταν το 1989 και ο Alesi έκανε θάυματα στην F.3000, το προπύργιο της F.1 τότε, με την ομάδα του Eddie Jordan (αυτός που δύο χρόνια αργότερα θα έφερνε στο τσίρκο και τον Michael Schumacher) και, ενώ έχει Ιταλικό διαβατήριο, φέρει γαλλική superlicense και τρέχει σαν Γάλλος. Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί πριν το Γαλλικό GP εκείνης της χρονιάς ο Ken Tyrrel υπέγραψε συμβόλαιο χορηγίας με την Camel, που ήταν και χορηγός της Jordan, και που ήθελε να προμοτάρει ένα Γάλλο πιλότο για τον εγχώριο αγώνα για λόγους εντυπωσιασμού. Ο Tyrrel, που δεν φημιζόταν για τον συναισθηματισμό του, βρήκε ένα παραθυράκι στο συμβόλαιο με τον Michele Alboreto και τον απέλυσε στο λεπτό, παρ’ότι ο Ιταλός είχε κατακτήσει την 3η θέση μόλις στο προηγούμενο GP πραγματοποιώντας εξαιρετική επίδοση, για να παραχωρήσει το μονοθέσιο στον Jean Alesi (και την Camel). Φαινομενικά λοιπόν ο Jean μπήκε στο κόσμο της F1 σαν ευνοούμενος, αλλά η ταχύτητα του διεψέυσε τους πάντες απο το πρώτο λεπτό: 4η θέση πίσω απο Prost, Mansell και Patrese (δηλαδή τους τότε κορυφαίους του grid εκτός απο τον Senna) και αυτόματη ανανέωση του συμβολαίου και για το 1990, κάτι που ο Ken δεν έκανε για κανέναν.

Ο Alesi μπροστά απο τον Senna στο GP των ΗΠΑ το 1990

Το μεγάλο μπαμ όμως ήρθε στο Grand Prix των ΗΠΑ στο Phoenix της Arizona του 1990, εκεί ο Alesi κατετάγη 4ος στα δοκιμαστικά αλλά ανέβηκε στην κορυφαία θέση και έδωσε σκληρή μάχη με τον Ayrton Senna, με αλλεπάλληλες προσπεράσεις, για να πάρει τελικά μια πειστική 2η θέση, αρκετή για να τραβήξει την προσοχή των κορυφαίων ομάδων. Πρώτη και καλύτερη η Williams, που και εξ αιτίας του κοινού χορηγού (πάλι η Camel) έκανε συμφωνία με την Tyrrell και τον έδεσε με συμβόλαιο για το 1991. Ο Alesi βλέπει την Williams μονάχα ως το καλύτερο μέσο για να μπει στο μάτι των ανθρώπων του Maranello και να κερδίσει μια θέση εκεί καθώς το αίμα όμως νερό δεν γίνεται και η καρδιά του Jean βλέπει μόνο ένα προορισμό στην καριέρα του: να γίνει επίσημος οδηγός της Scuderia Ferrari.
Η ευκαιρία του παρουσιάστηκε τελικά πριν καν φορέσει την φόρμα της βρετανικής ομάδας, όταν στο GP της Πορτογαλίας ο Nigel Mansell με μια αφιλεγόμενη κίνηση έκλεισε στην εκκίνηση τον ομόσταυλο του Alain Prost, κάτι που κόστισε το πρωτάθλημα εκείνης της χρονιάς στον Γάλλο και αυτομάτως έθεσε εαυτόν εκτός ομάδος. Ο Alesi άρπαξε την ευκαιρία, και ουσιαστικά αυτοπροτάθηκε στον Cesare Fiorio, Αγωνιστικό Διευθυντή της Ferrari, και ακύρωσε το συμβόλαιο του με τον Frank Williams που δέχθηκε ως αντάλλαγμα 4 εκ. δολάρια και μια πλήρως λειτουργική Ferrari 640 στο τέλος της σεζόν.

Θρύλος Αμέσως

Ο Jean Alesi έφτασε στο Maranello με δηλώσεις ποδοσφαιρικού τύπου, ‘θα είμαι στη Scuderia μέχρι το τέλος‘ δήλωσε περιχαρής στη πρώτη του συνέντευξη και το δέσιμο με την κερκίδα ήταν ακαριαίο. Η αγάπη έγινε πάθος όταν μαθεύτηκε πως το το πραγματικό του όνομα είναι Giovanni, η οικογένεια μιλάει άπταιστα Ιταλικά και ότι ακόμα πηγαίνει, όποτε έχει χρόνο, στο συνεργείο του μπαμπά στην Avignon για να αναπαλαιώσει παλιές Alfa Romeo (που μετά διέλυε σε κάποια γρήγορη επαρχιακή διαδρομή).

Ο Jean Alesi στην πρώτη τπυ χρονιά στην Ferrari

Το 1991 εξελίσσεται μια πολύ κακή χρονιά για την Ferrari που δεν μπορεί να αναπτυχθεί σωστά εξ’αιτίας της μόνιμης διαμάχης μεταξύ Alain Prost και Cesare Fiorio. Οι συνεχής εντάσεις και η κόντρα καταλήγει με την αναχώρηση του Fiorio έπειτα απο ένα καταστροφικό pit stop του Γάλλου πρώην Πρωταθλητή στο GP του Monaco που τον περιόρισε στην 5η θέση, στον ίδιο αγώνα όπου όμως ο Alesi με πολύ επιθετική τακτική και οδήγηση πέρα απο το όριο ανεβαίνει στο βάθρο. Τελικά η επιθετική οδήγηση επιβραβέυεται με βάθρο και στην Γερμανία και την Πορτογαλία, αλλά η ατυχία των τιμωρεί και με πολλές εγκαταλείψεις, η χειρότερη εκ των οποίων στο Spa όπου οδηγούσε τον αγώνα και όδευε σε σίγουρη νίκη.
Η προαγωγή του Alesi σε πρώτο οδηγό, με ομόσταυλο αρχικά τον Gianni Morbidelli και στη συνέχεια τον Ivan Capelli, ήρθε όταν, αργότερα μέσα στη χρονιά, ο Prost αποκάλεσε, σε συνένυευξη τύπου, το μονοθέσιο της Ferrari ‘φορτηγό’ (Alonso ακούς? ακούω να λες…), λέγεται μάλιστα ο Gianni Agnelli, το Μεγάλο Αφεντικό της FIAT και ιδιοκτήτης της Ferrari που ουδέποτε ανακατευόταν με τα της Scuderia, εκνευρίστηκε τόσο πολύ που πήρε τηλέφωνο στο Maranello και απαίτησε την απόλυση του Prost πριν καν τελειώσει τις δηλώσεις του.
Ο δεύτερος στόχος του, να οδηγήσει μια Ferrari με το No 27 του Gilles Villeneuve, επετεύχθη. Δύο αφίσες στο δωμάτιο του είχε ο Jean, μια του De Angelis και μια του Villeneuve… κράνος και αυτοκίνητο…. δύο στα δύο.

Πέτρινα Χρόνια

Το 1992 η Ferrari παρουσίασε την F92A, ένα μονοθέσιο που θεωρητικά ήταν εξωπραγματικά γρήγορο για να αποδειχθεί στην πράξη όμως …εξωπραγματικά προβληματικό σε όλα. Ήταν το πρώτο μονοθέσιο με διπλό πάτωμα, μια λύση που θα έφερνε τεράστια αεροδυναμική απόδοση στις στροφές καιμε  μια ιδιαίτερη τυπολογία ανάρτησης που, υποτίθεται, θα είχε τον ιδανικό συνδυασμό απόσβεσης και κρατήματος… τελικά η ανάρτηση αποδείχθηκε τραγική και το διπλό πάτωμα έδινε τόσο μεγάλη αρνητική άντωση και το drag ήταν τέτοιο που, ακόμα και με τα πτερύγια σε εντελώς οριζόντια θέση, στις ευθείες ήταν ‘σαν να οδηγείς με ένα αλεξίπτωτο στο πίσω μέρος‘, όπως δήλωσε κάποια στιμή (πολύ) αργότερα ο Alesi. Η χρονιά ήταν τραγική και κόστισε τις ελπίδες του Jean και ουσιαστικά χαντάκωσε τη καριέρα του Capelli που εκδιώχθηκε στα δύο τελευταία GP. Μερικές 3ες θέσεις και μια εντυπωιακή εμφάνιση στη Γαλλία, πριν την εγκατάλειψη απο σπασμένο μοτέρ, ήταν τα μοναδικά highlights της χρονιάς.

Με την τραγική F92A

Για το 1993 η Ferrari επιστρατεύει τον Gerhard Berger, στο δεύτερο πέρασμα του απο την Scuderia, με τον οποίο ο Alesi γίενεται αμέσως κολλητός, η σχέση τους ήταν τέτοια που οι φάρσες, για τις οποίες ήταν περιβόητος ο Αυστριακός, άρχισαν αμέως. Μάλιστα θα χρειαστεί μια μεγάλη τρομάρα και μια γερή κατσάδα απο τον Jean Todt για να μην οδηγήσει η παιδαριώδης συμπεριφορά τους σε κάποιο σοβαρό τραυματισμό. Στο διάλειμμα δοκιμών στο Fiorano ένας απο τους δύο πήρε τα κλειδια του εταιρικού Lancia Ypsilon του Jean Todt και άρχισαν να γυρνάνε τη πίστα πιέζοντας το μικρό αυτοκίνητο πέρα απο όποιο όριο. Σύντομα όμως βαρέθηκαν και άρχισαν να τραβάνε χειρόφρενα σηκώνοντας το Ypsilon στους δύο τροχούς μέχρι που κάποια στιγμή ο Alesi αποφάσισε να δει πως θα είναι αν θα το κάνει στο τέλος της ευθείας…. αρκετές τούμπες αργότερα και χάρη στις ζαλάδες απο τις φωνές του Todt μπήκαν σε μια τάξη (θεωρητικά γιατί έκαναν αγώνα ποιός θα φέρει μεγαλύτερη κλήση για υπερβολική ταχύτητα στην Autostrada οδηγώντας οτιδήποτε έβρισκαν στο parking των εταιρικών αυτοκινήτων….).
Με αυτά και με εκείνα πέρασε άλλη μια απογοητευτική χρονιά, στην οποία όμως αναγνωρίστηκε η μαχητικότητα του και ανανεώθηκε το συμβόλαιο του για άλλα δύο χρόνια. Σαν ευχαριστώ ο Alesi έφερε την προβληματική F93A στη δεύτερη θέση στον Ναό. Στη Monza αποθεώθηκε σαν να πήρε το πρωτάθλημα, κανείς δεν πρόσεξε ότι είχε νικήσει ο Damon Hill με Williams και έκανε και γύρο του θριάμβου κρατώντας μια μεγάλη σημαία της Ferrari.

Monza 1993

To 1994 επέστρεψε στην Ferrari o John Barnard (o Newey της εποχής του για τους νεότερους) και η 412T1 έδειχνε να είναι στο σωστό δρόμο. Στον πρώτο αγώνα της χρονιάς η ταχύτητα της Ferrari δεν υστερούσε ιδιαίτερα σε σχέση με την Benetton Ford του Michael Schumacher και την Williams Renault του Ayrton Senna και κατέκτησε την τρίτη θέση. Η ατυχία όμως επέστρεψε και σε δοκιμές στο Mugello τραυματίστηκε αρκετά σοβαρά ώστε οι ιατροί να επιβάλλουν αποχή για δύο αγώνες. Η οργή του Jean ήταν μεγάλη αφού μεσολαβούσε το GP της Imola για το οποίο οι προσομοιώσεις των τεχνικών της Scuderia έδειχναν ότι η Ferrari θα μπορούσε να διακδικήσει τη νίκη. Τελικά έγινε μάρτυρας, απο την εξέδρα, του θανατηφόρου ατυχήματος του Senna και παρ’ότι η Ferrari όντως είχε την ταχύτητα για νίκη, όλα πέρασαν σε δεύτερη μοίρα και οι αναγκαίες αλλαγές των κανονισμών για λόγους ασφαλείας έφεραν πισωγύρισμα στην ανάκαμψη της ομάδος.

Στο τιμόνι της 412Τ1 του 1994

Μέχρι που ήρθε πάλι η Monza. Μετά την νίκη του Berger στο Hockenheim, το έταιρο υπερ-γρήγορο σιρκουιί στο καλεντάρι, οι ελπίδες για θρίαμβο είναι βάσιμες. Κατακόκκινες κερκίδες, αναμνήσεις απο τη δεύτερη θέση του ’93… O Jean Alesi είναι σε δικό του σύμπαν, κανείς δεν τον απειλεί: Pole Position, απόλυτη επικράτηση στον αγώνα με συνεχής ταχύτερους γύρους, έκσταση και παλμός στην κερκίδα, στήνεται το γλέντι και …εγκατάλειψη απο μετάδοση όταν το μονοθέσειο αρνήθηκε να εκκινήσει μετά το Pit Stop.
Θλίψη και στεναχώρια, τα δάκρυα τρέχουν ασταμάτητα, το πανό ‘JEAN come GILLES‘ ξαναμπαίνει στις βαλίτσες και ραντεβού για το ‘95.

Αποχαιρετισμός στα όπλα

Και φτάνουμε στην τελευταία χρονιά του Alesi στη Scuderia. Επιτέλους η Ferrari φαίνεται πως, σχεδόν, έφτιαξε το μονοθέσιο που ο Jean περίμενε εδώ και πολύ καιρό. Η οδήγηση του Γάλλου είναι τουλάχιστον θεαματική με δεύτερες θέσεις σε Interlagos και Imola. Μόνο ο Schumacher μπορεί καλύτερα με την (στα όρια -και πέραν αυτών- των κανονισμών) Benetton και στους πρώτους αγώνες ο Alesi η είναι δεύτερος και παλεύει για τη νίκη η …εγκαταλείπει απο τη δεύτερη θέση. Η γκίνια σπάει στις 11 Ιουνίου, ανήμερα των γενεθλίων του, όταν στο GP του Montreal παίρνει την πρώτη και μοναδική του νίκη. Ο πιλότος που τόσες φορές έφτασε στη βρύση για να του στερηθεί η πολύτιμη γουλιά την τελευταία στιγμή, ευνοήθηκε, έστω και μια φορά, απο την τύχη και εκμεταλλεύτηκε τεχνικά προβλήματα του Schumacher που βρισκόταν στη πρώτη θέση. Ήταν τέτοια η συναισθηματική φόρτιση και ο σεβασμός για τον Alesi που τον γύρο του θριάμβου τον έκανε σαν επιβάτης πάνω στη Benetton του γερμανού, αφού λίγα μέτρα μετά τον τερματισμό έμεινε απο βενζίνη …παραλίγο να του ξεφύγει η νίκη για άλλη μια φορά.

Η μοναδική νίκη, Καναδάς 1995. Στο βάθρο μαζί του άλλοι δύο πιλότοι θα έμελλαν να συνδεθούν με τη Ferrari: o Rubens Barrichello και ο Eddie Irvine.

Ακολούθησαν δύο εγκαταλείψεις αλλά και η επιμονή του Todt να φέρει τον Schumacher στην ομάδα σαν πρώτο οδηγό, υποβιβάζοντας τον Alesi σε ρόλο υποστήριξης. Θα ήταν μια εξέλιξη που Jean δεν θα δεχόταν ποτέ μα ποτέ! Αυτός, που έσκισε το συμβόλαιο με τη Williams που θα του έφερνε σίγουρα ένα η δύο πρωταθλήματα λόγω της αδιαμφισβήτητης τεχνολογικής υπεροχής της μόνο στο άκουσμα να γίνει πιλότος της Ferrari, αυτός που ζούσε για να γίνει ο ιππότης που θα δάμαζε το όρθιο αλογάκι του Conte Baracca να δει άλλον, που μάλιστα μέχρι τότε ουδέποτε είχε εκφραστεί με παθιασμένα λόγια για την Ferrari, να τον εκτοπίζει με τις ευλογίες της Διοίκησης? Το αποτέλεσμα να έρθει σε ρίξη με τον Todt και να συμφωνήσει με την Benetton για το 1996, η οποία όμως θα έχανε και όλο το τεχνικό team με αποτέλεσμα να είναι πια σκιά του εαυτού της. Το ίδιο έκανε και ο Berger, που αποφάσισε να ακολουθήσει τον φίλο του απο το να μείνει στην Ferrari για ….να κρατάει το φανάρι στον αλαζόνα Schumacher, ρόλο που τελικά δέχθηκε (κακώς) ο Eddie Irvine.
Ο Alesi είχε αποφασίσει να φύγει με θρίαμβο απο το Maranello και έκανε μερικούς απο τους καλύτερους του αγώνες ακριβώς μετά την ανακοίνωση της αποχώρησης. Ήθελε να δείξει σε όλους ότι εκείνος ήταν η ψυχή της ομάδος, εκείνος έπρεπε να μείνει, εκείνος έπρεπε να οδηγεί για την υπερ ομάδα που θα έστηνε ο Ross Brawn.
Φτάνει πάλι στη Monza, o Alesi πετάει και οδεύει προς τη νίκη μπροστά στο φανατικό κοινό του, έτοιμος να σερβίρει το Τρόπαιο στα μούτρα του Todt αλλά ήρθε πάλι η εγκατάλειψη απο σπασμένη ανάρτηση μόλις 7 γύρους πριν το τέλος.

Στο GP της Ευρώπης έβαλε τα γυαλιά σε όλους όταν κράτησε τα slicks στο βρεγμένο και οδήγησε τον αγώνα μέχρι 2 γύρους πριν το τέλος όταν, προδομένος πλέον και απο τα ελαστικά αλλά, κυρίως, απο το λανθασμένο υπολογισμό των καυσίμων απο την ομάδα που τον ανάγκασε να οδηγεί σε ….eco mode για να μην εγκαταλείψει και να υποκύψει στην πίεση του Schumacher. Στη Suzuka πάλι δάμασε τη βροχή με εντυπωσιακή οδήγηση και οριακό έλεγχο του μονοθεσίου αλλά αναγκάστηκε, πάλι, να εγκαταλείψει ενώ ήταν δεύτερος και κυνηγούσε τον Schumacher για την πρωτιά. Η καριέρα του στη Ferrari τελείωσε με ένα ατύχημα στο GP της Αυστραλίας.

Τα επόμενα δύο χρόνια στην Benetton δεν ήταν εύκολα, η ομάδα προσπαθούσε να επανέλθει μετά την αποχώρηση του superstar Michael Schmacher και του τεχνικού team του Ross Brawn. Η ψυχολογική πίεση απο τον εξ αποστάσεως ανταγωνισμό με τον Γερμανό ήταν τεράστια αλλά και άδικη αφού ενώ η Ferrari ήταν σε διαρκή άνοδο, η Benetton ήταν σε φάση πτώσης. Ίσως έπρεπε να διαλέξει τη Williams, έστω και τη δεύτερη φορά που του το πρότειναν, αλλά η καρδιά του ήθελε μάλλον να τον βάλει στη θέση αυτού που προκάλεσε την φυγή του απο το Maranello, απο το σπίτι του. Με την Benetton παραλίγο να κερδίσει πάλι στη Monza, το 1996 και συνέλεξε, πάλι, εγκαταλείψεις απο την πρώτη η τη δεύτερη θέση…. Ο Flavio Briatore σίγουρα δεν βοήθησε την κατάσταση και τελικά μάλλον αποδέχτηκε πως το τρένο του Πρωταθλητισμού αναχώρησε μία και καλή χωρίς αυτόν

Μετά απο αυτό ο Jean Alesi δεν βρήκε ποτέ την ισορροπία και το πάθος που χρειαζόταν και παρά τις πολύ καλές εμφανίσεις του με την Sauber, την Prost και τη Jordan δεν διεκδίκησε το κάτι παραπάνω, όμως η αγάπη του κοινού δεν έβησε ποτέ και φάνηκε όταν το 1997 κατέκτησε την Pole Position στη Monza και οι tifosi το γιόρτασαν σαν να οδηγούσε Ferrari… άλλωστε και ο ίδιως είχε πει ‘Ferrarista per sempre‘.
Kαι έτσι θα είναι.

Νίκος Κουμπής