Ήρωες από τα παλιά: Ο Gentleman Michele Alboreto

Πολλές φορές μια ασήμαντη πράξη, ένα αντικείμενο η μια μακρινή ανάμνηση φωλιάζει μέσα μας και ξεκινά σιγά σιγά μια ανεπαίσθητη διαδικασία που μετά από καιρό, τελικά, μας χαρακτηρίζει και, εν τέλει, μας σημαδεύει.

Κατά κάποιο τρόπο η αιτία που παρακολουθώ την F1, αλλά και ο λόγος που μου αρέσει να περνάω ώρες γράφοντας ιστορίες ανθρώπων και μηχανών, συνδέονται με τον Michele Alboreto, τον τελευταίο Ιταλό πιλότο F1 που κέρδισε αγώνα οδηγώντας για την Scuderia Ferrari.

Ήμουν 7-8 χρονών όταν έλαβα δώρο από τον μπαμπά μου ένα αυτοκινητάκι της Bburago, ήταν η Ferrari 126 C4 Turbo του 1984.
Τότε δεν έβλεπα F1, ήμουν πολύ μικρός για να καταλάβω τα περίεργα εκείνα αυτοκίνητα, και το σχήμα της με ξένιζε, οπότε την έβαλα στην άκρη και συνέχιζα να παίζω με την μπλέ 037 και το άσπρο 205 T16, επίσης της Bburago, που τουλάχιστον ξεχώριζα τι είναι.

Ferrari 126 C4 Michele Alboreto Bburago 1:24

Λίγο καιρό αργότερα όμως, σε μια βιντεοκασέτα, έτυχε να δω ένα αφιέρωμα για κάποιο πολύ αγαπητό οδηγό της F1 και το χαμένο του πρωτάθλημα, του 1985, και σκάλωσα. Πήγα στο ράφι, πήρα το κόκκινο περίεργο αυτοκίνητο ‘με τις ρόδες έξω‘ και είδα ότι στο πλάι έγραφε το ίδιο όνομα με εκείνου του οδηγού της Ferrari που όλοι οι Ιταλοί αγαπούσαν: Alboreto.
Αυτό ήταν, άρχισα να βλέπω F1, και αργότερα, όταν στο σχολείο έγραψα μια έκθεση για το αγαπημένο άθλημα, και όπως ήταν φυσικό έγραψα για αγώνες αυτοκινήτου και γενναίους πιλότους, ξεκίνησε και η λόξα της γραφής.

Ο Michele Alboreto ήταν από τους πιλότους που για να τους εκτιμήσεις πρέπει να έχεις ένα πιο συναισθηματικό δεσμό με την F1, τα στατιστικά του άλλωστε δεν αποτυπώνουν το πραγματικό του ταλέντο, ενώ, μαζί με τον Alesi και τον Capelli αποτελεί μία από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις όπου η κακή περίοδος η η πολιτική και οι ίντριγκες εντός της Scuderia ανέκοψαν την καριέρα τους.

Η Αρχή

Ο Michele Alboreto, γεννηθείς το 1956, δεν ήταν γόνος πλούσιας οικογένειας, ο πατέρας του ήταν πωλητής και η μητέρα του υπάλληλος του Δήμου στο Milano, και μόλις τελείωσε τις σπουδές του, σε σχολή αντίστοιχη των Ελληνικών ΤΕΙ, άρχισε να δουλεύει ως υπάλληλος σε μια τεχνική εταιρεία.
Ήταν ο ‘δικός μας άνθρωπος’, ένας παθιασμένος ερασιτέχνης που έβρισκε ευκαιρία να τρέχει, με ένα μονοθέσιο που έφτιαξε μόνος του με τη βοήθεια φίλων του και έφερε κινητήρα από Fiat 500, στην Formula Monza, το τοπικό πρωτάθλημα που διεξαγόταν στην μικρή πίστα Junior του Autodromo di Monza, λίγα χιλιόμετρα από τη γειτονιά του.

Ακριβώς επειδή δεν είχε ένα χρηματοδότη να τον στηρίζει, ο Michele άργησε πολύ να εμπλακεί με τος αγώνες αφού μονάχα όταν έφτασε 20 ετών, το 1976, κατάφερε να μαζέψει τα απαραίτητα χρήματα για τις πρώτες του συμμετοχές. Ήταν όμως πολύ γρήγορος αλλά, κυρίως, είχε σπάνιο χαρακτήρα κάτι που τον έκανε αγαπητό σε όλους όσους μαζευόντουσαν στη Monza για τους αγώνες.
Δεν υπήρχε team mate, ανταγωνιστής, οργανωτής η ακόμα και απλός κριτής που να μην είχε μονάχα καλές κουβέντες να πει για τον ευγενή σγουρομάλλη πιλότο με το αυτοσχέδιο αυτοκίνητο.

Η συμμετοχή του δηλωνόταν από την Scuderia Salvati, μια μικρή ομάδα που βασιζόταν στην πενιχρή οικονομική υποστήριξη που προερχόταν από το κατάστημα ελαστικών του Adriano Salvati που, και η ίδια έχει ενδιαφέρουσα ιστορία.

Ο Michele Alboreto και το αυτοσχέδιο αυτοκίνητο του της Scuderia Salvati το 1976

Ο αδελφός του Adriano Salvati, ο Giovannino, ήταν ανερχόμενος οδηγός μονοθεσίων με πολύ καλές επιδόσεις στις μικρές κατηγορίες. Είχε ξεκινήσει και εκείνος με την Formula Monza, όπου έδειξε σπουδαίο ταλέντο, και προχώρησε στο Ιταλικό Πρωτάθλημα F3 που κατέκτησε το 1970. Ταυτόχρονα κέρδισε το Χρυσό Κράνος του καλύτερου ανερχόμενου οδηγού από το Ιταλικό περιοδικό AutoSprint, και με νίκες σε επιλεγμένους αγώνες σε Ευρώπη και Λατινική Αμερική είχε αρχίσει να διαγράφει την πορεία του προς την F1.
Την επόμενη χρονιά έγινε Test Driver της Abarth, από την οποία όμως παραιτήθηκε για να συνεχίσει να αγωνίζεται στην F2 με March-Cosworth, κρατήστε το αυτό, και στον αγώνα της Imola, όπου συμμετείχαν πολλοί πιλότοι της F1, έφτασε δεύτερος πίσω από τον Carlos Pace αλλά μπροστά από τους Wilson Fittipaldi, Francois Cevert, Emerson Fittipaldi και Carlos Reutmann.

Ο Gianni Salvati με την March 712M- Cosworth του

Στο τέλος του 1971 συμμετείχε στο Βραζιλιάνικο Πρωτάθλημα της F2 και στους δύο πρώτους αγώνες είχε μια 5η θέση και μια εγκατάλειψη, αλλά πρόλαβε να μπει στο μάτι του Graham Hill, που του πρότεινε μια θέση στην F1 για την επόμενη χρονιά.
Όμως η μοίρα είχε άλλη γνώμη και, στον επόμενο αγώνα, ο Giovannino Salvati πάτησε τα χαλίκια στην άκρη της πίστας, στην προσπάθεια του να περάσει τον Wilson Fittipaldi, έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου του, έπεσε με μεγάλη φόρα στο προστατευτικό κιγκλίδωμα και σκοτώθηκε επιτόπου.
Ένα χρόνο αργότερα, εις μνήμην του Giovannino, ο Adriano ίδρυσε την Scuderia Salvati με αποκλειστικό σκοπό την παροχή υποστήριξης σε ανερχόμενα ταλέντα μέσω των φίλων-χορηγών της.

Το τότε αστέρι της Salvati ήταν ο Mario Simone Vullo, από ευκατάστατη οικογένεια και σήμερα μεγαλοδικηγόρος στο Milano, που έφερνε χρήματα στην ομάδα και μπορούσε να διαθέτει εργοστασιακά σασί και κινητήρες, ο οποίος όμως, όταν ηττήθηκε κατά κράτος από τον Alboreto και όντας απόλυτα ταυτισμένος με το πνεύμα της ομάδας, αποφάσισε πως η καλύτερη λύση θα ήταν να αφιερώσει τις δυνάμεις του για να βοηθήσει τον νεαρό ερασιτέχνη. Όταν μάλιστα οδήγησε το αυτοκίνητο του Michele απόρησε για το πως κατάφερνε να πηγαίνει γρήγορα, καθώς ήταν εντελώς θεόστραβο εκ κατασκευής!

Οι Salvati και ο Vullo κινητοποίησαν επαφές και χορηγούς και κατάφεραν να εξασφαλίσουν στον Alboreto, που συνέχιζε τις εντυπωσιακές εμφανίσεις στις μικρές κατηγορίες, την συμμετοχή του στο Ιταλικό Πρωτάθλημα F3 με την Euroracing, που αργότερα συνδέθηκε με την Alfa Romeo στην F1, και στη δεύτερη συμμετοχή του ήρθε δεύτερος, πίσω από τον Piercarlo Ghinzani ενώ το 1980 κατέκτησε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα F3.

Ο Michele Alboreto στο τιμόνι της Lancia Beta Montecarlo Gr.5

Ταυτόχρονα το ταλέντο του τον έφερε στην Lancia και για τρία χρόνια έτρεχε παράλληλα στο  Πρωτάθλημα Αντοχής με την Martini Racing: το 1980 μοιραζόταν την Beta Montecarlo Gr.5 με τον Eddie Cheever και έφτασε δεύτερος σε Brands Hatch, Mugello και Watkins Glen, το 1981 με τον Patrese κέρδισε στο Watkins Glen και τερμάτισε 8ος γενικής στο LeMans με Cheever και Facetti, όντας 2ος στο Gr.5 και πρώτος με Lancia.
Τότε ήταν που αποφάσισε να εμπλακεί ενεργά ο Κόμης Gughi Zanon, σύζυγος της κληρονόμου Lavazza της γνωστής βιομηχανίας καφέ, που αν και διατηρούσε χαμηλό προφίλ μέχρι το θάνατο του αποτελούσε ίσως τη σημαντικότερη φιγούρα του διεθνούς Motorsport που συνδέθηκε με την ανάδειξη και υποστήριξη της καριέρας πολλών πιλότων που έγραψαν ιστορία στην F1.

O Κόμης Vittorio Gughi Zanon di Valgiurata

Τα πρώτα χρόνια στην Tyrrell-Cosworth:

Ο Κόμης Zanon αποφάσισε να στηρίξει ενεργά τον νεαρό Μιλανέζο και να τον βοηθήσει να φτάσει στην F1, όχι μόνο επειδή ήταν ταχύτατος αλλά και λόγω του χαρακτήρα του που τόσο του θύμιζε τον παλαιότερο προστατευόμενο του, τον Ronnie Peterson, ίνδαλμα του Alboreto που φορούσε το ίδιο κράνος με τον Σουηδό σε όλη του την καριέρα. Ο Κόμης Zanon γνώριζε πολύ καλά τον Ken Tyrrell από την εποχή που η Βρετανική ομάδα έτρεχε με σασί March, στα μονοθέσια της οποίας προωθούσε τα ταλέντα όπως ο Salvati, και έτσι ένα τηλεφώνημα, και μια χορηγία, ήταν αρκετά για να βρεθεί ο Alboreto στον μαγικό κόσμο της F1.
Η ευκαιρία ήρθε το 1981 όταν στο GP του San Marino έκανε το ντεμπούτο του στην F1 στο τιμόνι μίας Tyrrell.

Εκείνη την ημέρα στην Monza όλη η Scuderia Salvati είχε μαζευτεί για να δει το GP στην τηλεόραση, και έκαναν μεγάλο πάρτι γιατί ο Michele αντιπροσώπευε την προσπάθεια τους, ήταν ένας δικός τους που είχε επιτέλους φτάσει στο ανώτερο σκαλί.
Για να συμπληρωθεί το ονειρικό παζλ έμενε πλέον μόνο να φέρει τα κατάλληλα αποτελέσματα που θα έκαναν τον Γέρο Enzo να τον καλέσει να οδηγήσει για την Ferrari…

Αυτό όμως που δεν ήταν γνωστό σε κανέναν, ούτε καν στους φίλους του, ήταν πως ο Michele κάποια χρόνια πριν είχε ήδη ανοίξει την πόρτα του Maranello, με τον πιο απλό, αλλά συνάμα δύσκολο τρόπο. Όταν ακόμα έτρεχε στις μικρές κατηγορίες, έγραψε ένα γράμμα στον Enzo Ferrari, το περιεχόμενο του οποίου ουδέποτε αποκαλύφθηκε και του οποίου η ύπαρξη του έγινε γνωστή μονάχα από το βιβλίο ‘Πιλότοι, τι άνθρωποι΄ όπου ο Enzo κατέγραψε τα απομνημονεύματα του.
Το μόνο που γνωρίζουμε είναι ότι εκείνο το γράμμα άγγιξε τον σκληρό Enzo Ferrari, που του απάντησε και έκτοτε κράτησε επαφή με τον Alboreto παρακολουθώντας την πορεία του, χωρίς όμως να τον διευκολύνει ποτέ.

Το 1982 σημαδεύτηκε από το ατύχημα στο Zolder, όπου έχασε τη ζωή του το απόλυτο ίνδαλμα των Ferraristi και πνευματικό παιδί του Drake Enzo Ferrari, ο Gilles Villeneuve. O Καναδός οδηγούσε την Ferrari με το No 27 ,όταν στα δοκιμαστικά του GP του Βελγίου χτύπησε την Tyrrell του team mate του Alboreto Jochen Mass, και απογειώθηκε χτυπώντας τα προστατευτικά κιγκλιδώματα με 227 χλμ/ώρα.
Το ατύχημα αυτό σημάδεψε βαθιά τον Alboreto που έκτοτε έγινε υπέρμαχος για την ασφάλεια πιλότων και προσωπικού στους αγώνες. Ο Michele μόλις έμαθε τα νέα κάλεσε κλαίγοντας στο Autodromo di Monza, όπου εκείνη την ώρα διεξάγονταν τα δοκιμαστικά για τη μικρή Formula Monza όπου τώρα με την Salvati έτρεχε ο αδελφός του. Ήταν ακόμα ένα απο τα παιδιά της παρέας και μαζί τους μοιράστηκε τη λύπη του.
Πολλά χρόνια αργότερα ο Ezio Zermiani, γνωστός Ιταλός δημοσιογράφος της F1 και προσωπικός φίλος των Enzo Ferrari και Michele Alboreto, αποκάλυψε πως ο Drake σκέφτηκε σοβαρά,και για αρκετό καιρό, να φέρει στην Scuderia τον Alboreto ως αντικαταστάτη του Villeneuve, αλλά τελικά κατέληξε πως δεν ήταν ακόμα η κατάλληλη στιγμή. Την μετακίνηση πάντως του Alboreto θα έκανε έτσι και αλλιώς πολύ δύσκολη και ο Ken Tyrrell που ζητούσε ένα εξωφρενικό ποσό για την αποδέσμευση του.

Στο Las Vegas του 1982 πήρε τη πρώτη του νίκη, και ένα φιλί από την Diana Ross

Στο GP του Las Vegas, τον τελευταίο αγώνα εκείνης της επεισοδιακής χρονιάς με τους 11 διαφορετικούς νικητές, ο Michele Alboreto φρόντισε να αποδείξει πως η κατάλληλη στιγμή δεν θα αργούσε να έρθει: 3η θέση στην εκκίνηση, ταχύτερος γύρος στον αγώνα και πειστική νίκη με την μικρή Tyrrell-Cosworth φανέρωσαν πως ο Ιταλός είχε κάθε δικαίωμα για μια θέση σε κορυφαία ομάδα της F1.

H Lancia LC1 Spider του Alboreto

Παράλληλα έτρεχε ακόμα με την Lancia στο Πρωτάθλημα Αντοχής και με την LC1 Spider κέρδισε τα 1000χλμ του Silverstone, τα 1000χλμ του Nurburgring και τις 6 ώρες του Mugello, αλλά και με την Minardi στο Ευρωπαϊκο Πρωτάθλημα F2.

Με την Minardi F2

Το 1983 η Tyrrell συνδέθηκε με την Benetton, που τότε έκανε την είσοδο της σαν χορηγός στην F1, και διέθετε ένα σημαντικά αναβαθμισμένο budget που, θεωρητικά, της επέτρεπε να προετοιμάσει ένα μονοθέσιο ικανό να διεκδικήσει νίκες. Εν τέλει αποδείχθηκε πως η επένδυση της βιομηχανίας ενδυμάτων δεν απέδωσε, μιας και τα μονοθέσια της Βρετανικής ομάδας ήταν κατώτερα των προσδοκιών και ο ατμοσφαιρικός κινητήρας Ford DFV δεν μπορούσε σε καμία περίπτωση να ανταγωνιστεί τα turbo.
Ο Michele πάντως προσπάθησε να εκμεταλλευτεί την ελαστικότητα του κινητήρα στις πιο αργές πίστες και κατάφερε άλλη μια νίκη πάλι στις ΗΠΑ, αλλά αυτή τη φορά στο Detroit.

Με την Benetton Tyrrell Ford το 1983

Το 1983 ήταν και η τελευταία του χρονιά στο Πρωτάθλημα Αντοχής με την Lancia, αφού οι αυξημένες υποχρεώσεις στην F1 δεν του άφηναν αρκετό χρόνο, αλλά έτσι και αλλιώς η νέα LC2 ήταν μεν ταχύτατη αλλά πολύ προβληματική και έτσι τα αποτελέσματα ήταν απογοητευτικά.

Προς το τέλος της χρονιάς ο Alboreto δέχθηκε πρόταση από την McLaren, αλλά προτίμησε για συναισθηματικούς λόγους, να πάει στην Ferrari, με την οποία είχε υπογράψει ήδη κρυφό προσύμφωνο από το GP του Monaco.
Χαρακτηριστικό της συμπάθειας που έτρεφε ο Enzo Ferrari προς τον Alboreto είναι το δώρο που του προσέφερε στον γάμο του με την αγαπημένη του από το λύκειο Nadia Astorri, που τελέστηκε πριν την υπογραφή του προσύμφωνου: μια Ferrari 412 για “να μεταφέρει την νέα οικογένεια όπως της αρμόζει“, όπως έλεγε το σημείωμα στο τιμόνι.

Κόκκινο 27, τα χρόνια της Ferrari

To 1984 ο Michele Alboreto κάνει πραγματικότητα το μεγάλο του όνειρο, γίνεται ο επίσημος οδηγός της Ferrari με το μονοθέσιο με το Νο 27, το νούμερο του Gilles Villeneuve. Η πραγματικότητα όμως είναι πως η δομή της Ferrari, με τις κλίκες, τις φιλίες και τις εσωτερικές τριβές, για αρκετό καιρό δυσκόλεψε αρκετά τον Michele που είχε μάθει σε πιο ειλικρινή και ρομαντική σχέση με τους μηχανικούς του.

Μαζί με τον Arnoux στη παρουσίαση της Ferrari 126 C4

Στις χειμερινές δοκιμές έπεισε και το πλέον δύσπιστο στέλεχος της Scuderia πως άξιζε να φοράει την κόκκινη φόρμα και ότι η επιλογή του από τον Γέρο, με τον οποίο είχε μια άριστη προσωπική σχέση, δεν ήταν μονάχα συναισθηματική. Η αναφορές του στους τεχνικούς ήταν ακριβείς, οι τεχνικές παρατηρήσεις συγκεκριμένες και το γεγονός πως είχε φοιτήσει σε τεχνική σχολή και είχε εργασιακό υπόβαθρο του επέτρεπαν να μιλά ‘την ίδια γλώσσα’ ακόμα και με τον τελευταίο μηχανικό της ομάδας.

Στα επίσημα δοκιμαστικά του πρώτου αγώνα της χρονιάς, στη Βραζιλία, ο Alboreto κατετάγη στη 2η θεση της εκκίνησης, πίσω από την Lotus Renault του Elio De Angelis και με μεγάλη διαφορά από τον Rene Arnoux (10ος) με την δεύτερη Ferrari. Στον αγώνα ο Alboreto πέρασε στην εκκίνηση τον De Angelis, που αντιμετώπισε σοβαρά θέματα με την τροφοδοσία του κινητήρα του, και ηγήθηκε μέχρι τον 12ο γύρο όταν λόγω βλάβης στο κατανεμητή των φρένων έφερε τετ-α-κε και έπεσε στην 4η θέση. Το πρόβλημα των φρένων έγινε ακόμα εντονότερο στον επόμενο γύρο με αποτέλεσμα η Ferrari No 27 να κάνει δεύτερο τετ-α-κε και να βρεθεί στις τελευταίες θέσεις, το μαρτύριο του Michele τελείωσε στον 16ο γύρο όταν τελικά εγκατέλειψε.

Στο δεύτερο αγώνα, στη Νότια Αφρική, τα πράγματα ήταν ακόμα χειρότερα και οι Ferrari απείχαν πολύ από το να θεωρηθούν ανταγωνιστικές με αποτέλεσμα ο Alboreto να καταταγεί μόλις 10ς στην εκκίνηση, αλλά πάλι πολύ μπροστά από τον Arnoux που ήταν 15ος. Στον αγώνα οι δύο πιλότοι της Ferrari απλά υπέφεραν μην μπορώντας να κάνουν τίποτα άλλο από το γυρνάνε στις τελευταίες θέσεις της μεσαίας κατάταξης, μέχρι τελικά να εγκαταλείψουν και οι δύο από τροφοδοσία.

Το ξεκίνημα της ιστορίας του Alboreto με την Ferrari κάθε άλλο παρά ιδανικό ήταν όταν έφτασε η πιο συναισθηματικά φορτισμένη στιγμή, η συμμετοχή με το No 27 στην ίδια πίστα όπου δύο χρόνια νωρίτερα είχε χαθεί ο Gilles Villeneuve. H Scuderia έφερε αναβαθμισμένο σύστημα φρένων, και για την τροφοδοσία εγκατέλειψε την Weber-Marelli και στράφηκε στην Lucas και το αποτέλεσμα ήταν να πάρουν οι δύο Ferrari τις πρώτες δύο θέσεις στην σειρά εκκίνησης με τον Alboreto στην Pole Position και τον Arnoux δεύτερο.
Στον αγώνα ο Alboreto τελείωσε όπως ξεκίνησε, νίκησε χωρίς να απειληθεί ποτέ από κανέναν ενώ ο Rene Arnoux έκανε πραγματικό show αφού ενώ έμεινε πίσω στην εκκίνηση και είχε ένα τραγικό pit stop που τον έριξε 13ο, έπειτα έφτασε στη 4η θέση αλλά είχε ένα ένα τετ-α-κε που τον ξαναέριξε πίσω αλλά εν τέλει κατάφερε, με ένα σερί ταχύτατων γύρων και εντυπωσιακών προσπεράσεων, να φτάσει στην 3η θέση συμπληρώνοντας το podium.
Ήταν η πρώτη νίκη Ιταλού με Ferrari από εκείνη του Ludovico Scarfiotti στη Monza το 1966, και ευκαιρία για άλλο ένα γλέντι στο κατάστημα του Salvati.
Μόλις μπήκε στο box της Scuderia ο Alboreto τηλεφώνησε χαρούμενος τον Enzo Ferrari στο Maranallo, που όμως τον προσγείωσε απότομα όταν, αντί να τον συγχαρεί, του τόνισε πως έκανε λάθος στα φρένα και βγήκε λίγο έξω από τη πίστα με κίνδυνο να χάσει τον αγώνα, κάτι που δεν έπρεπε να επαναλάβει.
Μια σκληρή υπενθύμιση ότι δεν πρέπει να εφησυχάστεί ποτέ.

H πρώτη νίκη με Ferrari ήρθε το 1984 στο Zolder

Η συνέχεια όμως του Πρωταθλήματος δεν ήταν ανάλογη, και εξ αιτίας των ελαστικών που δεν ταίριαζαν με το σασί της Ferrari αλλά και προβλημάτων αξιοπιστίας ο Alboreto δεν είχε άλλη νίκη και βρέθηκε στο podium μονάχα άλλες τρεις φορές, στην Αυστρία (3ος), στην Ιταλία (2ος) και στην Γερμανία (3ος).
Πάντως στη Monza ο Michele είχε την δική του κερκίδα, με τους φίλους από τα χρόνια της Formula Monza να έχουν στήσει πραγματικό πάρτι ενώ ο Adriano Salvati ήταν κριτής στο πρώτο σικέιν και κουνούσε με πάθος την μπλε σημαία όταν ο Alboreto πλησίαζε κάποιον για να του ρίξει γύρο, και η παρουσία του στο βάθρο, ακόμα και αν ήταν στο δεύτερο σκαλί γιορτάστηκε πάλι με ένα γλέντι στο κατάστημα του Salvati.

Εκείνη τη χρονιά ο Alboreto έγινε και φίλος με τον Ayrton Senna με ένα ξεχωριστό επεισόδιο. Ο Βραζιλιάνος σε έναν αγώνα με την Toleman-Hart έκανε μια παράτολμη κίνηση ενάντια στον Ιταλό, από αυτές που αγαπούσε να κάνει για ‘να σπάσει τον τσαμπουκά’ στους άλλους, θέτοντας σε κίνδυνο εξόδου τους δύο. Τότε ο Alboreto υποχώρησε αλλά αποφάσισε να διδάξει ένα μάθημα ζωής στον νεαρό Βραζιλιάνο. Περίμενε ένα αγώνα με υψηλές τελικές, για να είναι πιο τρομακτικό το μάθημα, και μόλις πέτυχε την Toleman του Senna τον στρίμωξε κοντά στον τοίχο και, αφού τον πέρασε, μπήκε μπροστά του και φρέναρε λίγο νωρίτερα με αποτέλεσμα ο Ayrton να χάσει για λίγο τον έλεγχο.
Αργότερα στα pits πήγε και τον βρήκε και του είπε “Έχεις φοβερό ταλέντο και θα γίνεις σίγουρα πρωταθλητής αλλά πρέπει να σέβεσαι τους συναθλητές σου, σήμερα έμαθες ότι και οι άλλοι μπορούν να κάνουν τέτοια κόλπα“, ο Ayrton αντί να φέρει αντίλογο, απλά το δέχτηκε και έκτοτε έγιναν καλοί φίλοι και τα επόμενα χρόνια πολλές φορές πήγαιναν για φαγητό μαζί στην Minardi, που είχε την καλύτερη κουζίνα του grid.

Τα είπανε, τα βρήκανε και έμειναν φίλοι μέχρι το τέλος.

1985 Η Μεγάλη Ευκαιρία

Το 1985 η Ferrari ήταν έτοιμη να διεκδικήσει τους τίτλους οδηγών και κατασκευαστών, και ο Michele Alboreto είχε την κατάλληλη ωριμότητα για να ηγηθεί της ομάδας στην προσπάθεια αυτή.
Στον πρώτο αγώνα της χρονιάς, στη Βραζιλία, ο Alboreto παίρνει την Pole Position αλλά στον αγώνα, εξ αιτίας ενός προβλήματος στα φρένα η Ferrari 156-85 του παρουσιάζει υπερβολική φθορά στα ελαστικά, που τον αναγκάζει σε μια επαφή με τον Mansell και να περιοριστεί τελικά στη δεύτερη θέση.
Στο δεύτερο αγώνα, στη Πορτογαλία υπό καταρρακτώδη βροχή ο Ayrton Senna πήρε την πρώτη νίκη της καριέρας του με Lotus Renault, και πίσω του τερμάτισε ο Alboreto που έτσι πέρασε πρώτος στη κατάταξη του Πρωταθλήματος, την πρώτη φορά για έναν Ιταλό από το μακρινό 1958.
Στο San Marino εγκατέλειψε, έχοντας όμως σημειώσει τον ταχύτερο γύρο του αγώνα, και στο Monaco έχασε τη νίκη εξ’αιτίας μιας εξόδου από λάδια στην άσφαλτο για τα οποία δεν είχε ειδοποιηθεί, μάλιστα σε μία από τις ελάχιστες δηλώσεις ταπεινοφροσύνης ο Alain Prost, που κέρδισε με McLaren-TAG Porsche, παραδέχτηκε πως ο Ιταλός είχε κάνει μια εξαιρετική επίδοση και κέρδισε από τύχη.
Ο επόμενος αγώνας θα διεξαγόταν στο Βέλγιο και εκεί μάλλον θα κέρδιζε ο Alboreto που είχε την Pole Position αλλά τελικά το Grand Prix αναβλήθηκε λόγω προβλημάτων της ασφάλτου, και όταν πραγματοποιήθηκε στα τέλη της σεζόν η Ferrari πλέον απλώς έσπαγε turbos…
Στον Καναδά, στη πίστα που φέρει το όνομα του Gilles Villeneuve, ο Michele κερδίζει μπροστά από τον team mate του Stefan Johansson που αντικατέστησε τον Arnoux από τον τρίτο αγώνα της σεζόν, και ξαναπήρε κεφάλι στο Πρωτάθλημα. Στον αγώνα των ΗΠΑ στο Detroit ήρθε 3ος και παρέμεινε στην κορυφή, και έπειτα ήρθε η επιστροφή στην Ευρώπη και το μεγάλο σφάλμα του Enzo Ferrari.

Μπορεί να μάχονταν για τον τίτλο, αλλά έτσι ήταν ο Michele…

O Γέρος πήρε μια απόφαση που θα αποδειχθεί μοιραία για τη συνέχεια του Πρωταθλήματος. Όντας πεπεισμένος πως η Γερμανική ΚΚΚ που προμήθευε turbo σε Ferrari και Porsche θα έστελνε καλύτερο υλικό στην McLaren για να την βοηθήσει στην κατάκτηση του τίτλου, αποφάσισε εν μέσω της σεζόν να αλλάξει προμηθευτή και να στραφεί στην Αμερικανική Garrett, κίνηση που έφερε τεράστια τεχνικά προβλήματα.
Στη Γαλλία ήρθε η πρώτη εγκατάλειψη του Alboreto από turbo, παρ’ότι στα δοκιμαστικά ήταν ταχύτερος του Prost που τελικά πήρε την τρίτη θέση.
Στη Μεγάλη Βρετανία ο Prost κέρδισε αλλά ο Alboreto κατάφερε να κρατηθεί στη δεύτερη θέση, αν και με ένα γύρο διαφορά από τον Prost εξ αιτίας προβλημάτων στο turbo.
Την εικόνα της Ferrari έσωσε η επίδοση του Alboreto στο GP της Γερμανίας στο Nurburgring, εκεί ο όπου ο Enzo Ferrari κήρυξε πόλεμο στην FISA, ο Ιταλός θα έκανε τον καλύτερο αγώνα της ζωής του και έναν από τους καλύτερους στην ιστορία της Scuderia.
Στα δοκιμαστικά την μεγάλη έκπληξη την έκανε ο, επίσης Ιταλός, Teo Fabi, που εκμεταλλευόμενος την αλλαγή του καιρού, πήρε την Pole Position με την Toleman Hart, ναι το ιπτάμενο γουρούνι που τη προηγούμενη χρονιά οδηγούσε ο Senna, και δεύτερος κατετάγη ο Stefan Johansson με την Ferrari No 28. Ο αντίπαλος στο Πρωτάθλημα Alain Prost ήταν τρίτος και ο Alboreto μόλις 8ος, ανάμεσα σε De Angelis και Patrese.
Στον αγώνα ο Fabi έμεινε γρήγορα πίσω εξ’αιτίας προβλημάτων στον κινητήρα και την παράσταση έκλεψαν οι Senna και Alboreto που κατάφεραν να βρεθούν στην πρώτη και τρίτη θέση. H χαρά του Michele δεν κράτησε πολύ όμως καθώς μια μικρή επαφή που είχε με τον Johansson τον ανάγκασε να επισκεφθεί τα pits και να μείνει πολύ πίσω.

Η εκκίνηση του Γερμανικού GP και η στιγμή της επαφής μεταξύ Alboreto και Johansson

Ο Alboreto επέστρεψε στην πίστα και έφτασε μέχρι την τρίτη θέση πίσω από τον Rosberg με την Williams και τον πρωτοπόρο Senna με την Lotus. Στη συνέχεια ο Rosberg πέρασε τον Senna για την πρώτη θέση και τον πλησίαζε και ο Alboreto με τον De Angelis πίσω του, κυνηγημένος από τον Prost.
Στον 27ο γύρο ο Senna εγκατέλειψε και μετά από λίγο την ίδια μοίρα είχε και ο De Angelis αφήνοντας τον Rosberg στη πρώτη θέση, μέχρι τον 44ο γύρο όταν ο Alboreto με μια ριψοκίνδυνη κίνηση τον προσπέρασε και ηγήθηκε του αγώνα, ενώ το ίδιο έκανε και ο Καθηγητής Prost που δεν ήθελε να χάσει επαφή με την Ferrari No 27.
Ο Alboreto όμως ήταν άπιαστος και ο Prost, στην προσπάθεια να τον φτάσει, έκανε ένα από τα σπάνια λάθη του φέρνοντας τετ-α-κε και μένοντας περίπου 20δλ πίσω. Έτσι ο Ιταλός πήρε μια πειστική νίκη που τον κράτησε στην πρώτη θέση της προσωρινής κατάταξης.
Ήταν η τελευταία νίκη της χρονιάς, και η 5η και τελευταία της καριέρας του…

Η τελευταία νίκη του Michele Alboreto στην F1

Στο επόμενο GP, στην Αυστρία τα προβλήματα στα turbo έκαναν πάλι την εμφάνιση τους και οι Ferrari δεν μπόρεσαν να αντισταθούν στην McLaren του Prost που κέρδισε με τον Alboreto τρίτο. Στην Ολλανδία κέρδισε ο Niki Lauda με McLaren, η τελευταία του νίκη, και ο Prost τερμάτισε δεύτερος μπροστά από τον Senna και τον Alboreto 4o σε απόσταση αναπνοής από τον Βραζιλίανο, εκεί ο Γάλλος πέρασε μπροστά στο Πρωτάθλημα με μόλις 4 βαθμούς διαφορά από τον Michele.
Στο Maranello έγιναν τεράστιες προσπάθειες να πειστεί ο Enzo να επιστρέψει στα turbo της KKK για να έχουν ελπίδες για νίκη στο εγχώριο GP στη Monza, αλλά ο Γέρος ήταν ανένδοτος με αποτέλεσμα ο κινητήρας της Ferrari όχι μόνο να υστερεί σημαντικά σε δύναμη για τις μεγάλες ευθείες του Ναού αλλά επιπλέον να σπάσει με αποτέλεσμα ο Alboreto να έχει την πρώτη από τις  5 σερί εγκαταλείψεις που θα του στοιχίσουν τον τίτλο.

Αργότερα ο Enzo έμμεσα παραδέχτηκε το λάθος του όταν δήλωσε ότι “η ομάδα του χρωστάει ένα πρωτάθλημα και πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να το αποκτήσει” ενώ ο Mauro Forghieri ήταν πιο ευθύς και υποστήριξε ότι “του χρωστάμε τον τίτλο, η απώλεια του βαραίνει αποκλειστικά την ομάδα, φταίμε μονάχα εμείς”.

1986-1988 Τα πέτρινα χρόνια στη Ferrari

Την επόμενη χρονιά τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα, οι χειμερινές δοκιμές πραγματοποιούνται με το μονοθέσιο του 1985 και η νέα F1-86 εμφανίστηκε λίγο πριν τον πρώτο αγώνα. Η ομάδα πλέον δηλώνει ανοικτά πως δεν έχει ιδιαίτερες βλέψεις και το σερί των εγκαταλείψεων συνεχίζεται. Μόλις στο GP του Βελγίου ο Alboreto φέρνει τους πρώτους βαθμούς της σεζόν με μια 4η θέση. Μία αναλαμπή έρχεται με τη 2η θέση στο GP της Αυστρίας αλλά τα πέτρινα χρόνια άρχισαν επίσημα.

Το 1987 η Ferrari έκανε αλλαγές στο τεχνικό τμήμα και φέρνει τον πολύ John Barnard για να σχεδιάσει ένα μονοθέσιο νικητή, ενώ αντικαθιστά τον Stefan Johansson με τον Αυστριακό Gerhard Berger. Ο Βρετανός σχεδιαστής από την πρώτη στιγμή έδειξε παγερή αδιαφορία στις προτάσεις του Michele και έκανε όλα τα test και τα ιδιαίτερα meetings με τον Berger. Ο Alboreto δεν έλαβε ποτέ τις ίδιες ανανεώσεις με τον Berger και, την εποχή που άρχισε να ανθεί η τηλεμετρία, όλοι οι νεότεροι τεχνικοί με γνώσεις υπολογιστών είχαν αναλάβει στην Ferrari του Αυστριακού, ενώ ο Michele ξέμεινε με την παλιά φουρνιά που δυσκολευόταν να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα.
Παρόλα αυτά ο Alboreto κατάφερε σημαντικές επιδόσεις με 3η θέση στην Imola, 2η στο Spa πριν εγκαταλείψει από σπασμένο κινητήρα, 3ος στο Monaco και πάλι άρχισαν οι εγκαταλείψεις για να φτάσει στην Αυστραλία ώστε να φτάσει στη 2η θέση στον τερματισμό.

Το κλίμα για τον Michele ήταν πλέον αρνητικό, ο Barnard είχε επιβάλλει την προτίμηση στον Berger και ο Enzo, καταβεβλημένος πλέον από τα χρόνια, δεν είχε το ίδιο σθένος με πριν ώστε να επαναφέρει την ισορροπία. Φημολογείται έντονα μια μετακίνηση του Michele στη Williams, αλλά τελικά μένει στην ομάδα του μέντορα του.

Το 1988 με την επικείμενη απαγόρευση των turbo ο Barnard παίρνει εντολή να ασχοληθεί με την εξέλιξη της εκπληκτικής 640 για το 1989 και η ομάδα τρέχει ουσιαστικά με μια ανανεωμένη εκδοχή του μονοθεσίου του 1987. H σεζόν μονοπωλήθηκε από τις άπιαστες McLaren των Senna και Prost, που κατάφεραν να κερδίσουν σε 15 από τους 16 αγώνες, και ο Alboreto ηττήθηκε από τον Berger στους περισσότερους από αυτούς. Ο ίδιος είχε παραδεχθεί πως λόγω της έλλειψης επικοινωνίας με το την τεχνική ηγεσία δυσκολευόταν να έρθει σε ισορροπία με το αυτοκίνητο. Ο Enzo Ferrari του πρότεινε την ανανέωση του συμβολαίου αλλά στις 14 Αυγούστου εκείνης της χρονιάς ο Drake, ο μοναδικός λόγος που ο Alboreto είχε υπομείνει την ταλαιπωρία της Scuderia τα δύο προηγούμενα χρόνια, απεβίωσε και έτσι η η άφιξη του Nigel Mansell από την Williams έπρεπε να θεωρηθεί πλέον τετελεσμένο γεγονός, οπότε ο Alboreto αποφάσισε να ψάξει για εναλλακτικές.

Έτσι έπρεπε α τερματίσουν στην Monza του 1988

Λίγες μέρες μετά τον θάνατο του Enzo Ferrari διεξήχθη το GP της Monza και εκεί οι Ferrari έκαναν το 1-2 με τον Berger πρώτο. Ο Alboreto όμως ήταν ταχύτερος και είχε φτάσει τον Αυστριακό στο μισό δλ απόσταση όταν από το team radio έδωσαν του εντολή να κόψει γιατί τα καύσιμα δεν θα έφταναν για να τερματίσει. Ο Alboreto υπάκουσε, αλλά στο τέλος του αγώνα, στον τεχνικό έλεγχο, αποδείχθηκε πως το μονοθέσιο No 27 είχε ακόμα 11 λίτρα καύσιμα ενώ το No 28 του Berger σχεδόν 1 λίτρο, δείγμα του ότι η ομάδα θέλησε να προστατέψει τον Αυστριακό. Ο Michele τότε κατάλαβε πως, αφού έφυγε ο Enzo, δεν θα λάμβανε καμία αναγνώριση για την προσφορά του στη Scuderia και έκλεισε μέσα του το κεφάλαιο Ferrari.

Τότε ήρθε σε συμφωνία με την Williams ώστε να μεταβεί στην ομάδα του, μαζί με τον Riccardo Patrese, αλλά του ζητήθηκε να αναμένει μέχρι τέλος Σεπτεμβρίου για τις υπογραφές, ο Frank Williams όμως δεν τήρησε τον λόγο του και προσέλαβε τον Thierry Boutsen στη θέση του.

1989-1993 Συμμετοχές από πάθος

Για το 1989 ο Alboreto, έχοντας χάσει εξαιτίας του Williams πολύτιμο χρόνο και την ευκαιρία να πάει στην Benetton, επέστρεψε αναγκαστικά στην πρώτη του ομάδα, την Tyrrell όπου όμως το μέλλον θα ήταν αμφίβολο κυρίως λόγω των περιορισμένων οικονομικών και της φιλοχρήματης πολιτικής του Ken Tyrrell που πάντα κοίταζε να ικανοποιήσει όποιον έφερνε χρήματα.
Στην αρχή της σεζόν ο Alboreto αναγκάζεται να τρέξει με το μονοθέσιο του 1988, στο οποίο μετά βίας χωράει αλλά μόλις ο Harvey Postlethwaite ετοιμάζει το νέο μονοθέσιο τα αποτελέσματα αρχίζουν να γίνονται όλο και καλύτερα με αποκορύφωμα το GP του Μεξικό όπου κατέκτησε την τρίτη θέση. Όταν όμως η ομάδα έκανε μία συμφωνία με την Camel, ο Ken απέλυσε τον Alboreto, με το πρόσχημα ότι είχε προσωπικό χορηγό την Marlboro, και προσέλαβε τον Jean Alesi.

Επιστροφή, για λίγο, στην Tyrrell για το 1989

Τότε ο Michele στράφηκε στην Larrousse με την οποία έκλεισε τη σεζόν χωρίς κάποιο καλό αποτέλεσμα. Ο Alboreto θα μπορούσε να αποσυρθεί στο διαμέρισμα του στο Monte Carlo αλλά το πάθος για τους αγώνες υπερίσχυε, και έτσι συμφώνησε με την νέα ομάδα Arrows για το 1990, με σκοπό να την οδηγήσει σε καλύτερες θέσεις, αφού με την χρηματοδότηση της Ιαπωνικής Footwork και τους νέους κινητήρες Porsche υποτίθεται πως θα έφτιαχναν μια αξιοπρεπή ομάδα.

Footwork FA12-Porsche 1991

Το 1990 κύλισε αδιάφορα και με κακές επιδόσεις λόγω ανεπαρκούς αυτοκινήτου, το 1991 η ομάδα μετονομάστηκε σε Footwork-Porsche αλλά τα πράγματα έγιναν ακόμα χειρότερα εξ αιτίας του απαράδεκτου κινητήρα της Porsche, με αποτέλεσμα να στραφούν στην Mugen-Honda για το 1992.
Τότε ο Alboreto κατάφερε με διάφορα παλασαρίσματα στους βαθμούς να θυμίσει στον κόσμο από τι είναι φτιαγμένος, αν και πλέον δεν είχε ελπίδες για να επανέλθει σε κάποια κορυφαία ομάδα

H τραγική εμπειρία με την Scuderia Italia Lola-Ferrari το 1993

Το 1993 ο Michele επέστρεψε, έστω και έμμεσα, στην Ferrari αφού αγωνίστηκε με την Scuderia Italia που έφερε κινητήρες από το Maranello, χωρίς όμως κανένα καλό αποτέλεσμα ενώ στους τελευταίους αγώνες συμμετείχε με την ομάδα του φίλου του Giancarlo Minardi, με τον οποίο είχε τρέξει στην F2 στις αρχές της καριέρας του.

Το μοιραίο 1994 και το τέλος στην F1

Μέχρι το GP της Imola του 1994 το μοτίβο δεν είχε αλλάξει. φτωχές επιδόσεις με την μικρή Minardi και αδυναμία κατάταξης. Εκείνο όμως το καταραμένο τριήμερο του San Marino ο Alboreto ενεπλάκη σε ατύχημα στα pits όταν έχασε ένα τροχό με 140 χλμ/ώρα και προκάλεσε τον τραυματισμό 5 τεχνικών που νοσηλεύτηκαν. Εξ αιτίας αυτού του συμβάντος κινητοποιήθηκε για την επανίδρυση της Grand Prix Drivers Association για την προάσπιση των δικαιωμάτων και της ασφάλειας των οδηγών. Μάλιστα είχε αυτοπεριοριστεί στο να μπαίνει και να βγαίνει από τα Pits με 50 χλμ/ώρα πριν ακόμα η FIA το επιβάλλει μέσω κανονισμού.

6η θέση στο Monaco με Minardi. Άθλος.

Σε αγωνιστικό επίπεδο ο Michele απέδειξε σε όλο τον κόσμο πως, αν διαθέτει ένα ικανό μέσο που να το επιτρέπει, μπορεί ακόμα να καταφέρει εντυπωσιακές επιδόσεις όταν, με γκρίζους κροτάφους, έφερε την Minardi στην 6η θέση του GP του Monaco, ένα αποτέλεσμα που ισοδυναμούσε με νίκη για την μικρής ομάδα από την Faenza, και που γιορτάστηκε δεόντως με άλλο ένα πάρτι στο κατάστημα του Salvati.
Στο τέλος της σεζόν αποσύρθηκε από την F1 για να συνεχίσει να αγωνίζεται στο DTM και στο Πρωτάθλημα Endurance.

DTM, Indy και LeMans

Ο Michele μακριά από την F1 έψαξε να βρει τη δεύτερη του νιότη, και συμμετείχε στην τελευταία σεζόν στο DTM/ITCC για την Alfa Romeo 155 V6Ti αλλά χωρίς κάποια νίκη.

Με την 155 V6Ti στο DTM/ITCC του 1995

Ταυτόχρονα έτρεξε στο Αμερικανικό IMSA όπου πήρε 2 Pole Position και στο LeMans όπου κατέκτησε την Pole αλλά στον αγώνα εγκατέλειψε από ηλεκτρικά. Στον διάσημο αγώνα αντοχής της Γαλλίας βρήκε την ευχαρίστηση που του έλειπε, και για το 1997 αφιερώνεται αποκλειστικά σε αυτό, με αποτέλεσμα να κερδίσει στο τιμόνι της Porsche του Team Joest, μαζί με τον παλιό του γνώριμο Stefan Johansson και τον Tom Kristensen.

Στο δρόμο για τη νίκη στο LeMans του 1997

Η κατάθεση του στην δίκη για το θάνατο του Ayrton Senna

Εκείνη τη χρονιά ο Michele δίνει άλλο ένα δείγμα του ήθους του, όταν παρέστη στην δίκη για τον θάνατο του Ayrton Senna σαν μάρτυρας για να εξηγήσει στους δικαστές την λειτουργία ενός μονοθεσίου και να αναλύσει τις κινήσεις του Βραζιλιάνου άσσου.
Στην κατάθεση του είπε ότι εξετάζοντας τα βίντεο φαίνεται ξεκάθαρα ότι ο άξονας του τιμονιού της Williams είχε πρόβλημα και τζόγο άνω των 2-3 εκατοστών, πολύ παραπάνω από τα μερικά χιλιοστά που είναι σύνηθες. Σύμφωνα με την κατάθεση του, ο Senna κατάλαβε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά και φαίνεται από τις κινήσεις του λίγο πριν την μοιραία έξοδο στη στροφή Tamburello.

Συγκεκριμένα κατέθεσε:
“…τώρα που είδα τα βίντεο είμαι πεπεισμένος πως ήταν ένα τεχνικό πρόβλημα που προκάλεσε την έξοδο του Senna.
Υπάρχει ένα βίντεο που δείχνει πως η κίνηση στρέβλωσης στην κολόνα του τιμονιού ήταν μεταξύ δύο και τριών εκατοστών. Κανένα τιμόνι δεν έχει τζόγο εκατοστών.
Το δικαστήριο πρέπει να δεχτεί αυτό το βίντεο ως απόδειξη πως κάτι δεν πήγαινε καλά στο αυτοκίνητο του Senna. Ελπίζω αυτό το δικαστήριο να υπερασπιστεί έναν άνθρωπο, έναν εξαιρετικό πιλότο, που δεν είναι πλέον μαζί μας.
Λίγο μετά το θάνατο του άκουσα γελοίους ισχυρισμούς, ότι το ατύχημα οφειλόταν τον Ayrton, ότι λιποθύμησε, η ότι σκεφτόταν την κοπέλα του.
Ο Senna αξίζει την αναγνώριση και ότι δεν μπορεί να κατηγορηθεί για τον ίδιο του τον θάνατο. Δεν επιθυμώ να δω κανέναν να πηγαίνει φυλακή, αλλά η μνήμη του πρέπει να προστατευτεί και βρίσκω πολύ ενοχλητικό το γεγονός πως υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να υπερασπιστούν θέσεις που δεν δύναται να υπερασπίζονται”

Στην ίδια δίκη κατέθεσε σαν μάρτυρας υπεράσπισης της Williams ο David Coulthard, τότε δοκιμαστής της ομάδας, ο οποίος αντέκρουσε τα λεγόμενα του Michele λέγοντας πως δεν υπήρχε τίποτα λάθος στο μονοθέσιο του Senna, όταν οι δημοσιογράφοι ρώτησαν τον Alboreto γι’αυτό, απάντησε απλώς:
“Ο Coulthard έχει την προοπτική μιας μακροχρόνιας καριέρας στην F1”. αυτό.

Τα τελευταία χρόνια στο LeMans και στην Audi:

Τα επόμενα χρόνια ο Alboreto συνέχισε να οδηγεί για την Joest που έγινε πρώτα επίσημη ομάδα της Porsche και έπειτα απορροφήθηκε από την Audi Sport και ανέλαβε την εξέλιξη του Audi R8r. Το 1999 τερμάτισε 4ος στο LeMans για την Audi Sport και το 2000 τρίτος.

Το 2001 ξανά νικητής στην Audi

Το 2001 ο Michele κατέκτησε την τελευταία νίκη της ζωής του, στις 12 ώρες του Sebring μαζί με τους Capello και Aiello, o πραγματικός στόχος της χρονιάς ήταν όμως η κατάκτηση του LeMans και έπειτα να αποσυρθεί, γι’αυτό και έκανε εντατικές δοκιμές υψηλής ταχύτητας για το στήσιμο του Audi R8.

Στις 25 Απριλίου του 2001 σε ιδιωτικές δοκιμές στο EuroSpeedway Lausitzring, στην ίδια πίστα και την ίδια χρονιά όπου είχε το ατύχημα του ο Alex Zanardi, το Audi R8 του Alboreto απογειώθηκε για άγνωστη αιτία και αφού έκανε διάφορες περιστροφές στον αέρα χτύπησε με τρομακτική ταχύτητα στα δέντρα εκτός πίστας.
Ο Michele σκοτώθηκε επιτόπου.

Άφησε πίσω του την σύζυγο του Nadia και τις δύο κόρες του που σήμερα εργάζονται στην βιομηχανία της μόδας.
Η Nadia ζει ακόμα στο σπίτι τους στο Monte Carlo, εκεί όπου έκανε οικογενειακά τραπέζια στο μπαλκόνι για τους φίλους του Michele, τον Boutsen, τον Senna, τον Patrese, τον Minardi και πολλούς άλλους που εκτιμούσαν τον χαρακτήρα του και το ήθος του, και που στο γκαράζ του φιλάει ακόμα τις αγαπημένες του Harley Davidson αλλά και την Ferrari 412 που του είχε χαρίσει ο Enzo, την 288 GTO, την F40 αλλά και την Lancia Thema 8.32 που ήταν μέρος της αμοιβής του στην Scuderia.

Michele οι tifosi σε ευχαριστούν.

Νίκος Κουμπής