Lady in Red (Formerly Grey)

31 Ιουλίου 1977.

Inglewood, California.

Μέσα στο κατακαλόκαιρο των πορτοκαλεώνων, ένας ευκατάστατος κύριος παραλαμβάνει μια light grey metallic 2000 Spider Veloce. Αριθμός πλαισίου AR115.41 0001327, πολύ πριν επιβληθούν τα 17ψήφια VIN για την Αμερικάνικη αγορά. Η σειρά 115 έχει τελειώσει εδώ και δύο χρόνια, και τη θέση της έχουν πάρει οι νεοφώτιστες Alfetta 116. Η μικρότερη Nuova Giulietta θα παρουσιαστεί το Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς, αλλά μόνο πλέον για την Ευρωπαϊκή αγορά.

Η αειθαλής Spider κρατά ακόμα ψηλά τα εχέγγυα των 105/115 που κατοχύρωσαν και έστεψαν με αγωνιστικές δάφνες την ALFA, αλλά διανύει την πιο άσχημη αισθητική περίοδό της. US Spec, ήτοι μεγάλοι πλαστικοί εξογκωμένοι προφυλακτήρες με ενισχύσεις και αποσβεστήρες για τις μικροσυγκρούσεις, χαμένο scudetto πίσω από τους τόνους μαύρου ABS, επιπλέον λυχνίες ατάκτως ερριμμένες στην κεντρική κονσόλα, μηχανικός ψεκασμός από την Società Pompe e Iniezione Cassani e Affini (SPICA), με καταλύτη και παγίδα αιθάλης, εμπρός φώτα 7” χωρίς τις χαρακτηριστικές πλαστικές καλύπτρες, ανακλαστήρες στα φτερά, αυξημένο ύψος από το έδαφος για να τηρείται η ελάχιστη απόσταση των 3 ποδών των φαναριών από την άσφαλτο, και ανοξείδωτα σιρίτια κατά μήκος του πλευρού με το λογότυπο Spider Veloce πίσω από τους εμπρός τροχούς.

Οι Αμερικάνικες πηγές σήμερα την χαρακτηρίζουν ως S2.5, ένα κακέκτυπο ανάμεσα στην ισορροπημένη Ευρωπαϊκή Coda Tronca και την plastic-fantastic Aerodinamica. Μειωμένη ισχύς, αυξημένο βάρος, αλλά ο ανταγωνισμός της εποχής ήταν ισχνός ή ανεπαρκής (MGB), και το κοινό ζούσε ακόμη το απατηλό Αμερικανικό όνειρο, οπότε ήθελε Ευρωπαϊκό roadster.

'Αυτό θέλω' είπε ο άγνωστος Αμερικάνος...και ακριβώς έτσι ξεκίνησε απο το Milano η Spider της ιστορίας μας

‘Αυτό θέλω’ είπε ο άγνωστος Αμερικάνος…και ακριβώς έτσι ξεκίνησε από το Milano η Spider της ιστορίας μας

Η Veloce της ιστορίας μας πέρασε την πρώτη 20ετία της ζωής της στο ξηρό κλίμα της Orange County, με μερικές σκουριές να αντιμετωπίζονται επιτυχώς και σωστά.

Κάπου στα μέσα του ’90 είχε ένα άσχημο τρακάρισμα εμπρός, με αποτέλεσμα το αριστερό εσωτερικό φτερό να παραμορφωθεί αρκετά, και να χρειάζεται αντικατάσταση το δεξί εξωτερικό. Το αυτοκίνητο πουλήθηκε και επέστρεψε πίσω στην Ευρώπη, συγκεκριμένα στο Η.Β., όπως πολλές άλλες Spider εκείνη την εποχή, εξάλλου, οι τιμές τους τότε ήταν λίγο παραπάνω από την αξία μιας 24άδας Heineken.

Η θητεία της στη Γηραιά Αλβιόνα ήταν και η πλέον καταστροφική. Αφού μετατράπηκε με τον χειρότερο τρόπο σε δεξιοτίμονη, πετσοκόβοντας το στήθος και το ταμπλό, εν συνεχεία αποχωρίστηκε την γνήσια καρδιά της, μαζί με το κιβώτιο και το μπλοκέ διαφορικό, και απέκτησε Ευρωπαϊκών προδιαγραφών κινητήρα, ευτυχώς ίδιας χωρητικότητας και περιόδου, και δυστυχώς ελεύθερο διαφορικό.

Το τρακάρισμα «επιδιορθώθηκε» όπως-όπως, η ηλεκτρική εγκατάσταση κόπηκε και περάστηκαν καλώδια ηλεκτρικού πίνακα πολυκατοικίας(!), τα περισσευούμενα καλώδια απλά κρύφτηκαν κάτω από την κονσόλα διότι «γιατί όχι; Ποιος θα τα δει;», πασπαλίστηκε με 25 κιλά στόκο, μπήκαν οι Ευρωπαϊκοί προφυλακτήρες, και βάφτηκε σε ένα απροσδιόριστο κόκκινο.

Το εσωτερικό επίσης άλλαξε από το εργοστασιακό καφέ σε μαύρο βινύλιο, αλλιώς θα χτύπαγε στο μάτι η ανακολουθία κόκκινου με καφέ.

Η τρίτη ζωή της στην Κύπρο με την ψυχή της πληγωμένη

Τον Οκτώβρη του 2001, συγκεκριμένα στις 24, ημέρα Τετάρτη, το αυτοκίνητο γράφτηκε επίσημα στους καταλόγους του Υπουργείου Μεταφορών της Κύπρου, και πήρε Ταυτότητα κλασικού από το παράρτημα της FIVA. Αλλάζοντας διάφορους ιδιοκτήτες, οι οποίοι ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν πραγματικά να επισκευάσουν το αυτοκίνητο, φτάνουμε στο 2013.

Ένα ζεστό πρωινό του Μάη, και ενώ εδώ και λίγο καιρό έψαχνα για κλασικό Ιταλικό cabrio, χτύπησε το τηλέφωνο, και άκουσα για πρώτη φορά για την ύπαρξη μιας S2 στα Λατσιά της Λευκωσίας. Και θέλει μόνο €4000! Το ίδιο απόγευμα, με συνοπτικές διαδικασίες, χωρίς καν να την οδηγήσω, έδωσα τα χέρια. Τρεις μέρες μετά, στις 30 Μαΐου, ήταν δική μου, αν και δυσκολευόμουν να την οδηγήσω, λόγω του ότι τα πεντάλ έφταναν στα γόνατά μου.

Ζούσα ανεπανάληπτες στιγμές! Η έννοια Ιταλοπίθηκος αποκτούσες νέες, επικές διαστάσεις. Και είμαι μόνο 1,81μ.

Από εκείνη την ημέρα ξεκίνησε ο αργόσυρτος Μαραθώνιος, που πολλές φορές κόντεψε να μετατραπεί σε Ζάλογγο, της ολικής επιδιόρθωσης, αναπαλαίωσης και ανακατασκευής του αυτοκινήτου. Ειλικρινά δεν θυμάμαι πόσες φορές με άφησε στο δρόμο, πόσες φορές έβαλα παραγγελία στους συνήθεις Άγγλους προμηθευτές για εξαρτήματα, πόσες φορές είπα στον εαυτό μου «αυτά είναι τα τελευταία πράγματα που θα αγοράσω», πόσες φορές ξενύχτησα στο ebay ψάχνοντας κομμάτια από όλον τον πλανήτη, πόσες φορές έβρισκα κι άλλα προβλήματα προηγούμενων «μηχανικών» και «φαναρτζήδων».

Μέσω υπομονής, επιμονής, αμέτρητων ωρών δουλειάς και αιματηρής οικονομίας, αποφάσισα το 2015 να κάνω το τελευταίο μεγάλο βήμα και να ξηλώσω πλήρως τη Veloce, εις τα εξ ‘ων συνετέθη, να επιδιορθώσω όλα τα κακώς κείμενα, να περιποιηθώ όλα τα εξαρτήματα, και να φέρω το αυτοκίνητο όσο πιο κοντά στα Ευρωπαϊκά πρότυπα, με άλλα λόγια όπως θα πωλείτο μια 2000 Spider το 1977 στην Αγγλία ή στην Κύπρο (δεξιοτίμονη γαρ).

Η αρχή της περιπέτειας

Τα περισσότερα μηχανικά μέρη είχαν ήδη επισκευαστεί, μαζί με αναρτήσεις, φρένα, εσωτερικό, ηλεκτρικά εν μέρει, και είχα ήδη μαζέψει αρκετά εξωτερικά μέρη, επιμελώς φυλαγμένα στο δωμάτιο-αποθήκη-εξομολογητήριο του σπιτιού.

Φυσικά, με την έναρξη των εργασιών, διαπιστώθηκε ότι η ζημιά ήταν πολύ μεγαλύτερη από όσο υπολογίζαμε, όπως πάντα συμβαίνει στις ανακατασκευές.

Ξεκινάμε με λεπτομέρειες…

Όλο το ρύγχος αφαιρέθηκε, πλαίσια κόπηκαν, έξυσα ολόκληρο το αυτοκίνητο με μια σπάτουλα και ένα πιστόλι θερμού αέρα μέχρι τη λαμαρίνα για να μην πληγώσω το μέταλλο, οποιοδήποτε ίχνος πάστας, στόκου και χρώματος αφαιρέθηκε, το σασί μετρήθηκε, καλιμπραρίστηκε όπου και όσο έπρεπε, επανασυναρμολογήθηκε προσπαθώντας να κρατήσουμε όσο περισσότερα γνήσια κομμάτια μπορούσαμε, στοκαρίστηκε με την ελάχιστη ποσότητα στόκου, τρίφτηκε για μέρες, ασταρώθηκε, και βάφτηκε σε ένα σωστό χρώμα επιτέλους. AR501, ίδιο στοιχειομετρικά με το 504 που μετά έγινε 511, και αντιστοιχούσε στις Ευρωπαϊκές Spider με την εμπορική ονομασία Alfa Red.

…για να μην μείνει τίποτα!

Το στήσιμο ήταν ένας άλλος Γολγοθάς, ειδικά όταν μιλάμε για ένα σχεδόν χειροποίητο αυτοκίνητο με 25.000 εξαρτήματα. Τα πάντα είχαν κατηγοριοποιηθεί, προετοιμαστεί, βαφτεί, γυαλιστεί ή αντικατασταθεί από πριν, οπότε όταν ήρθε η σειρά τους, άρχισαν να προστίθενται στο γυαλιστερό κουφάρι δίνοντάς του μορφή. Η ηλεκτρική εγκατάσταση φτιάχτηκε από την αρχή, 3 ώρες κάθε απόγευμα στο πάρκινγκ του σπιτιού για ενάμιση μήνα.

Όλες οι βίδες αντικαταστάθηκαν από μετρικές ανοξείδωτες μηχανόβιδες 316, νέα κομμάτια σχεδιάστηκαν και κατασκευάστηκαν από ανοξείδωτο ατσάλι στον ίδιο χώρο, ή από πλαστικό PLA με 3D Printer, τα πάντα γυαλίστηκαν με πολλή υπομονή και hansaplast, και μπήκαν στο αυτοκίνητο με προσοχή για να μην γδαρθεί ή στραβωθεί οτιδίποτε.

Κομμάτια το αυτοκίνητο, κομμάτια και εγώ για να το φτιάξω!

Η τελική διαδικασία της φαναρτζοδουλειάς κράτησε ακριβώς ένα χρόνο, από τις 16 Νοεμβρίου 2015 έως τις 16 Νοεμβρίου 2016. Φυσικά, ένα project δεν τελειώνει ποτέ, και μέχρι να φτάσει σε νόμιμη ηλικία ο 2χρονος γιος μου, θα το βελτιώνω, μέχρι να του το παραδώσω.

Δεν θα είναι ποτέ γνήσιο, δεν θα κερδίσει ποτέ διαγωνισμό Concours, ούτε όμως θα είναι μια όμορφη αλλά βαριεστημένη Garage Queen. Όσοι ασχολούνται από αγάπη με κλασικά αυτοκίνητα, και δη Ιταλικά, θα συμφωνήσουν πως ο καλύτερος τρόπος για να τα εκτιμήσεις, είναι να τα οδηγείς.

Γρήγορα. Επιθετικά. Να μην τα λυπάσαι.

Εντελώς χειροποίητη καλωδίωση

Το κόστος της ανακατασκευής ήταν μεγάλο, αλλά όχι όσο θα χρέωναν οι specialists για 15% καλύτερη δουλειά. Και το κυριότερο, οι γνώσεις που αποκτάς από την προσωπική εμπλοκή, η ικανοποίηση να το βλέπεις να αναγεννιέται μπροστά στα μάτια σου, το δέσιμο που δημιουργείται δουλεύοντας πάνω του, δεν συγκρίνεται με το να φορτώσεις ένα σαράβαλο σ’ ένα container και να το στείλεις στους ειδικούς, να περιμένεις στωικά 3-4 χρόνια στέλνοντας επιταγές, για να παραλάβεις ένα άριστο, αλλά και ‘ξένο’ πλέον αυτοκίνητο.

Έτοιμη για βόλτα!

Προσωπικά, δεν με αφορούν οι εκθέσεις, οι ψηφοφορίες και τα βλέμματα θαυμασμού. Προτιμώ να φορέσω τα δερμάτινα Dent’s μου ένα Κυριακάτικο ηλιόλουστο πρωινό, να συμπληρώσω λάδι και νερό στη Nord, να σφίξω τα ζιγκλέρ στα Dell’Orto, και να ξεβιδώσω την μπροστινή πινακίδα για να φαίνεται το «2000» από κάτω. Η γυναίκα της ζωής μου δίπλα μου, το πεντάρι Simi να μας χωρίζει, η κουκούλα ασφαλισμένη πίσω μας, και το τοπίο να πλημμυρίζει από το κροτάλισμα των ram air που στροβιλίζουν τον αέρα μέσα στις ημισφαιρικές κεφαλές.

Δοκιμάστε το. Αξίζει. Και η διαδρομή, και ο προορισμός.

Βασίλης Καρίκας aka ‘Squadra Corse‘

Μερικές ενδεικτικές φωτογραφίες: