De Tomaso P70: Εγωισμός [αλλά] και Πείσμα

• De Tomaso P70: Quando l’Ego incontrò la testardaggine

Υπάρχουν αυτοκίνητα όμορφα. Άλλα που γεννιούνται για να νικήσουν. Υπάρχουν κι άλλα που γεννιούνται για να εμπνεύσουν. Ε υπάρχουν και κάποια σαν το De Tomaso P70: ένα όχημα που γεννήθηκε από το πείσμα δύο μεγάλων ανδρών και τελικά… δεν πήγε πουθενά.
Ή μάλλον, δεν πήγε εκεί που ήθελαν οι δημιουργοί του. Πήγε αλλού – στην παρούσα storia.

Όταν ο Carroll γνώρισε τον Alejandro

Η δεκαετία του ’60 έβραζε. Αγώνες παντού. Le Mans, Can-Am, η Αμερική άκουγε μόνο ήχο από V8, η Ευρώπη μύριζε BP, Castrol και Pirelli. Ο Carroll Shelby, με την Cobra του ήδη στα ουράνια, ήθελε να φτιάξει ένα αυτοκίνητο για το Can-Am.
Με την Ford από πίσω του αλλά και ανοιχτές πόρτες στην Αγγλία, και
ως 1ο ever εργαζόμενο στην Shelby American τον Peter Brock –γνωστό για τον σχεδιασμό του Shelby Daytona Coupe-, διαθέσιμο να του σχεδιάσει κάτι “πιο αμερικανικό”,
απευθύνθηκε στον πιο… φιλόδοξο Αργεντίνο που βρισκόταν στην Ιταλία, τον Alejandro de Tomaso. Αυτός δεν είχε μόνο όνειρα – είχε και εργοστάσιο στην Modena.

Το αυτοκίνητο που έγινε σκηνικό

Ο Brock σκιτσάρει. Ο Shelby εχει το βλέμμα στην Ferrari. Ο De Tomaso πειραματίζεται. Η ιστορία λέει πως οι δύο άνδρες δεν μιλούσαν την ίδια “τεχνική γλώσσα”, ούτε μοιράζονταν την ίδια φιλοσοφία. Ο Shelby πίεζε για απόδοση, ο Alejandro ονειρευόταν ιταλική τέχνη με Ford V8.  Συνεργάστηκε στενά με την Carrozzeria Medardo Fantuzzi δουλεύοντας τα σχέδια του Brock. Το αποτέλεσμα ήταν ένα μαγευτικά χαμηλό πρωτότυπο με πλαίσιο χωροδικτύωμα και αμάξωμα από αλουμίνιο, που ακόμη και σήμερα μοιάζει να βγήκε από καρτ-ποστάλ της Modena.

οι Fantuzzi φαμίλια και τεχνίτες με το πρωτότυπο.

Το P70 παρουσιάστηκε στο Σαλόνι Αυτοκινήτου του Τορίνο το 1965, με σήμα De Tomaso, αλλά ήδη η συνεργασία είχε καταρρεύσει. Ο Shelby, απογοητευμένος από τις καθυστερήσεις* και τις διαφωνίες, εγκατέλειψε το project και έστρεψε το βλέμμα του πίσω στην Αμερική να φτιάξει το Ford GT40.

guest συμμετοχή του Peter Brock στο Έργο

Σε βιβλίο με τίτλο Road to Modena που έχει αφιερώσει ο Peter Brock γράφει : “Working beside the Italian artisans of Modena was one of the most educational and enjoyable experiences I’ve ever had.” *

Ο Brock είχε επισκεφτεί τη Μόντενα επιβλέποντας την κατασκευή πέντε Daytona Cobra Coupe από την Carrozzeria Gransport, αλλά όταν έφτασε στο εργαστήρι του Medardo Fantuzzi (υπεύθυνος και για ορισμένες αγωνιστικές Maserati) ήταν κάτι διαφορετικό .

Στην μέχρι τότε εμπειρία του από καροσερίστες έβλεπε τα φύλλα αλουμινίου να φορμάρονται σφυρηλατούμενα πάνω σε ξύλινα – ίσως χοντροκομμένα-  “καλούπια” /bucks. Στην Ιταλία είναι αλλιώς …

Η περιγραφή του Brock και οι φωτογραφίες της κατασκευής του P70 είναι τυπικές της εικόνας που έχουμε. Από τον αδιάφορο τρόπο με τον οποίο οι τεχνίτες του Fantuzzi ξεφόρτωσαν το νέο σασί De Tomaso από ένα παλιό φορτηγάκι της VW μέχρι το πώς προμηθεύτηκε το σύρμα που χρησιμοποιήθηκε για το «πατρόν» και στη συνέχεια συγκόλλησε τα σφυρήλατα πάνελ αλουμινίου με ένα τεράστιο αρχαίο φλόγιστρο ασετυλίνης.

Ο Brock έμεινε έκπληκτος να παρακολουθεί την υψηλή ραπτική που οι τεχνίτες χωρίς καν μετρήσεις  από τα σχέδιά του έπλεξαν το συρμάτινο «πατρόν» με το μάτι και συγκολλούσαν αλουμίνιο χωρίς γυαλιά. Και το αποτέλεσμα ήταν αυτό που ήθελε ο Brock, μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια!

«Στη Μόντενα, η όλη διαδικασία κατασκευής ενός αμαξώματος ήταν μια πολύ δημιουργική χειρωνακτική προσπάθεια», γράφει ο Brock, «στους Fantuzzi δεν υπήρχε σκέψη για γραμμή παραγωγής. Κάθε αμάξωμα ήταν εντελώς μοναδικό. Κάθε σώμα ήταν ένα έργο τέχνης».

Ο Peter Brock, παρά την αποχώρηση του Shelby, παρέμεινε στο έργο, συμβάλλοντας στην ολοκλήρωση του πρωτοτύπου.

Το “κατά φαντασίαν” θηρίο

Κάτω από το λεπτό αμάξωμα από χειροποίητο αλουμίνιο επρόκειτο να τοποθετηθεί αρχικά ένας κινητήρας Ford V8 427 κυβικών ιντσών (7.0 λίτρων), προκειμένου να ανταγωνιστεί τους big block των αντιπάλων στην κατηγορία Can-Am. Ωστόσο, λόγω κατασκευαστικών περιορισμών και καθυστερήσεων στην εξέλιξη του κινητήρα, το πρωτότυπο τελικά εξοπλίστηκε με έναν μικρότερο κινητήρα Ford V8 289 κυβικών ιντσών (4.7 λίτρων). Αυτός ο κινητήρας, με τέσσερα 48άρια καρμπιρατέρ Weber και αναβαθμισμένα εξαρτήματα από τη De Tomaso, απέδιδε από εκτιμήσεις 450-475 ίππους στις 7.300 σ.α.λ. που έφταναν στους πίσω τροχούς μέσω ενός πεντατάχυτου κιβωτίου Colotti.

Το πλαίσιο ήταν ένα σωληνωτό χωροδικτύωμα, ικανό να αντέξει περισσότερα από όσα θα του ζητούσε ποτέ η πίστα — αλλά δεν είχε την ευκαιρία να το αποδείξει.

Η ανάρτηση ήταν ανεξάρτητη και στους τέσσερις τροχούς, με διπλά ψαλίδια και αντιστρεπτικές, ενώ τα φρένα ήταν δίσκοι της Girling — πανομοιότυπα με αυτά που χρησιμοποιούσαν πολλά αγωνιστικά της εποχής. Όλα έδειχναν έτοιμα για μάχη. Το μόνο που έλειπε, ήταν… η μάχη.

* Η επιθυμία για άμεση ολοκλήρωση του έργου οδήγησε στην επιλογή του 289ci V8 και παρά τις προσπάθειες για αύξηση της ισχύος,  αποτέλεσε έναν από τους λόγους αποχώρησης του Carroll Shelby από το έργο.

Τι θα ήταν στο δρόμο; Μάλλον εφιάλτης.

Αν ποτέ το P70 φορούσε πινακίδες, η εμπειρία θα ήταν… ανησυχητικά ωμή. Το μεταξόνιο των 2.300 χιλιοστών σε συνδυασμό με τις ανύπαρκτες υποβοηθήσεις και το βάρος κοντά στα 900 κιλά, προδίδουν ένα αυτοκίνητο χωρίς καμία φιλικότητα στον κανονικό δρόμο, καμία ανοχή στην αστοχία. Δεν σχεδιάστηκε για να συγχωρεί — σχεδιάστηκε για να τρέχει [και να κερδίζει;]. Και ίσως, απ’ό,τι λέγεται σε τέτοιες περιπτώσεις, για να σε σκοτώσει λίγο ή πολύ θεαματικά, αν δεν ήξερες τι κάνεις.

Η εκδίκηση του στιλ

Το De Tomaso P70 δεν έτρεξε ποτέ. Δεν κατέκτησε καμία pole position. Και όμως, το σχέδιό του επηρέασε άμεσα την Mangusta, το πιο επιθετικό road car του Alejandro, και έμμεσα όλη τη φιλοσοφία της De Tomaso από ‘κει και πέρα: αγωνιστική αισθητική χωρίς διακριτικότητα, αλλά και χωρίς τις νίκες να τη δικαιώσουν.

Αν κάτι έμεινε από το P70, ήταν αυτό το χαρακτηριστικό “fastback” [που είδαμε και αλλού] με τον V8 στο κέντρο και τις αναλογίες ενός αυτοκινήτου που δεν έκανε ποτέ συμβιβασμούς – απλώς δεν έκανε ποτέ καριέρα.

Ένα θραύσμα ανδρικού εγωισμού

Κοιτώντας το P70 σήμερα, σε μια έκθεση ή σε άρθρα που το εξιδανικεύουν, δύσκολα ξεχωρίζει κανείς αν βλέπει το απομεινάρι ενός ονείρου ή τον πρόγονο μιας άλλης σχολής design. Ίσως και τα δύο.

Είναι το είδος του αυτοκινήτου που, σε σχέση με όσα είπαμε στον πρόλογο, δεν μετριέται σε ιπποδύναμη, επιδόσεις ή παλμαρές , αλλά σε… προσωπικότητες. Είναι αυτό που μένει όταν δύο μεγάλοι άνδρες θέλουν να χτίσουν κάτι μαζί, αλλά τελικά αφήνουν πίσω τους μόνο έναν μύθο, όχι ένα προϊόν.

Και ίσως αυτό να είναι αρκετό.

_ _ _ _
*πηγή