Εδώ και αρκετό καιρό σκέφτομαι να κάνω ένα αφιέρωμα σε Ιταλούς πιλότους που με κάποιο τρόπο μείνανε στην καρδιά μου και που άφησαν το στίγμα τους είτε με τις νίκες είτε με την προσπάθεια είτε με τον χαρακτήρα τους.
Όποτε είχα χρόνο να κάτσω να αραδιάσω μερικές προτάσεις καθόμουν και αναλογιζόμουν με ποιόν να συνεχίσω μετά το άρθρο μου για τον Alex Zanardi…. με τον Alessandro Nannini που ένα ατύχημα με ελικόπτερο του έκοψε την καριέρα και την περιβόητη ‘εκδίκηση’ του στο DTM? τον Nicola Larini που η F1 σνομπάρισε και έγινε ο καλύτερος πιλότος …πάλι στο DTM? τον Michele Alboreto, την ευγενέστερο πιλότο που πέρασε από την F1 και που τελικά σκοτώθηκε δοκιμάζοντας Audi στο Lausitzring? τον Ivan Capelli που έκανε ιπτάμενη την Leyton House για να βρεθεί στο Maranello, και εν τέλει να ζήσει ένα μιντιακό εφιάλτη αντί για το όνειρο? τον Gianni Morbidelli που έμεινε ανεκπλήρωτη υπόσχεση? H τον μοτοσυκλετιστή Renzo Pasolini που ήταν ο μόνος που απείλησε την….επόμενη επιλογή, τον Giacomo Agostini και βρήκε τραγικό τέλος στην Monza μαζί με τον Jarno Saarinen? τελικά την απόφαση την πήρε ο καταραμένος βαρκάρης πριν λίγο καιρό, όταν έμαθα σερφάροντας το internet πως σκοτώθηκε σε ένα ανούσιο τροχαίο με μοτοσυκλέτα ο Andrea De Cesaris.
Δικαιωματικά λοιπόν πήρε προτεραιότητα για να μαθαίνουν οι νέοι και να θυμηθούν οι παλαιότεροι, πάμε λοιπόν…
Ο Andrea De Cesaris γεννήθηκε στη Ρώμη στις 31/05/1959, ήταν γιος ενός καπνοπώλη και από μικρός έδειξε ένα πολύ δυναμικό χαρακτήρα που εκδήλωνε με κόντρες με ποδήλατα, μηχανάκια και…δανεικά αυτοκίνητα του πατέρα του η πατεράδων φίλων. Το 1972 ξεκίνησε την σταδιοδρομία του στα Kart και φάνηκε ο δυναμισμός του, οι μάχες ήταν πάντα ομηρικές και δεν έκοβε πουθενά παρά μόνο αν έσπαγε το μοτέρ, κάτι καθόλου σπάνιο.
o Andrea De Cesaris με Καρτ (1977)
Οι εμφανίσεις του όμως ήταν πάντα εντυπωσιακές και δεν ήταν λίγες οι φορές που ήταν ο ταχύτερος του grid με μεγάλη διαφορά από τον επόμενο. Εντός λίγων ετών πάντως, κατέκτησε το Ιταλικό και το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Καρτ και το 1977 μετακόμισε στην Αγγλία για να συμμετάσχει στα Πρωταθλήματα Formula Ford και F.3 πριν γνωρίσει τον Ron Dennis και περάσει στην ομάδα της McLaren στην F.2.
Η εξαιρετική του εμφάνιση με την βρετανική ομάδα και η νίκη του στο Misano τον έφεραν τελικά στην F1 το 1980, στο τιμόνι της Alfa Romeo του Carlo Chiti που τον κάλεσε για να αντικαταστήσει τον Vittorio Brambilla. Τα αποτελέσματα κάθε άλλο παρά εντυπωσιακά ήταν, αφού οι εγκαταλείψεις ήταν συχνό φαινόμενο, αλλά η ταχύτητα του με τα δύστροπα ιταλικά μονοθέσια ανάγκασαν τον Ron Dennis να τον ξανακαλέσει για να οδηγήσει για την McLaren το 1981.
o Andrea De Cesaris με McLaren (1981)
Στην McLaren θα είχε την μεγάλη ευκαιρία, αλλά τελικά οι εμφανίσεις του Andrea κατέληγαν συνήθως σε στραπατσαρισμένα μονοθέσια και τσακισμένες μπαριέρες. Ο βρετανικός τύπος του κόλλησε το προσωνύμιο De Crasheris και οι καβγάδες με τον Dennis ακουγόντουσαν και στα διπλανά Motor homes αφού ο De Cesaris κατηγορούσε την ομάδα για τους κακούς αγώνες καθώς δεν του δώσανε ‘καλό’ μονοθέσιο παρά μόνο στο τέλος της σεζόν, ενώ το χειμώνα δεν έκανε καθόλου δοκιμές πέρα από 20 γύρους στο Silverstone, με αποτέλεσμα να είναι σε κατάσταση υπέρμετρης πίεσης σε όλη τη διάρκεια των αγωνιστικών τριήμερων. Να σημειώσω εδώ ότι συνήθως πριν τρακάρει η σπάσει το μονοθέσιο έγραφε τον ταχύτερο γύρο είτε της ομάδος είτε του grid με περσινό υλικό…
Την επόμενη χρονιά επέστρεψε στην Alfa Romeo όπου έδειξε ωριμότητα και δεν έκανε πλέον ζημιές και έδειχνε πάλι ταχύτατος, με τη μόνη διαφορά ότι δεν έπρεπε να κάνει αυτός κάποιο λάθος για να εγκαταλείψει τον αγώνα αφού φρόντιζε γι’αυτό το εχμ… ευαίσθητο αυτοκίνητο του και τα λάθη της ομάδος. Χαρακτηριστικό είναι ότι στον Long Beach, όπου πήρε την Pole Position εγκατέλειψε από σπασμένη δαγκάνα φρένου ενώ ήταν δεύτερος και πάλευε για την νίκη ενάντια στον Niki Lauda ενώ στο Monte Carlo έμεινε από …βενζίνη στον τελευταίο γύρο, όντας πρώτος, και τερμάτισε τελικά τρίτος.
o Andrea De Cesaris δίπλα στην Alfa Romeo 182 (1982)
Παρ’όλα αυτά στην Alfa Romeo έμεινε για δύο σεζόν και κυνήγησε με λύσσα τη νίκη, πάντα όμως με μεγάλες δυσκολίες από πλευράς υλικού όπου οι Pole Position και οι προσπεράσεις γινόντουσαν εγκαταλείψεις και χαμένες ευκαιρίες.
Περιγραφή της χάραξης της Imola από De Cesaris μέσα από μια Alfetta GTV6
Μάχη De Cesaris με Alfa Romeo vs Niki Lauda με McLaren
Συνέχισε την καριέρα του στην Ligier με την ελπίδα ότι θα μπορούσε να διεκδικήσει κάποιες νίκες και καλούς τερματισμούς ώστε να επιστρέψει έπειτα σε κάποια μεγάλη ομάδα αλλά και εκεί συνάντησε την ίδια αναξιοπιστία και τα έντονα σκαμπανεβάσματα απόδοσης που τον έφερναν σε δύσκολη θέση και τον ανάγκαζαν να πάρει πάλι μεγάλα ρίσκα και , αναπόφευκτα να κάνει πολλά δυστυχήματα. Τελικά και εκεί έφερε το αυτοκίνητο κοντά στο podium, όπως πχ στην Imola όπου έφτασε την τρίτη θέση από τελευταίος για να εγκαταλείψει πάλι λόγο λάθους υπολογισμού των καυσίμων.
o De Cesaris στο GP του Dallas με Ligier (1984)
Μετά την Ligier ο Andrea De Cesaris πέρασε από Minardi και Brabham με τις οποίες συνέλεξε το ρεκόρ συνεχόμενων εγκαταλείψεων, 22 παρακαλώ, παρ’ότι σε μερικές περιπτώσεις είχε φέρει στην περιοχή των βαθμών τα …κασόνια που οδηγούσε.
Μπορεί στον τρίτο του αγώνα με την Brabham στο Βέλγιο να έφερε το μονοθέσιο στην τρίτη θέση αλλά δεν ήταν παρά μια αναλαμπή πριν το απόλυτο τίποτα που θα ακολουθούσε τα επόμενα χρόνια με Rial και Dallara.
Για να κατανοήσει κανείς την υπερπροσπάθεια και το πείσμα του Andrea De Cesaris αρκεί να πω ότι το 1989 έφερε την Scuderia Italia, κάτι χειρότερο από την σημερινή Caterham δηλαδή, στην 3η θέση στο Μονακό πριν τον πετάξει εκτός πίστας ο Piquet με την Lotus την ώρα που ο De Cesaris του έριχνε γύρο, και να τερματίσει στην 3η θέση στο στον Καναδά.
Dallara-BMS Scuderia Italia (1989)
Το 1990 κατάφερε πάλι το θαύμα, να εκκινήσει 3ος στο GP του Detroit αλλά και πάλι μετά από λίγο εγκατέλειψε από σπασμένο κινητήρα αφού πρώτα τα προβληματικά φρένα τον ανάγκασαν σε πολύ αργούς γύρους και στην πτώση στην κατάταξη.
Για να μην το κουράζουμε, ο Andrea De Cesaris ήταν ταχύτατος, ίσως από τους ταχύτερους που πέρασαν ποτέ από το grid και ας με συγχωρέσουν οι φαν μεγάλων ονομάτων. όμως ήταν ασταθής και υπερβολικά άτυχος στις επιλογές του.
Η θεά τύχη του αρνήθηκε κάποια καλή ευκαιρία και τελικά ανάλωσε την μεγάλη, σε διάρκεια, καριέρα του στο να στήνει μονοθέσια και να σώζει μικρές ομάδες με κάποιες επιδόσεις φωτοβολίδα.
Όμως αγαπήθηκε από το κοινό γιατί είχε μια τσαντίλα στην οδήγηση, η πίεση φαινόταν και απ’έξω και ποτέ μα ποτέ δεν αισθάνθηκε μειονεκτικά δίπλα σε κάποιον άλλο, ούτε καν δίπλα στον Θεό Senna.
Μέσα του ήξερε ότι το γκάζι και τα χέρια τα είχε, και ακόμα και για να του ρίξουν γύρο, όλοι ξέρανε ότι έπρεπε να τον προσπεράσουν γιατί δεν θα έκανε απλά στην άκρη, ήθελε να δείξει σε εκείνα τα λίγα μέτρα που θα ήταν δίπλα σε κάποιο ονομαστό μονοθέσιο ότι αν αντάλλαζαν αυτοκίνητα τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά…
Η Jordan του De Cesaris (1991)
Κάποια στιγμή, αφού οδήγησε και για Jordan και Sauber βαρέθηκε να κυνηγάει τον πάτο της κατάταξης και αποσύρθηκε από οποιαδήποτε μορφή αγώνα (το GP Masters δεν μετράει ως σοβαρή ενασχόληση…) και ασχολήθηκε με επιτυχία στα χρηματιστηριακά και στα άλλα του hobby, το motocross και το windsurfing όπου μάλιστα είχε αρκετές επιτυχίες και για χάρη του αγόρασε σπίτι στη Hawaii.
Κάνοντας Windsurfing
Τελικά στις 5 Οκτωβρίου του 2014, πριν μερικές μέρες δηλαδή, τον σκότωσε η άλλη του αγάπη με χαζό τρόπο, ένα βράδυ ‘έχασε’ την Suzuki 600 του στον περιφερειακό της Ρώμης και άφησε ακαριαία την τελευταία του πνοή στην άσφαλτο.
Andrea είμαι σίγουρος ότι κάπου εκεί ψηλά προκαλείς τον Ayrton και τσακώνεστε με τα Αν και τα μπορεί, γιατί Αν…..ίσως να μπορούσε!
Νίκος Κουμπής
