Τον τελευταίο καιρό, από τότε που ανακοινώθηκαν οι χρόνοι στο Nurburgring των Alfa Romeo 4C και Giulia Quadrifoglio η Ιταλόφιλη κοινότητα άρχισε να δίνει μεγαλύτερη σημασία στην ‘πράσινη κόλαση’.
Η αλήθεια είναι όμως ότι η Alfa Romeo έχει ένα δεσμό με την θρυλική πίστα που ξεκίνησε πολύ πριν ιδρυθούν κάποιοι από τους ανταγωνιστές της.
Η κατάκτηση της πράσινης κόλασης ξεκίνησε από τον Tazio Nuvolari και τον άθλο του 1935, όταν και ανάγκασε την παντοδύναμη dream team της Mercedes να υποκλιθεί στο τεράστιο ταλέντο του, και συνεχίστηκε το 1993 με τον Nicola Larini και την 155 V6 Ti στο DTM.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή όμως…
Μετά την εξαγορά (που σηκώνει πολύ συζήτηση και στην οποία κάποια στιγμή θα αναφερθούμε λεπτομερώς) της Alfa Romeo από την Fiat, τα περισσότερα αγωνιστικά προγράμματα της Autodelta και της Alfa Corse ακυρώθηκαν η είδαν τον προϋπολογισμό τους να μειώνεται δραστικά προς όφελος της Abarth-Lancia στα Rallies και της Ferrari στην F1.
Τα όνειρα των Alfisti για επιστροφή στις δόξες φαινόντουσαν να μένουν ανεκπλήρωτα αφού οι όποιες προσπάθειες για την δημιουργία μιας αγωνιστικής ομάδας για την συμμετοχή σε κάποιο κορυφαίο θεσμό κοβόντουσαν από τους λογιστές του Torino.
Τελικά, και για λόγους PR, η FIAT ενέδωσε και άναψε το πράσινο φως για μια έντονη και εκτεταμένη παρουσία της νέας 155 στα κυριότερα πρωταθλήματα Τουρισμού της Ευρώπης και, κυρίως, στο περιβόητο Γερμανικό DTM.
Το όλο αγωνιστικό εγχείρημα της 155 V6 Ti αξίζει ένα δικό του κεφάλαιο, και αυτό θα κάνω λίαν συντόμως, οπότε προς το παρόν θα αρκεστούμε στον Nicola Larini και την ονειρεμένη Κυριακή της 10ης Ιουνίου του 1993 στη ‘Πράσινη Κόλαση‘.
Καν΄ το όπως ο Tazio, και μετά ξανακάν’ το!
Βρισκόμαστε λοιπόν στο μακρινό 1993 και την πρώτη χρονιά συμμετοχής της Alfa Romeo στο DTM, κυριότερος αντίπαλος ήταν η Mercedes με τις 190 Evolution Class 1 ενώ οι BMW M3 E30 Sport Evo II και M3 E36 Class 1 και Opel Omega 3.0 V6 συμπλήρωναν τις πρώτες θέσεις μπροστά από τα ιδιωτικά Ford Mustang GT του Team Challenger Auto Racing. Η Alfa Corse έχει ήδη δείξει την σαφέστατη τεχνολογική υπεροχή και o Nicola Larini έφτασε στο Nurburgring με 4 νίκες σε 8 αγώνες στις αποσκευές του.
Πάντως οι Mercedes 190 Evolution Class 1 ήταν κάθε άλλο παρά εύκολοι αντίπαλοι. Έχοντας πλήρως εξελιγμένο πλαίσιο, που δεν είχε σχεδόν τίποτα κοινό με τις Evolution II τις προηγούμενης χρονιάς, κορυφαίους πιλότους με τεράστια εμπειρία σε όλες τις πίστες αλλά και μικρότερες απώλειες στη μετάδοση λόγο πίσω κίνησης και μεγαλύτερη ευελιξία στα κλειστά κομμάτια, είχαν κατακτήσεις τις άλλες 4 πρωτιές, άρα η ζυγαριά, τουλάχιστον σε επίπεδο ομάδων, βρισκόταν ακριβώς στη μέση.
Στα δοκιμαστικά την Pole Position κατέκτησε ο Jorg Van Ommen με Mercedes της Zakspeed.
Στον πρώτο αγώνα ο Larini έκανε σαφείς τις προθέσεις του όταν προσπέρασε τον Van Ommen στην εκκίνηση και βρέθηκε πρώτος, από εκεί με ένα σερί ταχύτερων γύρων και εντυπωσιακών οριακών περασμάτων κρατήθηκε μπροστά από τον πολύπειρο και νικητή την προηγούμενη χρονιά Klaus Ludwig.
Σε όλο τον αγώνα ο Ludwig προσπάθησε να είναι κοντά στον Larini και ουσιαστικά περίμενε το λάθος του για να επιτεθεί, λάθος που ο Nicola ποτέ δεν έκανε.
100.000 χιλιάδες θεατές υποκλίθηκαν στο ταλέντο του Larini και την τεχνολογική υπεροχή της Alfa Romeo που χάρη στον V6 των 430 ίππων είχε την υψηλότερη τελική ταχύτητα στις ευθείες.
Στον δεύτερο αγώνα ο Larini έστριψε πάλι πρώτος αλλά τώρα η δουλειά του ήταν ακόμα πιο εύκολη καθώς φάνηκε πως η Mercedes του Ludwig δεν μπορούσε ούτε καν να πλησιάσει τον πρωτοπόρο. Το ενδιαφέρον των Alfisti επικεντρώθηκε στον Christian Danner και τον Alessandro Nannini που ερχόντουσαν …τσαντισμένοι στην 4η και 5η θέση αντίστοιχα.
Ο Ludwig θεώρησε πως η δέυτερη θέση του ήταν ασφαλής και ότι ο Van Ommen τον προστάτευε από τις επιθέσεις των δύο Alfa Romeo. Tελικά ο Christian Danner με μια ιδιοφυής κίνηση ματ βούτηξε με Slip streaming στον Van Ommen και μάζεψε αρκετή φόρα ώστε να βρεθεί στη δεύτερη θέση, προσπερνώντας μεμιάς και τον Ludwig. Tην έκπληξη του οδηγού της Mercedes εκμεταλλεύτηκε και ο team mate του, που ακολούθησε τον Danner περιορίζοντας τον στην 4η θέση.
Τελικά, έπειτα και από μια μικρή μονομαχία μεταξύ των οδηγών της Mercedes, ο Ludwig πέρασε ξανά στην 3η θέση, πίσω από τους Larini και Danner που σφράγισαν την απόλυτη κυριαρχία της 155 V6 Ti στον τελευταίο αγώνα του DTM στην ‘μεγάλη’ χάραξη του Nurburgring.
Ο Giorgio Pianta δήλωσε τότε πως ο Nicola Larini ήταν ο άξιος διάδοχος του Tazio Nuvolari και ότι η νίκη αυτή, πάλι ενάντια στα Ασημένια Βέλη, ήταν από τις σημαντικότερες στην ιστορία της Alfa Romeo.
Τελικά ο Nicola Larini κέρδισε το Πρωτάθλημα Οδηγών του DTM του 1993 με συνολικά 11 νίκες, απόλυτο ρεκόρ για το θεσμό, και η Alfa Romeo αυτό των κατασκευαστών.
Τις επόμενες χρονιές η Mercedes επωφελήθηκε από μικρές αλλά ουσιώδης αλλαγές στους κανονισμούς, από αμφιλεγόμενες (και ατιμώρητες) κινήσεις εντός πίστας των οδηγών της, αλλά και από προβλήματα αξιοπιστίας της υπερ-τεχνολογικής 155 για να κατακτήσει τα επόμενα πρωταθλήματα με την C-Class. Eκείνη η χρονιά όμως έμεινε χαραγμένη στις αναμνήσεις των οπαδών τόσο της Alfa Romeo, όσο και των Γερμανών φίλων του DTM, που ελπίζουν σε μια επιστροφή του Biscione στις γερμανικές πίστες.
Η Alfa Romeo βέβαια δεν παρέλειψε να θυμίσει πως το Nurburgring ‘της ανήκει’ με τους κορυφαίους χρόνους πρώτα της 4C και μετά των Giulia Quadrifoglio και Quadrifoglio AT8 που φρόντισαν να αποκαταστήσουν την τάξη ανάμεσα στους ringmeister.
Ελπίζουμε και εμείς σε μια επιστροφή στους αγώνες και σε νέες ημέρες σαν και εκείνη την 10η Ιουνίου 1993.
Tip: Αν έχετε περιέργεια να μάθετε τι χρόνο θα έγραφε η 155 V6 Ti στο Nurburgring Nordschleife αυτό κανείς δεν μπορεί να το πει με ακρίβεια. Για τον αγώνα του DTM χρησιμοποιήθηκε εκτός του διάσημου κομματιού και η χάραξη όπου της πίστας F1, οπότε το γυρολόγιο ήταν περίπου στο 8.45, έχει υπολογιστεί ότι στο πιο κοντό κομμάτι, που μάθαμε από τα record laps των αυτοκινητοβιομηχανιών, η 155 V6 Ti θα έγραφε κάπου ανάμεσα σε 6.50 και 7 ξερό… Pas mal
BONUS VIDEO
Νίκος Κουμπής