FCA-Renault: Ανάλυση χωρίς δράκους και …πιστόλια

Το ότι ο Όμιλος FCA ψάχνει για κάποιο συνέταιρο είναι γνωστό εδώ και μερικά χρόνια, το είχε άλλωστε αναφέρει πολλές φορές ο μακαρίτης Sergio Marchionne. Οι μόνες επίσημες κινήσεις είχαν γίνει για συνεργασία με την GM, και τότε αντιστάθηκε η Maria Barra, που δεν ήθελε να πουλήσει την Opel στην FCA, αν και ύστερα την έκανε δώρο στην PSA μπας και γλυτώσουν οι Αμερικάνοι την μόνιμη αιμορραγία χρημάτων του Γερμανού κατασκευαστού, και η περίπτωση της ένωσης με PSA αλλά και οι, βάσιμες, φήμες για συνεργασία με τη Hyundai.
Άλλες περιπτώσεις ήταν εντελώς στη σφαίρα της φαντασίας των εκάστοτε συντακτών όπως οι εξαγορές από Κινέζους και οι …απανωτές πωλήσεις της Alfa Romeo στον έναν και στον άλλο, με αγαπημένο παραμύθι να είναι αυτό του VAG Group.

Και έτσι φτάσαμε στην προηγούμενη εβδομάδα όταν μαθεύτηκε, όχι από ‘πηγές και ‘φήμες’ αλλά από ένα memo που η FCA απέστειλε σε όλους τους συνεργάτες της, ότι ο ΙταλοΑμερικανικός κολοσσός έστειλε επίσημη πρόταση συνεργασίας στην Regie Renault για συγχώνευση σε ένα τεράστιο όμιλο με συμμετοχή 50% για κάθε πλευρά.

Η βαθιά ανάλυση όλων των σεναρίων και των υποσεναρίων και των πιθανοτήτων θα μας έπαιρνε ένα …ολόκληρο site αφιερωμένο μόνο γι’αυτό οπότε ας σημειώσουμε τα σημαντικότερα στοιχεία που αφορούν την νέα συνεργασία βασιζόμενοι σε λεγόμενα και δημοσιεύσεις σοβαρών μέσων του automotive, άρα προφανώς δεν λαμβάνεται υπ’όψιν το γνωστό site πιστόλι που έχει μοναδικό σκοπό να εκβιάσει την FCA Hellas ώστε να του …κομίσουν κάποιο διαφημιστικό πακέτο.

Ας αρχίσουμε με το βασικό ερώτημα: Γιατί η Renault?

Πρώτος και καλύτερος λόγος είναι ότι είναι…. διαθέσιμη. Εξηγούμε: μην σας γελάει ο όρος ‘συνεργασία’, η οικογένεια Agnelli δεν ψάχνει κάποιον για να μοιραστεί το πιάτο στα ίσια, αλλά για να φάει μεγαλύτερη μπουκιά. Αυτό έκανε με την Chrysler, που φαινομενικά έγινε συγχώνευση αλλά στη πραγματικότητα απλά προστέθηκε στο portofolio της Exor και αποτελεί ουσιαστικά αυτό που θα είχε γίνει το brand Fiat.
Ο καλός επιχειρηματίας ξέρει πως το 10% του 1000 είναι μεγαλύτερο από το …100% του 10 και ο John Elkann, που μαθήτευσε υπό τον παππού του Gianni Agnelli και έπειτα υπό τον Sergio Marchionne, είναι άξιος συνεχιστής της δυναστείας των Agnelli και, μην γελιόμαστε, κάνει ότι καλύτερο για την Exor, εκείνη είναι η οικογενειακή επιχείρηση.
Για να επανέλθουμε στο αρχικό ερώτημα λοιπόν, η Renault είναι διαθέσιμη γιατί η δύναμη της περιορίζεται ουσιαστικά στην Ευρωπαϊκή παρουσία, όπου οι μεγάλες επενδύσεις δεν φέρνουν αρκετά κέρδη, και χρειάζεται επέκταση σε ΗΠΑ και Λ.Αμερική ενώ εξ’αιτίας των προβλημάτων στη συνεργασία με τις Nissan-Mitsubishi στην Ιαπωνία είναι και ευάλωτη.
Οπότε η Exor, εκμεταλλευόμενη την χρηματιστηριακή αξία της FCA, τη θέση της Jeep αλλά και τα ‘καθαρά’ οικονομικά στοιχεία (σχεδόν μηδενική έκθεση προς τις τράπεζες) προσφέρει μια συνεργασία 50-50 στη Renault στην οποία όμως η Ιταλική holding θα έχει το 14.5% του συνόλου και θα είναι μεγαλομέτοχος, με δεύτερο το Γαλλικό δημόσιο με περίπου 7%. Αυτό λοιπόν δεν είναι συγχώνευση αλλά συγκαλυμμένη εξαγορά.
Πάντως για να κρατηθεί το 50-50, για τους υπόλοιπους μετόχους…., η FCA θα προχωρήσει στην αναδιανομή μεριδίων ώστε να πέσει η χρηματιστηριακή αξία της σε ίδιο επίπεδο με αυτή της Renault.
Και γιατί η Renault να είναι θετική? μα γιατί, εκτός από τα κέρδη που θα αναλύσουμε πιο κάτω, θέλει διακαώς να μεταφέρει την ισορροπία στην joint venture με την Nissan ακόμα περισσότερο προς Γαλλία μεριά. Η Γαλλική εταιρία συνεργάζεται με την Nissan από το 1999 και η Mitsubishi ενώθηκε το 2015, όταν η Nissan εξαγόρασε το 36% των μετοχών της και την έβαλε στο τραπέζι. Αυτή τη στιγμή η μοιρασιά δεν είναι ισομερής με την Renault να κατέχει το 43% των μετοχών της Nissan και όλα τα δικαιώματα ψήφου στη κοινή επιχείρηση και η Nissan κατέχει το 15% της Renault, όσο και το Γαλλικό Δημόσιο. Αν η Renault συνεργαστεί επί ίσοις όροις με την FCA, αυτομάτως ο John Elkann θα λάβει μέρος και στην joint venture με την Nissan και, αν δεν υπάρξουν εξελίξεις στο Tokyo, το βάρος θα μεταφερθεί ακόμα περισσότερο προς τους Ευρωπαίους.

Τι κερδίζει η FCA και τη η Renault:
Πέρα από το προφανές για την Exor και την οικογένεια Agnelli, η FCA θα κερδίσει μέσω της Renault την πρόσβαση σε υβριδική και ηλεκτρική τεχνολογία κορυφαίου επιπέδου, μέσω της σύνδεσης των Γάλλων με τη Nissan που έχει προχωρήσει πολύ σε αυτούς τους τομείς. Η γκάμα της FCA θα μπορέσει να εμπλουτιστεί γρήγορα με ‘οικολογικά’ μοντέλα και έτσι η FCA θα γλυτώσει τα εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ που έχει τάξει στη Tesla για την εξαγορά δικαιωμάτων ρύπων.
Και η Renault? οι Γάλλοι θα κερδίσουν έμμεση πρόσβαση στην αγορά των ΗΠΑ μέσω των μοντέλων των Chrysler, Alfa Romeo, Abarth και θα αποκομίσουν κέρδη, το μερίδιο της δηλαδή, χωρίς να ρισκάρει να επενδύσει στην, αμφίβολης επιτυχίας, επιστροφή του brand στις ΗΠΑ. Το κεφάλαιο εκείνο θα διοχετευτεί στην εξέλιξη μοντέλων με ήδη αναγνωρισμένο brand για την εκεί πελατεία και η επιτυχία είναι, πιο, πιθανή.
Επίσης η Renault θα αποκτήσει και μερίδιο αγοράς στην premium κατηγορία μέσω των Alfa Romeo και Maserati, η Ferrari μένει εκτός καθώς είναι πλέον αυτόνομη εταιρία, ένα κομμάτι της αγοράς απ’όπου είναι απούσα.

Τι κερδίζει ο νέος Όμιλος και τι θέλουν οι Γαλλία και η Ιταλία:
Σύμφωνα με εκτιμήσεις από την FCA αλλά και με τους Financial Times το κέρδος σε βάθος 5ετίας θα είναι περίπου 5 δις ευρώ μόνο και μόνο από τον περιορισμό των εξόδων. Περιορισμός των εξόδων όμως γίνεται, σχεδόν πάντα, εις βάρος των θέσεων εργασίας και εδώ μπαίνουν στο παιχνίδι η Γαλλία και, σε πολύ λιγότερο βαθμό η Ιταλία. Το Γαλλικό δημόσιο, έχοντας ως διαπραγματευτικό ατού την υψηλή συμμετοχή στη Renault, αφού είπαμε πως είναι ο μεγαλομέτοχος, έχει θέσει ως όρο την διατήρηση των εργοστασίων και των θέσεων εργασίας σε Γαλλικό έδαφος, κάτι που μπροστά στα συνολικά κέρδη εύκολα θα παραχωρήσει η Exor.
Αλλά αν οι θέσεις εργασίας στη Γαλλία μείνουν ανέγγιχτες ποιες θα κοπούν? προφανώς κάποιες στην Ιταλία, αν και η FCA διαβεβαιώνει για το αντίθετο. Το κακό είναι πως ενώ το Ιταλικό δημόσιο επένδυσε δεκάδες φορές, μέσω φοροαπαλλαγών και επιδοτήσεων, στην FIAT ουδέποτε φρόντισε να διασφαλίσει τα συμφέροντα του μέσω της απόκτησης μετοχών, ούτε καν όταν έκανε δώρο την Alfa Romeo (+ 3 ολοκαίνουργια εργοστάσια) στους Agnelli το 1986.
Αυτό θέτει σε δύσκολη θέση την Ιταλική κυβέρνηση που ουσιαστικά μπορεί μόνο να ζητήσει, και όχι να απαιτήσει, την διασφάλιση των θέσεων εργασίας σε Ιταλικό έδαφος και να είστε σίγουροι ότι με τον Σαλβίνι στην εξουσία δεν θα το ζητήσει καν με μεγάλη πειθώ αφού οι μεμονωμένες θέσεις εργασίας έχουν μειωμένο ειδικό βάρος σε σχέση με την ‘οικονομική ευρωστία’ του εργοδότη και ‘καλύτερα να θυσιαστούν μερικοί για να επιζήσει η εταιρία’ (δικά του λόγια αυτά…).
Από την άλλη πλευρά αυτό που σώζει τα εργοστάσια στην Ιταλία είναι το ‘Made in Italy‘ που οφείλουν να έχουν οι Alfa Romeo και Maserati οπότε, μιας και η συνολική παραγωγή στην Ιταλία είναι περίπου 500.000 αυτοκίνητα το χρόνο μαζί με τα επαγγελματικά (ένα αστείο νούμερο πλέον) ΑΝ, και λέμε ΑΝ γιατί από σχέδια χορτάσαμε και βαρεθήκαμε, όντως φτάσουν κάποια στιγμή η Alfa και η Maserati να αποδίδουν όσο μπορούν τα συνολικά νούμερα δεν θα αλλάξουν όποτε οι σημερινές θέσεις θα σωθούν δια της τεθλασμένης.

Τελικά οι Ιάπωνες τι θα κάνουν?
Αν η FCA ενωθεί με την Renault, χωρίς τη συμμετοχή της Nissan, θα είναι ο τρίτος κατασκευαστής στον κόσμο, πίσω από VW και Toyota με 8.7 εκ οχήματα ετησίως. Αυτό ουσιαστικά τρομοκρατεί τον Hiroto Saikawa, Πρόεδρο του ΔΣ της Nissan, που θα δει την εταιρία του να απομονώνεται ενώ στις ΗΠΑ θα αποκτήσει ένα ακόμα ανταγωνιστή με ακόμα μεγαλύτερη κεφαλαιακή επάρκεια. Ας είμαστε ξεκάθαροι, αυτή τη στιγμή δεν συμφέρει σε κανέναν (εκτός της VW και της Toyota) να γίνει το deal χωρίς τη Nissan και τη Mitsubishi και αυτό το ξέρει καλά ο Elkann, άλλωστε ο αληθινός λόγος συνεργασίας είναι μάλλον η δημιουργία του μεγαλύτερου αυτοκινητιστικού ομίλου του πλανήτη, αφού η συνδυασμένη δύναμη FCA-Renault-Nissan-Mitsubishi φτάνει τα 15.6 εκ. αυτοκίνητα ετησίως, πολύ πολύ περισσότερη από τα 10,5 εκ των σχεδόν ισοδύναμων VW και Toyota.
Η θετική στάση των Ιαπώνων φάνηκε από δήλωση του Saikawa που βλέπει θετικά τη συνεργασία, αρκεί να μην διαταράξει τις τωρινές ισορροπίες, άρα θα ζητήσουν ανταλλάγματα. Πάντως σύντομα ο John Elkann θα πάρει το αεροπλάνο για Tokyo.
Αυτός είναι και ο λόγος για τις πρόσφατες αρνητικές δηλώσεις του τέως Προέδρου της Renault, και νυν της PSA, Carlos Tavares που βλέπει εμπόδιο στην τωρινή του συνεργασία με την FCA στα επαγγελματικά μοντέλα, μια συνεργασία που κρατάει δεκαετίες, και εν όψει των πολύ κακών οικονομικών στοιχείων μετά την εξαγορά της Opel, μπορεί να βλέπει την PSA ως το επόμενο θύμα, άλλωστε μην ξεχνάμε πως η Peugeot απορρίφθηκε από την FCA και όχι το αντίθετο…

Θα γίνει ο γάμος η τσάμπα τα κουφέτα?
Το εγχείρημα είναι όντως δύσκολο γιατί οι παράμετροι είναι πολλές και πολύπλοκες, εμπλέκονται κράτη και προϋπάρχουσες συμφωνίες αλλά άμα θέλει νύφη και γαμπρός…
Θεωρώ ότι τις όποιες αμφιβολίες της Γαλλίας και της Ιταλίας αλλά και της Nissan θα καμφθούν εύκολα αν τελικά τα βρουν Elkann και το ΔΣ της Renault, το όλο θέμα δεν είναι το τυράκι της ένωσης αλλά η φάκα της μετοχικής ανωτερότητας της Exor και πως αυτή θα ξεπεραστεί από τους Γάλλους.
Φήμες τις τελευταίας στιγμής, προερχόμενες από γαλλική πηγή που έλαβε μέρος στις διαπραγματεύσεις, λένε πως η Renault δεν συμφωνεί απόλυτα με κάποια οικονομικά στοιχεία της συγχώνευσης, η φάκα που λέγαμε, αλλά η απάντηση του Elkann ήταν ξεκάθαρη: ‘Η πρόταση είναι διαφανής και ξεκάθαρη, η τη δέχεστε η την απορρίπτετε’
Το ΔΣ της Renault θα ψηφίσει μάλλον την ερχόμενη τρίτη.

Νίκος Κουμπής