Συγχώνευση FCA-Renault, γιατί ναυάγησε?

Ένα από τα μεγαλύτερα νέα της προπερασμένης εβδομάδας ήταν η πρόταση συγχώνευσης της FCA προς την Renault για τη δημιουργία ενός τεράστιου ομίλου με που θα μπορούσε να εξελιχθεί, με την ένωση και των Nissan-Mitsubishi, στο μεγαλύτερο παραγωγό αυτοκινήτων του Πλανήτη.

Σε προηγούμενο άρθρο είχαμε αναφερθεί εκτενώς στις συνθήκες για την ένωση αλλά και στην πολυπλοκότητα του εγχειρήματος που ενέπλεκε την διαχείριση της προϋπάρχουσας ένωσης Renault-Nissan, που είναι μεν πετυχημένη αλλά τελευταία περνάει κρίση εξ’αιτίας του Carlos Ghosn, αλλά και των πολιτικών παιχνιδιών του Γαλλικού Δημοσίου που κατέχει θέση μεγαλομετόχου στη Renault.

Τελικά τα εμπόδια φάνηκαν ανυπέρβλητα και η FCA απέσυρε την πρόταση με τον John Elkann να δηλώνει στην επιστολή του προς τους υπαλλήλους και τους συνεργάτες της FCA πως οι συζητήσεις με την Renault έφτασαν στο σημείο να καθιστούν ‘παράλογη η συνέχιση των συζητήσεων’ με τους Γάλλους.

Γιατί όμως διακόπηκαν έτσι ξαφνικά οι συζητήσεις ενώ οι ενδείξεις ήταν θετικές? Αρχικά φάνηκε πως τα εμπόδια τέθηκαν από  την Nissan, που μέσω του Προέδρου της Hiroto Saikawa δήλωνε σκεπτικός ως προς τις λεπτομέρειες και ήθελε μια ιδιαίτερη συνάντηση με τον Elkann της Exor, αλλά τελικά, από τις δηλώσεις που ο ίδιος έκανε στο πλαίσιο του G20 που ξεκινά στο Tokyo από τις 10/6, έγινε σαφές σε όλους πως το εμπόδιο τέθηκε από τον Γάλλο Υπουργό Οικονομικών Bruno Le Maire.

Ο Γάλλος Υπουργός στις δηλώσεις του αναφέρθηκε στην Alliance με την Nissan αλλά και στη πρόταση της FCA και ουσιαστικά άδειασε τον Πρόεδρο της Renault Jean-Dominique Senard αφού μίλησε σαν να είναι η Renault αποκλειστικά δική του υπόθεση. Ο Le Marie θέλοντας να μετριάσει της αρνητικές φωνές εντός της Nissan (θυμίζουμε πως οι Ιάπωνες είναι ουσιαστικά έρμαιο της Renault καθώς δεν έχουν δικαίωμα ψήφου στο ΔΣ παρά τις μετοχές που κατέχουν) έκανε σαφές πολιτικό παιχνίδι υπέρ τους καθώς θέλησε να τους καθησυχάσει και να καταστήσει σαφές πως η Renault παραμένει αφοσιωμένη στην επιτυχία της συνεργασίας τους.

Αρχικά έθεσε όρους στην FCA που αφορούσαν εγγυήσεις όσον αφορά το μέλλον των εργοστασίων της Renault στο Γαλλικό έδαφος και την εξασφάλιση των θέσεων εργασίας, και η Exor έδωσε γραπτή δέσμευση για μη μεταβολή των υπαρχουσών συνθηκών για τέσσερα έτη και νέες συζητήσεις επί του θέματος τότε. Έπειτα τα μέλη του ΔΣ που αντιπροσωπεύουν το Γαλλικό Δημόσιο στο Groupe Renault ζήτησαν από την Exor να μειώσει και άλλο την χρηματιστηριακή αξία του Ίταλο-Αμερικανικού ομίλου, η FCA έχει πολύ μεγαλύτερη αξία μετοχών αλλά και μηδενική έκθεση προς τον τραπεζικό δανεισμό ενώ η Renault έχει δανειακές υποχρεώσεις στο ύψος του 43% του τζίρου της, μέσω της διανομής μεγαλύτερου μερίσματος ενώ στη συνέχεια απαίτησε να έχει ίδια εκπροσώπηση στο νέο ΔΣ με την FCA παρ’ότι θα είχε τις μισές μετοχές, 7,5% έναντι σχεδόν 15% της Exor. Σε αυτά η πλευρά Elkann δεν έδωσε δεσμευτική απάντηση αλλά άφησε να εννοηθεί πως κάποιες συζητήσεις επί αυτών θα γινόταν στο επόμενο στάδιο των διαπραγματεύσεων και έπειτα από το θετικό ψήφισμα του ΔΣ της Renault, αλλά τελικά αυτό που εξόργισε τον John Elkann και τους Ιταλούς ήταν όταν ενώ όλο τα υπόλοιπα μέλη του ΔΣ της Renault ψήφισαν θετικά, τα μέλη που αντιπροσωπεύουν το Γαλλικό Υπουργείο Οικονομικών, με εντολή Le Marie, ζήτησαν αναβολή της συζήτησης με αποτέλεσμα η FCA να αποσύρει εντελώς τη πρόταση.

Είναι προφανές πως την ευθύνη για το ναυάγιο των συζητήσεων βαραίνει την Γαλλική πλευρά που φέρθηκε υπεροπτικά σε δύο περιπτώσεις, πρώτα όταν δεν ενημέρωσαν τους Ιάπωνες της Alliance, όπως θα έπρεπε να είχαν κάνει, όταν άρχισαν οι πρώτες ιδιωτικές συζητήσεις με την FCA και πριν η τελευταία να καταθέσει γραπτή προσφορά με αποτέλεσμα να δυσανασχετήσουν ακόμα περισσότερο τους συνεταίρους τους στη Nissan που είδαν να μην αντιμετωπίζονται επί ίσοις όροις. Μάλιστα οι ειδήσεις είχαν κατευθυνθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να δοθεί η εντύπωση πως ο Saikawa ενδεχομένως να έθετε εμπόδια ενώ στη πραγματικότητα οι Ιάπωνες θέλανε μόνο να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία για να ορίσουν νέες παραμέτρους στην συνεργασία και να αποκτήσουν μεγαλύτερο ρόλο στις αποφάσεις. Είναι χαρακτηριστικό πως την ώρα που πετούσαν από το Παρίσι προς το Τόκιο στελέχη της Renault για την επίσημη ενημέρωση της Nissan, ο Saikawa δήλωνε πως ήθελε να συναντηθεί με τον Elkann…

Το δεύτερο λάθος που έκαναν είναι πως το Γαλλικό Δημόσιο το έπαιξε πολύ ντίβα και δύσκολη, μην υπολογίζοντας ότι μπορεί η FCA, η παλιότερα το Gruppo Fiat, να είναι ο μεγαλύτερος βιομηχανικός όμιλος της Ιταλίας αλλά δεν είναι η Ιταλία, με την έννοια ότι δεν έχει spread και πολιτικάντηδες να τη βαραίνουν αλλά, με έδρα στο Άμστερνταμ και εύρωστους ισολογισμούς, δεν είναι σε θέσει να πιεστεί από κανέναν, αρκεί να θυμηθεί κανείς τη πόρτα που ήδη έφαγε η PSA…

Τελικά ο Le Marie, και αφού έβαλε τα εμπόδια του στην ένωση FCA-Renault δήλωσε στο Τόκιο πως η ένωση με την Nissan παραμένει η πρώτη προτεραιότητα για την Γαλλία και ότι ‘προτίθεται να μειώσει το ποσοστό του Δημοσίου στην Alliance και να επανεξεταστούν οι ισορροπίες με τους Ιάπωνες‘ (πως το λεν αυτό? δύο μέτρα και δύο σταθμά νομίζω). Όλα αυτά πάντως δεν είναι καλοδεχούμενα από τους υπόλοιπος μετόχους της Renault που βλέπουν ότι ο Macron εκμεταλλεύτηκε την Renault με πολιτικά κριτήρια και με ένα παρεμβατισμό που δεν εκτιμάται ιδιαιτέρως,

Τελικά, τέλος?

Πάντως, σαν καλός πολιτικός, ο La Marie παρ’ότι φρόντισε για την απότομη διακοπή των συζητήσεων με την FCA έκανε την εξής δήλωση που μπορεί να ερμηνευτεί ποικιλοτρόπως ‘Μία τέτοια ένωση σίγουρα είναι ενδιαφέρουσα αλλά χρειάζεται χρόνος να γίνει με τον σωστό τρόπο και να διασφαλιστούν οι θέσεις της Γαλλίας’.

Και οι Ιταλοί?

Μπορεί το Ιταλικό Δημόσιο να μην συμμετέχει στο μετοχολόγιο της FCA αλλά ο Michele Geraci, υπεύθυνος του τομέα Οικονομικής Ανάπτυξης του Υπουργείου Οικονομικών δήλωσε στο Bloomberg πως ‘Η Ιταλία δεν είναι υποχρεωμένη να αγοράσει μερίδιο της FCA. Η FCA είναι μια ιδιωτική επιχείρηση και πράττει για το συμφέρον των μετόχων της, εμείς από τη μεριά μας οφείλουμε να ελέγχουμε ότι οι κινήσεις αυτές έχουν θετικά μακροοικονομικά αποτελέσματα και δεν επηρεάζουν την παραγωγή και την απασχόληση. Η θέση μας όμως είναι ότι η Ιταλία πρέπει να μπορεί να επενδύει και αν αυτό έχει θετικό αντίκτυπο στους Ιταλούς είναι κάτι που δεν μας βρίσκει αντίθετους‘.

Ο αντιπρόεδρος της Ιταλικής Κυβέρνησης Luigi Di Maio μάλιστα είπε πως η Γαλλία έκανε κακή εντύπως αφού ‘εμείς, σε αντίθεση με την Γαλλία, δεν ανακατευτήκαμε στις συζητήσεις και παρακολουθήσαμε τις εξελίξεις. Ούτε στη Renault είναι ευτυχείς, όταν υπάρχουν θέματα που αφορούν τις κινήσεις στην αγορά ιδιωτικών εταιριών το λόγο έχουν οι μέτοχοι, δεν πρέπει να παίρνουν θέσεις Υπουργοί και Πρόεδροι…’

Νίκος Κουμπής