Το ΜΙΝΙ αυτοκίνητο του Μεγάλου Enzo!

Μπορεί όλοι μας να γνωρίζουμε τον Enzo Ferrari μέσω των εξωτικών δημιουργημάτων του, τόσο εντός όσο εκτός πίστας, και οι περισσότεροι να έχουμε δημιουργήσει μια εικόνα ενός ανθρώπου που δύσκολα θα έμπαινε σε ένα αυτοκίνητο για “κοινούς θνητούς“, αλλά η αλήθεια είναι πως ο Drake για τις καθημερινές μετακινήσεις του είχε ιδιαίτερα γούστα.

Για τις μεγάλες διαδρομές, όταν και συνήθως ήταν επιβάτης, προτιμούσε αυτοκίνητα της Peugeot λόγω της άνετης ανάρτησης τους, αλλά για την μετακίνηση από το σπίτι του ως το εργοστάσιο στο Maranello η στην κοντινή Modena η επιλογή του ήταν μάλλον ιδιαίτερη.. η ίσως η πιο κατάλληλη!

Όταν, το 1959, ο Enzo είδε για πρώτη φορά το MINI εντυπωσιάστηκε από την εκμετάλλευση των χώρων και τον σχεδιασμό του αυτοκινήτου και αργότερα, το 1963, όταν οδήγησε την έκδοση Cooper S 1100 ερωτεύτηκε την οδική του συμπεριφορά και αίσθηση σπορ αυτοκινήτου και ως συνέπεια παράγγειλε ένα για την καθημερινή του χρήση.

Το αυτοκίνητο ήταν ταξινομημένο σαν εταιρικό στην Ferrari οπότε στην  Morris χτύπησε ένα καμπανάκι, και όταν ο Ιταλός αντιπρόσωπος έμαθε πως ο Enzo σκόπευε να αγοράσει και ένα δεύτερο MINI, αλλά 1300 αυτή τη φορά, ο Σερ Alec Issigonis σκέφτηκε πως θα ήταν μια καλή κίνηση αν προσέφεραν στον Ferrari το αυτοκίνητο δώρο.
Στο MINI Cooper S 1.3 όμως έγιναν κάποιες μετατροπές για να γίνει ακόμα πιο ταιριαστό στο χαρακτήρα του Enzo Ferrari, και έτσι γεννήθηκε το πιο …ιταλικό ΜΙΝΙ που θα μπορούσαν να φτιάξουν ποτέ.

Το ΜΙΝΙ Cooper του Enzo βάφτηκε στο χαρακτηριστικό rosso corsa, το σαλόνι ντύθηκε με ακριβές κόκκινες δερμάτινες επενδύσεις, ραμμένες στο χέρι και στο ταμπλό μπήκαν έξτρα όργανα της Smiths με στροφόμετρο Veglia πάνω σε ένα καντράν από ξύλο καρυδιάς.
Όταν ετοιμάστηκε του αυτοκίνητο παραδόθηκε στο Maranello από τον ίδιο τον Issigonis στον Enzo, και έτσι το αρχικό 1100 S πέρασε στα χέρια του  γιού του, Piero Ferrari.

Και το 1100 όμως δεν έμεινε παραπονεμένο αφού ο ανήσυχος νέος ιδιοκτήτης ακολούθησε την προσφιλή τακτική της μετατροπής και έτσι απέκτησε κινητήρα 1300 με διπλά Dell’Orto με μερικές ρυθμισούλες από τους τεχνικούς της Scuderia και το σαλόνι απέκτησε τα καθίσματα της Ferrari 250 LM…

Η ιστορία του 1300 όμως δεν σταματά εδώ γιατί αμέσως μετά την παραλαβή του ο Enzo ζήτησε να βαφτεί στο ασημί χρώμα από τον κατάλογο των GT αυτοκινήτων του μιας και, όπως είχε πει, Rosso Corsa πρέπει να είναι μόνο οι Ferrari και οι Alfa Romeo, και με την ευκαιρία ζήτησε να γίνουν μερικέ αλλαγές στο αμάξωμα.

Τα χρωμιομένα μέρη αντικαταστάθηκαν με άλλα ανώτερης ποιότητας, άλλαξαν οι ζάντες με πιο φαρδιές και μπροστά μπήκαν φώτα ομίχλης ενσωματωμένα στο αμάξωμα, με αποτέλεσμα να μεταφερθούν τα φλας λίγο πιο έξω και να επανασχεδιαστεί όλο το μπροστινό φτερό.

Την μετατροπή ανέλαβε πιθανότατα η Carrozzeria Scaglietti, που έφτιαχνε τα αμαξώματα των αυτοκίνητων της Ferrari, και το σχέδιο του φτερού είναι μάλλον του Bertone. Εκείνη την περίοδο το Studio του Nuccio Bertone είχε αναλάβει την Ferrarina που χρηματοδοτούσε ο Beretta, ναι αυτός των όπλων, και το πρωτότυπο της οποίας είχε την ίδια διαρρύθμιση για τα μπροστινά φώτα.

Τα δύο ΜΙΝΙ υπηρέτησαν πιστά την οικογένεια για αρκετά χρόνια μέχρι που άλλαξαν χέρια. Το 1100 αγόρασε ένας φίλος του Piero που όμως το διέλυσε σε ένα τροχαίο λίγο αργότερα και έγινε σκραπ.
Το 1300 ζητούσε επίμονα, και απέκτησε το 1970, ένας άνθρωπος κοντά στην οικογένεια Ferrari, ο Carlo Navone, γιος του Giuseppe Navone  για πολλά έτη επίσημος δοκιμαστής της Ferrari και νικητής σαν συνοδηγός μαζί με τον Clemente Biondetti της Mille Miglia του 1948 με Ferrari 166S.

Ο Navone έβαψε πάλι το MINI στο αρχικό εργοστασιακό Rosso Corsa και φρόντισε ώστε το αυτοκίνητο να διατηρείται σε άριστη κατάσταση μέχρι σήμερα, για να θυμίζει ότι ο Enzo δεν αγαπούσε μονάχα τα V12 που έφτιαχνε ο ίδιος αλλά εκτιμούσε βαθύτατα οτιδήποτε είχε κάτι να πει σε τέσσερεις τροχούς.
Μικρό σαν ΜΙΝΙ, μεγάλο σαν μια E-Type η άνετο σαν ένα Peugeot, μικρή σημασία είχε.

Νίκος Κουμπής