Ήρωες από τα παλιά: Luca Badoer, ο αφανής

Εάν η Dream Team της Scuderia Ferrari της εποχής Schumacher κατάφερε αυτά που κατάφερε το οφείλει εν πολλοίς σε ένα μικροκαμωμένο πιλότο που έγραφε ασταμάτητα χιλιόμετρα, συνέχεια και μέχρι να έρθει η ώρα να ανάψουν τους προβολείς στο Fiorano. Γιατί μπορεί εμείς να βλέπαμε τη λάμψη της Scuderia, με τον Michael και τον Rubinho να κερδίζουν νίκες και να κοκκινίζουν τα βάθρα, αλλά σε πίσω απ’όλα αυτά υπήρχε ο Luca Badoer (Μπαντοέρ, με τον τόνο στο ε), και το έργο του σαν δοκιμαστής.

Ο Badoer γεννήθηκε το 1971 σε μια μικρή κωμόπολη της επαρχίας Veneto, και από το 1984 ασχολήθηκε με τα Kart, όπου έδειξε δείγματα υψηλής τεχνικής, αλλά και γνώσεων για την λειτουργία κινητήρων και ελαστικών, με αποτέλεσμα να μπορεί να προσαρμόζεται γρήγορα σε διαφορετικές συνθήκες, κάτι που σημάδεψε την καριέρα του και τον βοήθησε να καθιερωθεί αργότερα στην F1.

Το 1985 κέρδισε το επαρχιακό Πρωτάθλημα Kart στα 100κ.εκ., το 1986 και το 1987 κέρδισε το Εθνικό Πρωτάθλημα Ιταλίας και έπειτα πέρασε στο Ιταλικό Πρωτάθλημα F3, που εκείνη την εποχή ήταν το πιο δύσκολο της Ευρώπης, με ομάδες που διέθεταν κορυφαία σασί (Dallara και Reynard) αλλά και δυνατούς κινητήρες, κυρίως Honda, Alfa Romeo και VW.
Σε ένα Πρωτάθλημα όπου συνήθως ο κάτοχος της Pole Position απείχε περίπου 1δλ από τον πρώτο των αποκλεισμένων, ο Badoer κατάφερε, στη δεύτερη χρονιά συμμετοχής, να πάρει την πρώτη του νίκη κερδίζοντας τον Alex Zanardi και τον Roberto Colciago, ενώ το 1991 πήρε άλλες τρεις νίκες πριν αλλάξει πάλι κατηγορία προς την F3000, ένα βήμα πριν την F1.

Στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα F3000 ο Luca Badoer έλαβε μέρος με την Crypton Engineering που έτρεχε με σασί Reynard και κινητήρα Ford Cosworth V8 3.0 λίτρων και, με τέσσερις νίκες και τέσσερις Pole Positions, κατέκτησε τον τίτλο στην πρώτη του συμμετοχή μπροστά από κάτι …άσχετους όπως Rubens Barrichello, David Coulthard, Olivier Panis, Allan McNish, αλλά και άλλους που έκαναν καριέρα στο Motorsport όπως οι Andrea Montermini, Emanuele Naspetti, Michael Bartels, Jean Marc Gounon, Emmanuel Collard και Laurent Aiello.

Έχοντας σαν εισητήριο τον τίτλο στην F3000, το 1993 πέρασε στην F1 με την Lola-Ferrari της Scuderia Italia και ήταν Team mate με τον Michele Alboreto, που βρισκόταν πλέον στο τέλος της καριέρας του, αλλά το κάκιστο μονοθέσιο, το μοναδικό του grid που δεν διέθετε κανένα ηλεκτρονικό βοήθημα, δεν επέτρεπε να έχει υψηλές προσδοκίες.
Ήταν όμως σταθερά ταχύτερος του πολύπειρου team mate του οπότε και το ντεμπούτο του κρίθηκε επιτυχημένο. Το 1994 ήταν πιλότος δοκιμών της Minardi, που στο μεταξύ απορρόφησε την Scuderia Italia, και τότε έδειξε πόσο μπορούσε να βοηθήσει την ομάδα εξελίσσοντας το μονοθέσιο στις ιδιωτικές δοκιμές, αφού ακόμα και με τις πολύ περιορισμένες δυνατότητες της μικρής ομάδας από την Faenza ξεχώριζε γιατί μπορούσε να κατευθύνει τους τεχνικούς προς την βέλτιστη λύση στα διάφορα προβλήματα του μονοθεσίου του.

Με την Minardi στο Monaco το 1995

Το 1995 επανήλθε στην ενεργό δράση με την Minardi αλλά σύντομα, και λόγων των τεράστιων οικονομικών προβλημάτων της ομάδας, αναγκάστηκε να παραχωρήσει τη θέση του στον Pay driver Taki Inoue, περιορίζοντας τον εαυτό του πάλι στο ρόλο του δοκιμαστή.

Το 1996 συμμετείχε με την Forti Corse-Ford, αλλά το αυτοκίνητο ήταν τουλάχιστον τραγικό και οι εγκαταλείψεις ρουτίνα με αποτέλεσμα απλώς να καταγράφει συμμετοχές χωρίς ποτέ να καταφέρνει να βρεθεί σε θέση να αποδείξει την αξία του.

Forti Corse 1996

Το 1998 ο Jean Todt, που διατηρούσε άριστες σχέσεις με τον Giancarlo Minardi, έψαχνε δοκιμαστή για να αντικαταστήσει τον Nicola Larini, και το όνομα του Badoer βρέθηκε στην κορυφή της λίστας υποψηφίων, αφού ο Minardi εγγυήθηκε πως ήταν ο καλύτερος στη πιάτσα για εκείνο το ρόλο. Από εκείνη τη χρονιά ο Luca Badoer έγινε μέλος της Scuderia Ferrari σαν επίσημος οδηγός εξέλιξης και τρίτος πιλότος της ομάδας και παρέμεινε στις τάξεις της μέχρι και την απόσυρση του από την ενεργό δράση.

Η σεζόν του 1999 ίσως όμως να άλλαζε το ρουν της ιστορίας του Badoer, μιας και επανήλθε στην ενεργό δράση στο τιμόνι της Minardi Μ01-Ford Zetec-R V10 ,με την οποία ήλπιζε να φέρει κάποιο καλό αποτέλεσμα ώστε να αποδείξει επιτέλους πως άξιζε να ξεκολλήσει από τον ρόλο του δοκιμαστή και ότι είχε τα κατάλληλα προσόντα για να διεκδικήσει τη θέση του οδηγού μιας πιο καλής ομάδας.
Για τα δεδομένα του αυτοκινήτου, που κάθε άλλο παρά ανταγωνιστικό ήταν, ο Badoer τα κατάφερε περίφημα και επιπλέον ο Michael Schumacher μόνο καλά λόγια είχε να πει στην Gestione Sportiva για τον τρόπο που εξέλισσε την F399, μάλιστα παραδέχτηκε πως αρκετές φορές άκουσε τις συμβουλές του Luca, και ότι ο Ιταλός έγραφε χρόνους ακόμα και καλύτερους του ίδιου στις ιδιωτικές δοκιμές.

Ο Michael Schumacher “εξυψώνει” τον Luca Badoer

Τα καλά λόγια του Schumi θα μπορούσαν να έχουν μετουσιωθεί σε μια θέση οδηγού της Scuderia όταν στο GP του Silverstone o Γερμανός Πρωταθλητής είχε το διάσημο ατύχημα του που τον άφησε εκτός δράσης για σχεδόν όλο το υπόλοιπο της σεζόν και του στέρησε τη δυνατότητα διεκδίκησης του Πρωταθλήματος.
Η Scuderia έπρεπε να βρει έναν οδηγό για να αντικαταστήσει τον Schumacher και να βοηθήσει τον Eddie Irvine, που προβιβάστηκε σε πρώτο οδηγό της ομάδας, στην κατάκτηση του Τίτλου. Πολλοί ήταν εκείνοι στο Maranello που πίεσαν ώστε ο Badoer, που γνώριζε την F399 καλύτερα ακόμα και από τους επίσημους οδηγούς, και που σίγουρα θα αξιοποιούσε στο έπακρο τις δυνατότητες του μονοθεσίου, να είναι εκλεκτός που θα αναλάμβανε χρέη δεύτερου οδηγού.

Τελικά όμως ο Jean Todt, σε μια κίνηση ψυχρής τακτικής, προτίμησε να φέρει στην ομάδα τον Mika Salo αντί να προβιβάσει τον Badoer. Αν και ουδέποτε δόθηκε κάποια εξήγηση, ο λόγος ήταν μάλλον πολύ απλός: ο προβιβασμός δεν έγινε γιατί ο Luca παραήταν πολύτιμος για την ομάδα και δεν έπρεπε να χαθεί.
Η Ferrari είχε ήδη αποφασίσει να μην συνεχίσει τη συνεργασία της με τον Irvine, λόγων των κακών αποτελεσμάτων τα προηγούμενα χρόνια και της μέτριας σχέσης του με τον Schumacher, και οι διαπραγματεύσεις με τον Rubens Barrichello ήταν ήδη προχωρημένες, αν όχι τελειωμένες, όταν έγινε το ατύχημα του Γερμανού Πρωταθλητή.
Αν ο Badoer κατάφερνε κορυφαίες εμφανίσεις με την F399, κάτι σχεδόν σίγουρο μιας και σε όλες τις δοκιμές ήταν σταθερά ταχύτερος του Ιρλανδού, και, δεδομένου πως η Ferrari είχε κλείσει ήδη τις θέσεις για την επόμενη σεζόν, θα ήταν πολύ πιθανή η προσέλκυση ενδιαφέροντος από κάποια άλλη ομάδα που θα του προσέφερε θέση οδηγού, με αποτέλεσμα την φυγή του δοκιμαστή, και μαζί του των τεχνικών λεπτομερειών όχι μόνο της F399 αλλά και της διαδόχου F1-2000 που ήδη άρχιζε να δημιουργείται.

Ο Badoer είδε λοιπόν την ευκαιρία να του γλιστρά μέσα από τα χέρια, όχι επειδή δεν ήταν άξιος, αλλά ακριβώς επειδή η δουλειά του ήταν πολύ σημαντική για το χτίσιμο της υπέρ ομάδας της Ferrari εκείνης της δεκαετίας. Πάντως απέδειξε στην Scuderia πως είχε την δυνατότητα ακόμα και για full time συμβόλαιο επίσημου οδηγού, όταν με την Minardi κατάφερε σχεδόν να τερματίσει 4ος στο GP της Ευρώπης στο Nürburgring, προτού εγκαταλείψει από σπασμένο κινητήρα μόλις 12 γύρους πριν το τέλος.
Όταν βγήκε από το μονοθέσιο ξέσπασε σε κλάματα, αφού πλέον φαινόταν πως δεν θα ξεκολλούσε ποτέ από το τέλος του grid.

Ο ρόλος του αφανούς ήρωα τελικά έγινε η ίδια του η ζωή και με 131.944 χιλιόμετρα, σε 31.374 γύρους, σε 469 μέρες δοκιμών η συμβολή του στο οικοδόμημα της Ferrari των Todt, Brawn, Schumacher και Barrichello ήταν καθοριστική αφού η εμπειρία του, και η εμπιστοσύνη της ομάδας προς τον ίδιο, ήταν τέτοια που μπορούσε να απορρίψει αλλαγές σε εξαρτήματα πριν καν τα δοκιμάσουν οι δύο επίσημοι πιλότοι.

Αυτό που δεν έκανε η Ferrari το 1999, το έκανε το 2009 όταν, πάλι εξ’αιτίας ενός τραυματισμού, αυτή τη φορά του Massa, η Scuderia έπρεπε να βρει έναν αντικαταστάτη οδηγό για να μαζέψει βαθμούς, ώστε να έχει ελπίδες για το Πρωτάθλημα Κατασκευαστών.

Αυτή τη φορά ο Stefano Domenicali, τιμώντας το έργο του στην ομάδα, έδωσε στον Luca Badoer την ευκαιρία που του αρνήθηκε ο Todt δέκα χρόνια πριν.
Οι συνθήκες όμως είχαν αλλάξει κατά πολύ, οι ιδιωτικές δοκιμές είχαν ήδη απαγορευτεί και ο Badoer κλήθηκε να οδηγήσει, στην πρώτο του αγώνα μετά από μία δεκαετία, ένα εντελώς άγνωστο μονοθέσιο με μια νέα τεχνολογία, το KERS, σε μια πίστα που έβλεπε για πρώτη φορά.
Οτιδήποτε πέρα από την τελευταία θέση θα ήταν ένα θαύμα, και τα θαύματα δεν υπάρχουν, και πιθανότατα αυτό ψυλλιάστηκε ο Schumacher, όταν έφερε τον τραυματισμό του αυχένα του σαν δικαιολογία για να αρνηθεί την επιστροφή του.

Η επάνοδος του Badoer λοιπόν συνέβη στο GP της Ευρώπης του 2009, στη Valencia, όπου εντελώς αναμενόμενα βρέθηκε να πρέπει να μάθει το μονοθέσιο στα χρονομετρημένα δοκιμαστικά, αφού η FIA του αρνήθηκε έστω κάποια χιλιόμετρα εξοικείωσης στο Fiorano με την F60.
Όλη η απαιτούμενη πρόοδος, από την θεωρία ως την συμμετοχή στο GP, έπρεπε να γίνει από Παρασκευή σε Σάββατο, και ο Badoer βρέθηκε στο τέλος των δοκιμαστικών να έχει μεν βελτιωθεί αισθητά σε σχέση με την προηγούμενη μέρα, αλλά να είναι δε και πάλι τελευταίος με 1.5 δλ διαφορά από τον Jaime Alguersuari της Toro Rosso.
Στον αγώνα τα πράγματα δεν πήγαν καλύτερα και τερμάτισε τελευταίος, με ένα γύρο διαφορά από τον πρώτο και με χρόνους ανά πέρασμα που ούτε καν πλησίαζαν αυτούς του team mate Kimi Raikkonen.

Ο επόμενος σταθμός ήταν στο Spa-Francorchmaps, μία πίστα στην οποία είχε αγωνιστεί, έστω και πριν δέκα χρόνια, αλλά το περιθώριο της μίας εβδομάδας ανάμεσα στον ένα αγώνα και τον άλλο δεν του άφησε περιθώρια για προπονήσεις ούτε καν στον προσομοιωτή, που τότε έτσι και αλλιώς ακόμα απείχε από το να δίνει 100% ορθά στοιχεία. Πάλι στα ελεύθερα δοκιμαστικά θα μαζευόντουσαν τα επόμενα, λίγα, χιλιόμετρα εμπειρίας.
Στο Βέλγιο ο Badoer φαίνεται πως βελτιώθηκε ακόμα περισσότερο, δεν ξεκόλλησε μεν από την τελευταία θέση αλλά η διαφορά από τα άλλα αυτοκίνητα έφτασε στο δέκατο του δλ. Σε έναν αγώνα όπου κυριάρχησε, μέχρι λίγο πριν το τέλος, ο Giancarlo Fisichella με Force India, και που τελικά κέρδισε ο Kimi Raikkonen, ο Badoer τερμάτισε τελευταίος, όμως εντός του γύρου από τον Team mate, και έχοντας προλάβει να γράψει το ταχύτερο Sector 1 του αγώνα, και θυμίζω ότι το Sector 1 του Spa περιλαμβάνει την Eau Rouge, έτσι?

Στο Spa στο 2009

Το ντεμπούτο του σαν οδηγός της Ferrari εξελίχθηκε σε κάτι χειρότερο από εφιαλτικό, αλλά σε 15 μέρες θα ερχόταν η Monza, η πίστα όπου, μαζί με το Fiorano και το Mugello, ο Badoer είχε τα περισσότερα χιλιόμετρα δοκιμών.
Ήταν το δεύτερο σπίτι του, όπου γνώριζε κάθε σπιθαμή της ασφάλτου και κάθε μικρή ανωμαλία του οδοστρώματος. Ο Luca δήλωσε στους δημοσιογράφους πως “…θεωρώ απίθανο να με αντικαταστήσουν πριν τη Monza, είναι η πίστα που γνωρίζω καλύτερα απ’όλες, και τώρα πλέον έχω καταλάβει πολλά από το μονοθέσιο. Αν αποτύχω εκεί θα είμαι ο πρώτος που θα πει στην ομάδα ‘παιδιά, ως εδώ ήταν. προφανώς δεν δουλεύει’ και θα αποχωρήσω…”
Τελικά ο Domenicali όμως, υπό την πίεση των Ιταλικών μέσων που πίεζαν για την πρόσληψη του Fisichella στη θέση του Badoer, διέκοψε απότομα το ‘πείραμα’ και έφερε στην ομάδα τον πρώτο οδηγό της Force India, και παρ’ολίγον νικητή του προηγούμενου GP, για να συνεχίσει όμως και αυτός ακριβώς από εκεί που σταμάτησε ο Badoer… να καταντήσει να παλεύει και εκείνος στις τελευταίες θέσεις, απόδειξη του ότι κανείς δεν μπορούσε να κουνήσει το δάχτυλο στον Luca, και ότι οι κακές επιδόσεις του ήταν καθαρά αποτέλεσμα των μηδενικών δοκιμών.

Ο Luca Badoer συνέχισε να είναι μέλος της Scuderia Ferrari μέχρι το τέλος του 2010, όπου όμως δοκίμαζε κυρίως τα αυτοκίνητα δρόμου, μιας και οι δοκιμές με τα μονοθέσια ήταν πλέον πολύ περιορισμένες αλλά και ηλικιακά είχε φτάσει πλέον τα 40.
Μετά τη Ferrari αποσύρθηκε εντελώς από το χώρο του αυτοκινήτου.

Σίγουρα έχετε δει και εσείς εκείνες τις λίστες, μνημεία ασχετοσύνης και προχειροδουλειάς, με τος “καλύτερους”, τους “ταχύτερους” και γενικά “…ερους” που κυκλοφορούν στα sites και στις σελίδες του fb. Αποτελούν την κατάλληλη ευκαιρία για τον κάθε ευκαιριακό σχολιαστή να βγάλει χολή η να εκθειάσει, πάντα με επιχειρήματα καφενείου και γνώσεις από κάρτες ΥΠΕΡ ΑΤΟΥ, μηδενίζονται τον κόπο και το έργο αθλητών.

Μία λίστα που είναι ιδιαίτερα αγαπητή σε όσους αρέσκονται να βγάζουν πικρή ειρωνεία και υπεροψία είναι αυτή των “χειρότερων”, ακόμα και όταν αφορά την F1, ένα άθλημα όπου ακόμα και ο πραγματικά τελευταίος των τελευταίων, όπως πχ ο Alex Yoong η ο Gianni Lavaggi, μπορεί να κάνει με το αυτοκίνητο του πράγματα που εμείς οι κριτές του καναπέ, ούτε που μπορούμε να φανταστούμε.

Και ενώ όντως μπορεί να υπάρξει μια κατάταξη, βάση αποτελεσμάτων και βαθμολογιών, αυτή δεν αντικατοπτρίζει πάντα την πραγματικότητα καθώς σπανίως λαμβάνονται υπ’όψιν μη μετρήσιμοι παράγοντες, όπως η δυναμική της ομάδας τη δεδομένη στιγμή, η στήριξη που είχε από την διοίκηση ο συγκεκριμένος οδηγός, τι δοκιμές έκανε και σε ποιες συνθήκες κλπ.

Πολλοί πιλότοι έχουν αδικηθεί από τέτοιες λίστες αλλά θεωρώ ότι ο πλέον αδικημένος εξ αυτών είναι ο Luca Badoer και αυτή η λανθασμένη αντίληψη προέρχεται αποκλειστικά εξ’ αιτίας της κακής εμφάνισης σε 2 από τα συνολικά 51 GP στα οποία έλαβε μέρος.

Εν αντιθέσει λοιπόν με αυτό που πιστεύουν πολλοί, παραμένει ως σήμερα πολύ αγαπητός στο Maranello και η προσφορά του αναγνωρίζεται απ’όλους όσους είχαν εμπλακεί ενεργά στο έπος του Michael Schumacher. Τους άλλους τους έχει γραμμένους.

Νίκος Κουμπής