Τα 10 διαζύγια της Scuderia Ferrari (part.1)

Η φετινή χρονιά της Formula 1 είναι μία από εκείνες, τις αρκετές δυστυχώς, που οι tifosi της Ferrari θέλουν να ξεχάσουν όσο ταχύτερα γίνεται, αν και μάλλον, λόγω ιδιαιτερότητας των κανονισμών και των περιορισμών, θα κληθούν να ζήσουν μια αντίστοιχη κατάσταση και για το 2021.

Η Scuderia Ferrari φέρεται σαν να τρέχει με μονάχα ένα πιλότο, τον Charles Leclerc, και εξαιτίας αυτής της συμπεριφοράς ο Sebastian Vettel δεν είναι καθόλου ανταγωνιστικός, διανύοντας μια σεζόν φθοράς μέχρι και την τελική του αποχώρηση από το Maranello.
Αυτού του είδους η αντιμετώπιση σίγουρα δεν κάνει περήφανο κανένα φίλο της ομάδας, δεδομένου πως ο Sebastian έγινε πολύ συμπαθής στους tifosi, που αρχικά τον έβλεπαν με καχυποψία. Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως πως εν τέλει μετράνε τα αποτελέσματα, και ο Vettel από τα μέσα του 2018 δεν έφερνε αρκετά.

Η πίεση του να είσαι πιλότος της “Εθνικής Ιταλίας” της Formula 1 είναι τεράστια, και δη όταν σύσσωμος ο τύπος σε έχει χρίσει σαν τον επόμενο μεσσία που θα φέρει εκ νέου τον τίτλο στην Κόκκινη Αρμάδα. Μέχρι τώρα μόνο ένας δεν λύγισε και κυριάρχησε ολότελα, ο Michael Schumacher. Κανένας άλλος δεν μπόρεσε να σηκώσει την ομάδα στη πλάτη και να την ανεβάσει ψηλά, εκεί όπου μια ολόκληρη χώρα πιστεύει ότι πρέπει να βρίσκεται.

Οι πιλότοι που πέρασαν από τις πόρτες της Via Abetone στο Maranello ήταν πολλοί, όλοι ήρθαν με χαμόγελα, αγκαλιές και ελπίδες, αλλά κάποιοι έφυγαν με θυμό, στεναχώρια και με την πόρτα να χτυπά δυνατά πίσω τους, είτε επειδή την τράβηξαν φεύγοντας, είτε επειδή την έσπρωξαν από μέσα…

Πάμε να δούμε τις 10 περιπτώσεις ξεχωριστών χωρισμών:

10 – 2009 Kimi Räikkönen

O Φιλανδός Kimi Räikkönen ανέκαθεν ήταν από τους αγαπητούς της εξέδρας. Το πηγαίο ταλέντο και η απόλυτη ταχύτητα του, σε συνδυασμό με τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του και την αδιαφορία του για τις μικροπολιτικές του τσίρκου τον έκαναν να ξεχωρίζει από τους ψυχρούς επαγγελματίες τύπου Schumacher.
Μπήκε στην Formula 1 χάρη στην επιμονή του Peter Sauber, και αμέσως έδειξε πως είχε τη στόφα να φορέσει το δάφνινο στεφάνι σε αρκετές περιπτώσεις.
Μετά την Sauber βρέθηκε στην McLaren-Mercedes και πάλεψε για τον τίτλο, φτάνοντας στη δεύτερη θέση, το 2003 και το 2005.
Στη Scuderia Ferrari πέρασε το 2007 για να καταφέρει να φέρει τον πολυπόθητο πρωτάθλημα από την εποχή του Michael Schumacher. Η καριέρα του στην Ferrari ξεκίνησε ονειρικά, με απόλυτη επικράτηση στα δοκιμαστικά, ταχύτερο γύρο και νίκη ήδη από τον πρώτο του αγώνα.
Στη συνέχεια η χρονιά είχε κάποια σκαμπανεβάσματα, αλλά τελικά με 6 νίκες και 12 συνολικά βάθρα κατέκτησε τον τίτλο του πρωταθλητή με μόλις 1 βαθμό διαφορά από τον Lewis Hamilton, όντας ο τελευταίος πρωταθλητής της Ferrari ως τώρα.
Το 2008 τα πράγματα δεν πήγαν το ίδιο καλά, με αποτέλεσμα να πάρει μονάχα 2 νίκες και να καταταγεί τελικά 3ος.
Η χρονιά του αποχωρισμού ήταν το 2009, όταν το μονοθέσιο απείχε από την εντέλεια και ο Räikkönen άρχισε να δυσφορεί έντονα. Την ίδια περίοδο η Ferrari υπέγραψε συμφωνία με την Ισπανική Santander για την επόμενη χρονιά, και έγινε πλέον προφανές ότι ο Fernando Alonso θα έπαιρνε τη θέση του. Παρότι οι συζητήσεις για την ανανέωση του συμβολαίου για άλλα δύο χρόνια είχαν προχωρήσει, η Scuderia διέκοψε απότομα τις διαπραγματεύσεις, δείχνοντας στον Πρωταθλητή του 2007 την πόρτα τη εξόδου.
Ο Räikkönen πάντως δεν πτοήθηκε ιδιαίτερα, πήρε ένα παγωτό από το ψυγείο, και έφυγε εντελώς από την Formula 1 για να τρέξει στο WRC.
Όταν επέστρεψε, τρία χρόνια αργότερα, απογείωσε την Lotus-Renault και ανθέρμανε τις καρδιές των Ιταλών που τον έφεραν στην Ferrari για μια δεύτερη καριέρα, από το 2014 ως το 2018.

9 – 1985 Rene Arnoux

Ο Rene Arnoux ήρθε στην F1 το 1978 με την μικρή ομάδα Team Martini, πριν περάσει στην Renault, την “Εθνική Ομάδα” της Γαλλίας στο σπορ. Έγινε διάσημος από την επική μονομαχία με τον Gilles Villeneuve στο GP της Γαλλίας του 1979, και από την ικανότητα του να είναι πολύ μαχητικός χωρίς ποτέ όμως να επιδείξει αντιαθλητική συμπεριφορά.
O Gilles Villeneuve, με τον οποίο ήταν κολλητοί, τον ήθελε στην Ferrari, δυστυχώς όμως η μετακίνηση του από την Renault έγινε ακριβώς ύστερα από τον θάνατο του Καναδού ήρωα των tifosi.
Το 1983 είχε ομόσταυλο τον Patrick Tambay και διεκδίκησε τον τίτλο με την Ferrari μέχρι το τελευταίο GP στο Kyalami, τελικά αρκέστηκε στην 3η θέση στο Πρωτάθλημα, την καλύτερη της καριέρας του.
Την επόμενη χρονιά είχε ως team mate τον Michele Alboreto που, όντας ταχύτερος και πιο σταθερός, κέρδισε την συμπάθεια στα ενδότερα της ομάδας, αν και ο Rene κατάφερε να δείξει σε διάφορες περιπτώσεις την ταχύτητα του.
Το 1985, και μετά από μόλις ένα αγώνα, η Ferrari έλυσε την συνεργασία με τον Arnoux  με επίσημη δικαιολογία την κακή φυσική κατάσταση του πιλότου.
Ο Rene έμεινε εκτός αγώνων για το υπόλοιπο της χρονιάς και δεν σχολίασε ποτέ την απομάκρυνση του, εντείνοντας τους ψίθυρους της εποχής που έλεγαν ότι ο πραγματικός λόγος της απόλυσης του ήταν ότι ο Arnoux είχε “ανάρμοστη σχέση” με κάποιο μέλος της οικογενείας Ferrari.

8 – 1959 Jean Behra

Ο Γάλλος Jean Behra ξεκίνησε το 1948 με μοτοσυκλέτες, κερδίζοντας 4 φορές το Γαλλικό Πρωτάθλημα των 500 κ.εκ. με Moto Guzzi, πριν προχωρήσει στην Formula 1 το 1951 με την Gordini-Simca.
Μέχρι το 1958 πέρασε από Maserati και BRM, χωρίς να πάρει νίκη. Ήταν όμως ταχύς και είχε 9 βάθρα και 109 γύρους στη πρώτη θέση, και ο Enzo Ferrari του έδωσε την ευκαιρία να τρέξει με την Scuderia για την σεζόν του 1959.
Οι κακές εμφανίσεις, και ο δύστροπος χαρακτήρας του πιλότου όμως, έφεραν γκρίνια και φαινόταν πως η σχέση του με την ομάδα δεν θα συνέχιζε. Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήρθε στο GP της Γαλλίας.
O Behra εγκατέλειψε τον αγώνα λόγω τεχνικών προβλημάτων και όταν επέστρεψε στα pits …έδειρε τον Αγωνιστικό Διευθυντή Romolo Tavoni!
Η απόλυση ήταν άμεση και στο τελευταίο GP της σεζόν, στο AVUS της Γερμανίας ο Γάλλος συμμετείχε σε υποστηρικτικό αγώνα με μια Porsche, δυστυχώς όμως η ανάρτηση του αυτοκινήτου του κατέρρευσε προκαλώντας έξοδο με μεγάλη ταχύτητα στην οποία ο Jean Behra σκοτώθηκε ακαριαία.

7 – 1992 Ivan Capelli

Ο Ivan Capelli πήγε στη Ferrari για να αντικαταστήσει τον Alain Prost για την σεζόν του 1992. Για την μεταγραφή του από την μικρή March/Leyton House στην Scuderia Ferrari φρόντισαν οι εξαιρετικές επιδόσεις του Ιταλού σε διάφορες περιπτώσεις.
Στο GP της Γαλλίας του 1990 μάλιστα είχε φτάσει στο σημείο να διεκδικήσει τη νίκη μέχρι και τους τελευταίους γύρους του αγώνα, όταν τον πέρασε ο Alain Prost.
Ο Ivan ήταν πάντα ταχύτατος και περίμενε την κατάλληλη ομάδα για να μπορέσει να ξεδιπλώσει το ταλέντο του, αυτή φάνηκε να είναι η Ferrari που του προσέφερε την θέση του δεύτερου οδηγού, δίπλα στον Jean Alesi, στο τιμόνι της πανέμορφης, αλλά και κάκιστης F92.
Τελικά η χρονιά αποδείχτηκε καταστροφική και ο Ivan πήγαινε από εγκατάλειψη σε εγκατάλειψη χωρίς ποτέ να διεκδικήσει κάτι αξιοθαύμαστο. Η ομάδα, σε μια κίνηση αποπροσανατολισμού μάλλον, έριξε το φταίξιμο της κακής απόδοσης αποκλειστικά στον πιλότο, και έλυσε το συμβόλαιο με τον Capelli δύο αγώνες πριν το τέλος της σεζόν, αντικαθιστώντας τον με τον Nicola Larini.
Η κίνηση αυτή της Ferrari κατέληξε με την ανεπανόρθωτη καταστροφή της αγωνιστικής ψυχολογίας αλλά και της καριέρας του Capelli, που ουσιαστικά τερματίστηκε μετά την αποχώρηση του από την ομάδα.

6 – 1966 John Surtees

Ο John Surtees είναι, μέχρι σήμερα, ο μοναδικός άνθρωπος που κατέκτησε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα με δύο και με τέσσερεις τροχούς.
Βρισκόταν στην Ferrari από το 1963 και το 1964 κατέκτησε τον μοναδικό του τίτλο στην F1. Εκείνη την εποχή η Scuderia συμμετείχε και σε άλλα αγωνίσματα, μάλιστα η F1 δεν ήταν η πρώτη προτεραιότητα, και έτσι ο Surtees θα είχε την δυνατότητα να διεκδικήσει και την νίκη στο Le Μans του 1966, τότε που η Ferrari είχε τον μεγάλο πόλεμο με την Ford.
Τελικά, λόγω περιορισμένων δυνατοτήτων η Ferrari ετοίμασε μονάχα δύο πρωτότυπα P3 και τα διέθεσε στα πληρώματα των Mike Parkes/Ludovico Scarfiotti και Jean Guichet/Lorenzo Bandini αφήνοντας εκτός συμμετοχής τον Surtees.
Ο Surtees παραπονέθηκε έντονα στον Αγωνιστικό Διευθυντή Eugenio Dragoni, που του έδωσε σαν εξήγηση ότι η ομάδα αποφάσισε πως o Βρετανός δεν ήταν σε θέση να αντέξει ένα επίπονο 24ώρο αγώνα, λόγων του πρόσφατου τραυματισμού του, στα τέλη του 1965, στην F1.
Ο Surtees υπέβαλλε την παραίτηση του, έπειτα από μόλις δύο συμμετοχές και μία νίκη, και έτρεξε τους εναπομείναντες αγώνες της σεζόν F1 του 1966 με την Cooper.

5 – 1988 Michele Alboreto

O Michele Alboreto εξακολουθεί να είναι από τους πλέον αγαπητούς πιλότους ανάμεσα στους tifosi λόγω του εξαιρετικού του χαρακτήρα και της άψογης συμπεριφοράς του.
Μετά από δύο χρονιές με την Tyrrell, με την οποία κατέκτησε δύο νίκες, πέρασε στην μεγάλη του αγάπη με προσωπική εισήγηση του Enzo Ferrari, με τον οποίο συνδεόταν από πολύ βαθιά φιλία.
Το 1984 πέτυχε την πρώτη του νίκη με την ομάδα, στην πίστα όπου δύο χρόνια νωρίτερα σκοτώθηκε ο Gilles Villeneuve, και το 1985 έβαλε πλώρη για το πρωτάθλημα.
Ο Alboreto είχε πηγαίο ταλέντο, ήταν ταχύς σε κάθε τύπο πίστας και φαινόταν πως θα γινόταν ο πρώτος Ιταλός Πρωταθλητής με Ferrari από την εποχή του Ascari. Tα τερτίπια και οι εμμονές του Γέρο Enzo όμως, έφεραν τεχνικές διαφοροποιήσεις εντός χρονιάς που προκάλεσαν μονάχα ένα σερί εγκαταλείψεων και κακών εμφανίσεων, με αποτέλεσμα να χαθεί ο τίτλος από τον Alain Prost.
Τα επόμενα χρόνια ο Enzo Ferrari άρχισε να παραδίδει τα ηνία της ομάδας λόγω της ηλικίας του, και την ουσιαστική ηγεσία ανέλαβε ο John Barnard που ουδέποτε έκρυψε την …μη συμπάθεια προς τον Michele.
Ο Ιταλός τέθηκε ουσιαστικά εκτός ομάδας από το τέλος του 1987, και ο θάνατος του Enzo το 1988, απλώς έλυσε τα χέρια στον Βρετανό τεχνικό για να προχωρήσει στην αντικατάσταση του.
Η κακή διαχείριση κορυφώθηκε στον αγώνα της Monza, την αγαπημένη πίστα του Alboreto, το 1988, όπου ενώ ήταν πολύ ταχύτερος από τον team mate του Gerhard Berger, και θα βρισκόταν σε απόσταση βολής για να τον προσπεράσει για την νίκη, από το Pit lane του δόθηκε η εντολή να κόψει για να μην μείνει από καύσιμα. O Michele υπάκουσε με μισή καρδιά, αλλά στον έλεγχο των αυτοκινήτων μετά τον τερματισμό αποδείχθηκε πως το μονοθέσιο του είχε ακόμα αρκετή βενζίνη, και ότι ο Berger ήταν αυτός που κόντευε να μείνει από κάυσιμα και έπρεπε να κόψει ,καθώς τερμάτισε εντελώς από τύχη.

Αργότερα ο Michele αποχώρησε από την ομάδα και θα υπέγραφε στην Williams, μαζί με τον Riccardo Patrese, όμως ο Frank υπαναχώρησε στην συμφωνία του και ανακοίνωσε τον Thierry Boutsen, αφήνοντας τον να ψάχνεται.

Συνεχίζεται….

Νίκος Κουμπής