Υπήρξε μια εποχή που οι πιλότοι ήταν πραγματικοί ήρωες, πραγματικοί μαχητές και ακόμα και ο τελευταίος του grid ήταν άξιος αναφοράς, καθώς πάλευε με αυτοκίνητα χειρότερα από τρακτέρ και με μοναδική προστασία τα γυαλάκια αεροπορικού τύπου και ένα δερμάτινο κασκέτο στο κεφάλι του. Η έννοια ασφάλεια ισοδυναμούσε με ένα χτύπημα στην πλάτη και ένα ‘καλή τύχη’ από τον μηχανικό λίγο πριν την εκκίνηση.
Αυτός ο ηρωισμός έδωσε στους πιλότους αυτούς μια θεϊκή υπόσταση και, την εποχή που η τηλεόραση ήταν επιστημονική φαντασία, εκατοντάδες χιλιάδες θεατές κατέκλυζαν τις πίστες για να δοξάσουν τον εκάστοτε νικητή.
Ποια καλύτερη ευκαιρία λοιπόν για ένα απολυταρχικό καθεστώς,από μια άνετη επικράτηση στο εγχώριο Grand Prix για να αποδείξει την ανωτερότητα του έναντι των άλλων?
Μερικά χρόνια πριν ξεσπάσει ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος η Μηχανή Προπαγάνδας του Hitler και του Goebbels ήταν στα ντουζένια τους. Οι μεγαλειώδης πορείες και οι πομπώδεις ομιλίες του Fuhrer μπροστά σε ένα εκστασιασμένο πλήθος που αναζητούσε την δόξα μετά την ταπεινωτική ήττα στον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο, έπρεπε να υποστηριχτούν και από αθλητικά επιτεύγματα που θα αναδείκνυαν την ανωτερότητα της Άριας φυλής.
Ήταν η χρυσή εποχή των Auto Union (αυτή που η σημερινή VAG καπηλεύεται ως πρόγονος της Audi) και της Mercedes-Benz που, χάρη στην κυριολεκτικά ατελείωτη επιχορήγηση του Ναζιστικού καθεστώτος, διέθεταν τεχνολογικά εργαστήρια και τμήματα μηχανολόγων που σε αντιστοιχία σήμερα θα ήταν σαν να κατέβαζε ομάδα F1 το….CERN.
Τα ασημένια βέλη ήταν άπιαστα, η αεροδυναμική τους απόδοση ήταν σε άλλη κλάση και οι κινητήρες απέδιδαν 100 άλογα παραπάνω από οποιοδήποτε άλλο αντίπαλο. Επιπλέον τα οδηγούσαν πιλότοι με εξαιρετικό ταλέντο όπως οι Bernd Rosemeyer, Hans Stuck, Rudolf Caracciola και Hermann Lang.
Η επικράτηση στις πίστες όλης της Ευρώπης είχε έρθει άνετα στους 8 πρώτους αγώνες του 1935, 7 νίκες μετρούσε η Mercedes και μια η Auto Union, και τότε ήρθε η ώρα του Γερμανικού Grand Prix στο Nurburgring. Η πίστα κατακλύστηκε από 250 χιλιάδες θεατές, ανώτατα στελέχη του Ναζιστικού Κόμματος κράτησαν θέσεις στα επίσημα, ακόμα και τηλεοπτικό συνεργείο με κάμερες σε διάφορες στροφές της Πράσινης Κόλασης είχε στηθεί ώστε στα επίκαιρα να περηφανευτούν για την επερχόμενη μεγάλη νίκη εντός έδρας.
Υπήρχε μόνο ένα πρόβλημα, ένας μικροκαμομένος, σκουρόχρωμος Ιταλός πιλότος από μια ασήμαντη πόλη και η αγωνιστική ομάδα μιας εταιρίας στα όρια της χρεοκοπίας: ο Tazio Nuvolari και η Alfa Romeo P3 TipoB της Scuderia Ferrari.
Τα άσχημα μαντάτα για την ορδή των Γερμανών ήρθαν ήδη από τα δοκιμαστικά, καθώς οι μικρές AlfaRomeo κατέκτησαν την πρώτη σειρά στην γραμμή εκκίνησης με τον Renato Balestrero στην Pole Position και τον Nuvolari δεύτερο, μπροστά από τον Stuck (3η θέση), τον Lang (5η θέση), τον Caracciola(7η θέση) και το μεγάλο αστέρι τους, τον Rosemeyer στην 12η θέση.
Στην εκκίνηση του αγώνα όμως, τα πράγματα ήρθαν στη θέση τους αφού ο Balestrero βγήκε εκτός μετά από λίγα μέτρα και ο Nuvolari είδε να τον περνούν σαν σταματημένο ένα ένα όλα τα Ασημένια Βέλη.
Εκεί άρχισε το μεγαλείο του Tazio! Πήρε την μικρή Alfa από το σβέρκο και οδηγώντας πέρα από τα όρια της λογικής κόλλησε πίσω από τις Mercedes, που δεν μπορούσαν να πάρουν ανάσα. Όταν ήρθε η ώρα των pit stops ο Nuvolari ανέβηκε μέχρι τη 2η θέση, και εκεί παρέμεινε μέχρι την δική του ώρα για ανεφοδιασμό.
Το pit stop της Alfa Romeo ήταν τραγικό, η αντλία ανεφοδιασμού έσπασε και οι μηχανικοί αναγκάστηκαν να γέμισαν το ντεπόζιτο αδειάζοντας τα δοχεία στο ρεζερβουάρ με τη δύναμη της βαρύτητας, χάνοντας πάρα πολύ χρόνο.
Όταν τελικά ξαναβγήκε στην πίστα, η P3 βρισκόταν 6 ολόκληρα λεπτά πίσω από τις Mercedes και, θεωρητικά, όλα ήταν χαμένα.
Αν μέχρι εκείνη τη στιγμή ο Tazio Nuvolari έκανε επίδειξη ικανοτήτων, από το Pit stop και μετά απλά έδωσε ένα ρεσιτάλ οδήγησης και …ίδρυσε τo Hall of Fame των οδηγών.
Ήταν κυριολεκτικά άπιαστος, όχι μόνο μάζεψε τα 6 λεπτά της διαφοράς, αλλά μπήκε στον τελευταίο γύρο στη δεύτερη θέση με 35δλ διαφορά από τον πρωτοπόρο Von Brauchtisch. Ο Nuvolari θα μπορούσε να αρκεστεί σε αυτό, καθώς ήδη είχε καταφέρει έναν άθλο, όμως όχι μόνο έφτασε τον οδηγό της Mercedes αλλά τον πίεσε τόσο πολύ που τα λάστιχα του δεν άντεξαν και αναγκάστηκε να παραχωρήσει την νίκη στον Ιταλό Ringmeister!
Ο Ιπτάμενος Μαντοβάνος, ο άνθρωπος που ο Enzo Ferrari, μέχρι το θάνατο του, θεωρούσε ως τον μεγαλύτερο οδηγό όλων των εποχών, είχε μόλις καταφέρει ένα θαύμα. Ο Tazio Nuvolari ήταν ο Δαυίδ των Grand Prix, η αιτία που Γερμανική Μηχανή Παραγωγής Υπεροψίας έκαψε βαλβίδα. Ήταν τέτοια η σιγουριά των Γερμανών για την άνετη επικράτηση τους που δεν είχαν φροντίσει να φέρουν ηχογράφηση κανενός άλλου Εθνικού Ύμνου πέραν του Γερμανικού Ακόμα και το δάφνινο στεφάνι ήταν φτιαγμένο στα μέτρα των μεγαλόσωμων Γερμανών οδηγών και δίπλα του ο οδηγός της Alfa Romeo φαινόταν σαν καρικατούρα.
Η επικράτηση του Tazio Nuvolari με την ταπεινή Alfa Romeo στοίχισε πολύ το καθεστώς που προσπάθησε να μειώσει το γεγονός με υπαινιγμούς για την τύχη του Ιταλού, αλλά η αλήθεια ήταν ότι η εξωφρενική απόδοση του Nuvolari ήταν η θεία τιμωρία για την αυταρέσκεια του Ναζιστικού Καθεστώτος.
Η μοίρα πάντως έδειξε ότι έχει πολύ πικρόχολο χιούμορ και άλλωστε μόλις την επόμενη χρονιά, ένα άλλος ‘κατώτερος’ αθλητής, ο Jesse Owens θα χάλαγε την γιορτή των Ολυμπιακών Αγώνων του Βερολίνου με τα 4 χρυσά μετάλλια που κατέκτησε μπροστά στον εμβρόντητο Adolf Hitler.
Αυτή η νίκη έμεινε χαραγμένη στο DNA της φίρμας από το Milano και η ιστορία έμελλε να επαναληφθεί σχεδόν 60 χρόνια αργότερα, στην επιστροφή της Alfa Corse ενάντια στη Mercedes στο DTM, αλλά αυτή είναι μια ιστορία που θα αναλύσουμε μια άλλη φορά…
Νίκος Κουμπής
