Editorial: ο ακίνδυνος σβέλτος και ο επικίνδυνος γρήγορος….

Χθες το βράδυ, κατά τα μεσάνυχτα, επέστρεφα σπίτι μου μετά από ένα φανταστικό δείπνο σε Ιταλικό εστιατόριο των Νοτίων Προαστίων με το οικογενειακό μας Fiat Bravo 1.6 Mutlijet, ένα όχημα που δεν το λες και υπερόπλο επιδόσεων. Έχοντας περάσει την περιοχή του Βύρωνα και όντας στην, έρημη, Λεωφόρο Καρέα είπα να κινηθώ λίγο σβέλτα, ας πούμε στα 7/10, και ανάμεσα στα λίγα αυτοκίνητα που συνάντησα και πέρασα ήταν ένα Mazda Mx5 δεύτερης γενιάς.

“Ω τι προσβολή, τι θράσος!” πρέπει να σκέφτηκε ο νεαρός γλήγορος και, αμέσως, κόλλησε στον πίσω προφυλακτήρα του Bravo ανάβοντας επιδεικτικά τα φώτα για να τον αφήσω να επαναφέρει την τάξη. Ως απάντηση έλαβε το ανέβασμα της …μανέτας στα 8/10 και την ταπείνωση από μια ντιζελκίνητη τράτα, όπως ίσως νόμιζε λίγα λεπτά πριν, που απλώς απομακρύνθηκε.
Η αλήθεια είναι πως μόλις λίγες στροφές αργότερα το μετάνιωσα πικρά όταν είδα στο μεσαίο καθρέφτη μου τα απομακρυσμένα φώτα του Mazda να κάνουν περίεργες κινήσεις, δείγμα του ότι το ιαπωνικό roadster έκανε τσαλιμάκια και ετοιμαζόταν για εντυπωσιακή ζεμπεκιά. Αμέσως άφησα το γκάζι, έκατσα στα δεξιά για να αφήσω τον νεαρό να ξεσκάσει, και να σταματήσει να θέτει τον εαυτό του και τη συνοδό του σε ανούσιο κίνδυνο, αλλά μάλλον πρέπει ο ίδιος να τρόμαξε πολύ γιατί έμεινε σε μεγάλη απόσταση κινούμενος με χαλαρό ρυθμό.

Την ιστορία αυτή δεν την μοιράζομαι ούτε να να αυτοπροβληθώ και ούτε για να φέρω σε σύγκριση, ανούσια και ηλίθια θα ήταν, τα δύο αυτοκίνητα. Γυρνάει στο μυαλό μου από εχτές και αναρωτιόμουν αν έπρεπε να την διηγηθώ, γιατί σίγουρα θα παρερμηνευθεί από κάποιος, αλλά τελικά αποφάσισα να το κάνω, μπας και καταλάβει, έστω και ένας, τη σημασία του να γνωρίζεις τα όρια σου, και τα όρια του αυτοκινήτου σου, που σπάνια είναι κατώτερα του οδηγού.

Δεν θεωρώ τον εαυτό μου κάποιο σπουδαίο οδηγό η σπάνιο ταλέντο που δεν βρέθηκε στην F1 λόγω συγκυριών αλλά απλώς έχω μεγάλη εμπειρία σε κάθε είδος δρόμου και, κυρίως, έχω στη πλάτη μου κάμποσα track days στα οποία έμαθα να αποκωδικοποιώ την επέκταση του σώματος μου όταν οδηγώ, δηλαδή το ίδιο το αυτοκίνητο και όλες τις κινήσεις και τους ήχους του.

Στο ασφαλές περιβάλλον της πίστας έχω φέρει τετ-α-κε, έχω χάσει τα φρένα, έχω κάνει εξόδους, έχω κάνει θεαματικά, αλλά εντελώς απρογραμμάτιστα και τρομακτικά, γλιστρήματα και γενικά σε Σέρρες και Μέγαρα κατάλαβα πραγματικά μέχρι που μπορώ να πιέσω με ασφάλεια τον εαυτό μου και το αυτοκίνητο μου, και αυτό μου δίνει την δυνατότητα να απολαμβάνω γρήγορες και ταυτόχρονα ασφαλείς μετακινήσεις.

Έμαθα πως έπειτα από κάθε γύρο σε πίστα, είτε σαν οδηγός, είτε σαν συνοδηγός δίπλα σε κάποιον πιο έμπειρο, ανακαλύπτεις άλλο ένα στοιχείο του αυτοκινήτου σου, αρχίζεις να συνομιλείς μαζί του και να καταλαβαίνεις ακριβώς τι θέλει να σου πει με κάθε ελάφρωμα του τιμονιού, κάθε κραδασμό, κάθε μετατόπιση η μικρό γλίστρημα. Ότι αν δεν είσαι σίγουρος για το τι θα συμβεί αν πιέσεις παραπάνω μπορείς πάντα να το προσπαθήσεις, και η ανταμοιβή σου θα είναι είτε μια μεγάλη ικανοποίηση είτε, στη χειρότερη, κάποια υλική ζημιά που σίγουρα θα είναι πολύ πολύ πολύ μικρότερη από εκείνη μίας εξόδου σε δημόσιο δρόμο, και, το σημαντικότερο, δεν θα θέσει σε κίνδυνο κάποιον άλλο χρήστη του δρόμου.

Αυτά ήταν τα “cheats” μου στο χθεσινοβραδινό παιχνίδι. Γνώση του αυτοκινήτου, η τουλάχιστον της συμπεριφοράς της συγκεκριμένης τυπολογίας αυτοκινήτου, και επίγνωση των δυνατοτήτων του οχήματος και του οδηγού.
Ούτε πηγαίο ταλέντο, ούτε θείο χάρισμα.

Μην σκέφτεσαι ποτέ πως είσαι ο οδηγάρας, γιατί ΔΕΝ είσαι, και σε δημόσιο δρόμο πάντα ΝΑ ΦΟΒΑΣΑΙ και να κινείσαι πάντα, σε άδειο δρόμο εννοείται, με ρυθμό το πολύ στα 8/10 ΣΟΥ.  Όχι τα 8/10 του Leclerc, εκείνα ισοδυναμούν με τα 20/10 σου και, χωρίς να θέλω να σε απογοητεύσω, ΔΕΝ ΘΑ ΤΑ ΠΙΑΣΕΙΣ ΠΟΤΕ.

Πήγαινε σε Track day και μάθε το αυτοκίνητο σου, μάθε τον εαυτό σου. Δεν είναι κακό να αναγνωρίσεις πως ενδεχομένως οι ικανότητες σου η αντίληψη της ταχύτητας είναι περιορισμένες σε σχέση με κάποιον άλλο οδηγό που έβαλες ως σημείο αναφοράς, η, αν τελικά είσαι ο πιο γρήγορος της παρέας, μην προκαλείς τους άλλους και κάνε πίσω όταν πρέπει.

Αν ξέρεις που βαδίζεις και πως, τότε η διαδρομή σου θα είναι πιο απολαυστική και ασφαλής, και αυτό είναι το ζητούμενο.

Μην κοντράρεσαι εκδικητικά με άλλους οδηγούς, δεν τους γνωρίζεις, δεν γνωρίζεις το αμάξι τους, και αν θέλεις να ακολουθήσεις μην υπερβαίνεις τα όρια σου, βασικά μην τα πλησιάζεις καν.
Χθες την ώρα που το Bravo έστριβε γρήγορα, αλλά χωρίς να ανοίγει τροχιά, όντας απόλυτα σταθερό και ΧΩΡΙΣ ΑΛΛΑ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ σε κοντινή απόσταση, το Mx5, ένα σαφέστατα ικανότερο αυτοκίνητο, κόντεψε να έχει μια άσχημη έξοδο. Αυτό δείχνει πως ο οδηγός του ήταν ο χαρακτηριστικός αμαθής, που νομίζει πως επειδή έβαλε πολωνέζικες ζάντες με ιαπωνικό όνομα και εξάτμιση που κάνει σαματά, μεταμορφώθηκε ξαφνικά σε Vin Torretto, και αυτό είναι το μεγάλο και ΕΠΙΚΊΝΔΥΝΟ λάθος του.
Το δικό του “γρήγορα” είναι το “σβέλτα” κάποιου άλλου, αλλά κυρίως η δική του άγνοια οδήγησης τον καθιστά επικίνδυνο για τους άλλους οδηγούς.

Γιατί το ξέρω? Μα γιατί κάποτε και εγώ ήμουν αυτός.

Θυμάμαι κάποτε είχα ρωτήσει τον Λεωνίδα Κύρκο, τον πολυπρωταθλητή ντε, τι ανάρτηση να βάλω στην 156 που είχα τότε, και μου απάντησε με μια ερώτηση: “Πόσο χρόνο κατάφερες να ρίξεις στα Μέγαρα έτσι όπως είναι?” όταν του είπα πως δεν είχα καν πάει στα Μέγαρα σε track day μου είπε το εξής “Πρώτα κάνεις καμιά εκατοστή γύρους με το αμάξι όπως είναι, όταν το τερματίσεις θα αλλάξεις αμορτισέρ και μετά ξανά από την αρχή, μετά φρένα και ξανά από την αρχή κλπ κλπ, γιατί αλλιώς και EVO να σου δώσουν, θα σε περάσει κάποιος που τα έχει κάνει αυτά με μια απλή Twin Spark και εσύ θα σκοτωθείς για τη πιάσεις”

Το ξαναλέω λοιπόν: Μάθε το αυτοκίνητο σου σε μία πίστα. Και να θυμάσαι πως για να μάθεις πρέπει πρώτα να αποδεχθείς ότι δεν ξέρεις, αυτό είναι το κλειδί.

Και να φοβάσαι, είναι καλό να φοβάσαι. Σε κάνει να μην ξεπερνάς το σημείο μη επιστροφής και να θυμάσαι πως κάθε φορά που μπαίνεις στο αυτοκίνητο υπάρχει ένας προορισμός στο οποίο πρέπει να φτάσεις και κάποιος που σε περιμένει.

Η κατάκτηση εκείνης της στροφής δεν επιφέρει μετάλλια και βραβεία. Βασικά εκείνη τη στροφή που έχεις βάλει στο μάτι στο τάδε βουνό η στη δείνα παραλιακή, δεν θα την κατακτήσεις εκεί αλλά στα Μέγαρα η στις Σέρρες και ύστερα στο μυαλό σου..

Μάθε να οδηγείς σβέλτα, όχι “γρήγορα”.

Νίκος Κουμπής