To 5ooάκι του Emanuele Nicosia που έγινε Testarossa

Πόσες φορές διαβάζουμε στο διαδίκτυο για κάποιο νέο αυτοκίνητο και μας φαίνεται σαν να το έχουμε ξαναδεί? Πόσες φορές λέμε, εμείς οι πιο κολλημένοι με το design, ότι δεν βγαίνουν πλέον αυτοκίνητα με χαρακτήρα? Δυστυχώς συχνότερα απ’ ότι θα θέλαμε και αυτό γιατί οι κατασκευαστές είναι πλέον πολύ περισσότεροι απ’ ότι στις απαρχές τις αυτοκίνησης, τα προσφερόμενα μοντέλα ακόμα περισσότερα και την ίδια στιγμή οι, σαφέστατα απαραίτητες, νόρμες για την παθητική ασφάλεια που επιβάλλουν αυστηρά πλαίσια δεν βοηθούν την κατάσταση.

Οι περισσότεροι νέοι σχεδιαστές γαλουχήθηκαν με τον γρήγορο, εύκολο και εφήμερο εντυπωσιασμό που μας δίδαξε η εποχή των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης, γι’ αυτούς ακόμα και τα supercars δεν οφείλουν να πατάνε σε κάποια μοτίβα που χαρακτηρίζουν το παρελθόν μιας μάρκας αλλά για χάρη του εντυπωσιασμού αρκεί να έχουν απότομα κοψίματα στα ανθρακονημάτινα αμαξώματα τους, μια εντυπωσιακή φτερούγα με περίεργο σχήμα και και αεραγωγούς.. πολλούς αεραγωγούς..

Μερικοί σχεδιαστές όμως ξεχωρίζουν γιατί νιώθουν “το βάρος της φανέλας” του studio που εκπροσωπούν αλλά και γιατί διάλεξαν το επάγγελμα εκείνο μέσα από το πάθος για τα αυτοκίνητα, από την πιο αγνή εποχή προ ηλεκτρονικών. Γιατί καταλαβαίνουν τον μηχανικό, τις ανάγκες του κινητήρα και θέλουν να εντυπωσιάσουν το μάτι με το κατάλληλο περιτύλιγμα που θα τονίσει τα μηχανικά μέρη που κρύβονται πίσω από την λαμαρίνα.

Ένας από αυτούς ήταν ο Emanuele Nicosia, λαμπρός σχεδιαστής που υπέγραψε την Jaguar XJS Spider, την Ferrari 288 GTO αλλά κυρίως μας χάρισε την Ferrari Testarossa του 1984, το supercars των 80ies που ήταν η μεταφορά σε 4 ρόδες της εποχής της Madonna, του Michael Jackson και τον Queen η, αν θέλουμε να μείνουμε σε Ιταλικές νότες, της Gianna Nannini και του Vasco Rossi.
To supercar με …βάτες του οποίου το φαρδύ πίσω μέρος έμοιαζε ακόμα φαρδύτερο χάρη στο παιχνίδι με τις γρίλιες γιατί ήθελε να φωνάξει πως εκεί πέρα, πίσω από τις μαύρες λεπίδες που έκοβαν την πίσω μάσκα κρύβεται κάτι φαρδύ, και τι φαρδύτερο από ένα 12κύλινδρο boxer 4,9 λίτρων και 390 ίππων?

Ferrari Testarossa

Αλλά ποια ήταν η πρώτη προσέγγιση του Nicosia στον χώρο τον supersport αυτοκινήτων? Ε, ένα απλό Fiat 500 του ’71 που όμως είχε ξεχωριστή ιστορία την οποία διηγήθηκε ο ίδιος με μία ανάρτηση σε ομάδα facebook φίλων του μικρού αυτοκινήτου λίγο καιρό πριν αφήσει πρόωρα τον μάταιο τούτο κόσμο το 2016:

“Όλα ξεκίνησαν όταν ο πατέρας μου μου έκανε δώρο για τα δεκαοχτώ μου χρόνια ένα λευκό Fiat 500 L του ’71, ελαφρώς μεταχειρισμένο 6 μηνών. Κατάφερα να το κρατήσω σε εργοστασιακή μορφή όχι παραπάνω από 5-6 μήνες και ύστερα άρχιζα να το πειράζω.
Σαν καλός Σικελιανός χωρίς λεφτά όμως οι “βελτιώσεις” ήταν καθαρά αισθητικού χαρακτήρα. Χαμήλωμα πριονίζοντας τα ελατήρια και σιδερώνοντας τη σούστα, μερικά αυτοκόλλητα εδώ και εκεί, το κάλυμμα του κινητήρα ανοικτό και μια ελεύθερη εξάτμιση που μου έφτιαξε ένας φίλος υδραυλικός.

Σας αφήνω να φανταστείτε τον εκκωφαντικό θόρυβο που έκανε ενώ στη πραγματικότητα πήγαινε σαν ένα οποιοδήποτε απλό 500. Έψαχνα κατηφορικούς δρόμους που θα μου επέτρεπαν να αναπτύξω μια κάποια ταχύτητα και η αγαπημένη μου διαδρομή ήταν ο δρόμος 9 χιλιομέτρων που ενώνει το Militello με τη Scordia.

Μία μέρα όμως με ένα παλιό μου συμμαθητή από το γυμνάσιο, που μας ένωνε το ίδιο πάθος και είχε ανοίξει συνεργείο στο χωριό, είπαμε να του βάλουμε κινητήρα Abarth 695. Αυτή ήταν η αρχή: αποφασίσαμε να το κάνουμε αγωνιστικό και να τρέξουμε σε αληθινούς αγώνες!

Ξεκίνησα να κάνω κάθε λογής δουλειά και αγγαρεία για να μαζέψω τα χρήματα και ο Tano, έτσι έλεγαν τον φίλο μου έφτιαξε στον τόρνο ένα νέο εκκεντροφόρο ακολουθώντας κάποια σχέδια που θα μας ταίριαζαν. Αφού απορρίψαμε την ομολογκασιόν Abarth, που απαιτούσε την αγορά πολλών ακριβών ανταλλακτικών, επιλέξαμε να χρησιμοποιήσουμε την έγκριση τύπου της Fiat με κινητήρα 700 κ.εκ. Gr.4.
Στόχος ήταν η συμμετοχή στον αγώνα ταχύτητας στο Σιρκουί της Pergusa, διάσημη διαδρομή γύρω από τη λίμνη κοντά στην Caltanissetta.

Ήταν μια υπέροχη περίοδος όπου η αγάπη για τα αυτοκίνητα ένωνε πραγματικά πολλούς ανθρώπους. Θυμάμαι ότι δουλεύαμε πάνω στον κινητήρα τα βράδια μέχρι τις 2 η 3 τη νύχτα, γιατί ο Tano τα πρωινά δούλευε για να ζήσει, τις νύχτες από πάθος.

Πρέπει να φανταστείτε τι γινόταν στο Militello: Ο Tano, που στο επίθετο λεγόταν Cavalli, ετοίμαζε το πρώτο αγωνιστικό αυτοκίνητο του χωριού! Το συνεργείο βρισκόταν σε ένα δωμάτιο μιας παλιάς μονοκατοικίας του ‘900 που αρχικά ήταν στάβλος για άλογα, και ακόμα υπήρχε η φάτνη, και βρισκόταν λίγο έξω από το χωριό.

Κάθε βράδυ, κατά τις 10, ερχόντουσαν στο συνεργείο παρέες φίλων, γνωστοί αλλά και εντελώς άγνωστοι άνθρωποι και καθόντουσαν να δουν τη δουλειά η να πιάσουν κουβέντα, μέχρι που κάποιος άρχισε να φέρνει λίγο τυρί , λίγο ψωμί και καμιά ελιά. Μετά από λίγο, και με την βοήθεια του καιρού της Σικελίας τον Ιούνιο, το να “πάμε να φάμε μια μπουκιά στον Tano που ετοιμάζει το αγωνιστικό του Emanuele” έγινε συνήθεια και το συνεργείο στέκι.

Ο “αγωνιστικός” κινητήρας ακούστηκε για πρώτη φορά δύο μέρες πριν τα δοκιμαστικά της Pergusa, τον είχαμε ακουμπήσει πάνω στο πίσω κάθισμα του 500, στο πάτωμα του συνεργείου και ήταν συνδεδεμένος με ένα κιβώτιο ταχυτήτων για να χρησιμοποιήσουμε το μοτεράκι της μίζας.
Ένας φίλος κρατούσε ψηλά ένα μπουκάλι με βενζίνη που, μέσω ενός σωλήνα, κατέληγε στο 40άρι διπλό καρμπυρατέρ Dell’Orto.
Όταν ο κινητήρας πήρε μπρος ακούστηκε μια φωνή άξια ενός γκολ της Ιταλίας στο Μουντιάλ!

Την επόμενη μέρα κουμπώσαμε τον κινητήρα στο αμάξωμα, που στο μεταξύ επέστρεψε από το φανοποιείο, το κιβώτιο ήταν εργοστασιακό τεσσάρων σχέσεων, είχα αλλάξει μονάχα το κορωνοπήνιο για υψηλότερες ταχύτητες στις ευθείες, δεν είχα ούτε ψυγείο λαδιού.
Το πρωί, για να το μεταφέρουμε στη πίστα, φτιάξαμε μια σταθερή μπάρα έλξης συνδεδεμένη με το τιμόνι, όπως οι ρυμούλκες των φορτηγών.

Σήμερα που το ξανασκέφτομαι αισθάνομαι συγκίνηση και τρυφερότητα για όλη εκείνη την κινητοποίηση γύρω από το 500άκι μου, που πάντως στον πρώτο του αγώνα έφτασε 5ο στη κατηγορία του.
Όταν πια έπιασα δουλειά στην Pininfarina άφησα πίσω μου το 500 που όμως συνέχισε την καριέρα του με άλλο πιλότο, τον αδελφό μου, που μάλιστα το αναβάθμισε στο Gr.5, τα πρωτότυπα δηλαδή, με κινητήρα Giannini, από εκείνη την εποχή και οι φωτογραφίες, στο ντεμπούτο του αυτοκινήτου στην Pergusa”

Emanuele Nicosia (1953-2016)

Νίκος Κουμπής

Πηγή: προσωπικό αρχείο, Ιταλικό club Fiat 500