Τα 10 διαζύγια της Scuderia Ferrari (part.2)

Συνεχίζουμε την παρουσίαση των 10 πιο δύσκολων χωρισμών της Scuderia Ferrari…

4 – 2014 Fernando Alonso

Ο Ισπανός matador Fernando Alonso ήρθε στην Ferrari το 2010, αντικαθιστώντας τον Kimi Räikkönen και με τον αέρα του ταχύτερου πιλότου του grid.
Η ιδιαιτερότητα του χαρακτήρα του δεν αποτέλεσε εμπόδιο για την επίτευξη της συμφωνίας και η Ferrari προσέφερε στον Ισπανό ότι ζητούσε προκειμένου να στεφθεί πρωταθλητής.
Ο σκοπός παραλίγο να επιτευχθεί τρεις φορές, το 2010, το 2012 και το 2013 όταν τερμάτισε δεύτερος στο Πρωτάθλημα, και όντας στη μάχη για την κατάκτηση μέχρι τέλους, πίσω από τον Sebastian Vettel με την RedBull-Renault.
Ο χαρακτήρας ντίβας όμως και η συνεχής επίρριψη ευθυνών στο staff της ομάδας δημιούργησαν προβλήματα που η Διοίκηση δύσκολα μπορούσε πλέον να παραβλέψει.
O Alonso έθεσε ουσιαστικά εαυτόν εκτός ομάδας όταν στο GP της Ουγγαρίας του 2014, σε ερώτηση δημοσιογράφου για το τι δώρο θα ήθελε για τα γενέθλια του απάντησε “το αυτοκίνητο κάποιου άλλου”.
Η Ferrari τον αποδέσμευσε παρότι υπήρχε υπογεγραμμένο συμβόλαιο μέχρι και το 2016.
Μετά τη Ferrari πήγε στην McLaren με ένα δεύτερο πέρασμα, που το μόνο που κατάφερε ήταν να γεμίσει τις τσέπες του Ισπανού για να βολοδέρνει στις πίσω θέσεις της κατάταξης.

3- 1995 Jean Alesi

Αν ρωτήσεις ένα tifoso της Ferrari να σου κατονομάσει τους πιο αγαπημένους πιλότους της ομάδας, ο Jean Alesi θα βρίσκεται κατά πάσα πιθανότητα εντός του Top 3.
Ο Γαλλοϊταλός πιλότος, μετά από μια πρώτη εντυπωσιακή χρονιά με την Tyrrell, μπούκαρε στις καρδιές των ferraristi από την πρώτη στιγμή και αμέσως των συνέκριναν με τον Gilles Villeneuve, όμως βρέθηκε να οδηγεί για μια ομάδα που ήταν πλέον η σκιά της γνωστής Ferrari.
Περίπου στην ίδια κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα ο Leclerc.
Αφού οδήγησε ότι τρακτέρ σε σχήμα μονοθεσίου μπορούσε να παράξει το Maranello ήρθε η ελπίδα της ανασυγκρότησης της ομάδας από το 1996, όμως ο Jean Todt δεν αναγνώρισε τις προσπάθειες του Jean και του ξεκαθάρισε ότι με τον ερχομό του Michael Schumacher η θέση του θα ήταν επισήμως, και βάση συμβολαίου, υποστηρικτική.
Μιλάμε για τον άνθρωπο που έσκισε το υπογεγραμμένο συμβόλαιο με την Williams, που εκείνη την εποχή ήταν υπερδύναμη, μόνο στο άκουσμα της προσφοράς της Ferrari, που ποτέ δεν παραπονέθηκε δημόσια, που ακόμα και τώρα δηλώνει ευτυχής που υπήρξε μέλος της Scuderia, ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων!
Η πίκρα ήταν μεγάλη, μιας και ως τότε Alesi και Berger ήταν ισότιμα μέλη με ίδιο εξοπλισμό και χωρίς καμία στρατηγική πρώτου η δεύτερου οδηγού, και ο Alesi ανακοίνωσε την αποχώρηση του από την αγαπημένη του ομάδα για να μεταβεί, μαζί με τον Berger, στην Benetton-Renault.

2 – 1991 Alain Prost

Ο Alain Prost βρέθηκε στην Ferrari σε μία στιγμή που θα μπορούσε να τον εκτοξεύσει στο Πάνθεον των πιλότων της Formula 1. Έχοντας μόλις κερδίσει, με αμφισβητούμενο τρόπο, τον τίτλο από τον Ayrton Senna, αισθανόταν πως έπρεπε να πάει οπουδήποτε δεν θα υπήρχε ο Βραζιλιάνος. Επίσης ήθελε να αποδείξει σε όλους πως μπορούσε να στήσει μια ομάδα μόνος του.
Πήγε στην Ferrari όπου ο Λέων Nigel Mansell δεν είχε καταφέρει ακόμα να την φέρει στην κορυφή, και είχε σκοπό να το κάνει ο ίδιος.
Το 1990 παραλίγο να τα καταφέρει, και μάλλον το φταίξιμο για την αποτυχία του θα πρέπει να αποδοθεί στον team mate του που τον εμπόδισε από μία νίκη στη Πορτογαλία. Τελικά στη Suzuka ο Ayrton Senna ξεπλήρωσε με το ίδιο νόμισμα τη συμπεριφορά του Γάλλου στην ίδια πίστα το 1989 και τα όνειρα για μία Ferrari με το No1 για δύο συνεχόμενες χρονιές χάθηκε.
Το 1991 η Scuderia εξέλιξε περεταίρω το σχέδιο του Barnard, που όμως ήταν πλέον 3 ετών, και η ομάδα δεν κατάφερε πολλά. Ο Alain Prost είχε ήδη κάκιστες σχέσεις με τον Αγωνιστικό Διευθυντή Cesare Fiorio, ο οποίος είχε καταφέρει μια συμφωνία με τον Ayrton Senna για το 1992 με την προϋπόθεση της απόλυσης του Γάλλου.
Ο Prost, που είχε καταφέρει ήδη να εκδιώξει τον Mansell στα τέλη του 1990, τελικά επικράτησε εντός της ομάδας και την πλήρωσε ο Fiorio που απολύθηκε από την θέση του μετά το Monaco.
Τελικά στο GP της Ιαπωνίας ο Γάλλος 3 φορές πρωταθλητής αναφέρθηκε, με αφορμή το σπάσιμο της ανάρτησης, στην Ferrari 643 παρομοιώνοντάς την με “ένα φορτηγό”. Ο Agnelli βρήκε την ευκαιρία για να σπάσει το συμβόλαιο με τον Alain Prost και έτσι τον απέλυσε επιτόπου και τον αντικατέστησε με τον Gianni Morbidelli για το τελευταίο GP της χρονιάς.
Ο Prost πληρώθηκε κανονικά για το 1992, για να μην τρέχει, και το 1993 επέστρεψε για μια τελευταία σεζόν με την Williams, κατακτώντας το 4ο του Τίτλο.

1 – 1977 Niki Lauda

Ο Αυστριακός Niki Lauda ήταν, μέχρι την έλευση του Michael Schumacher, ο πιο πετυχημένος πιλότος της Ferrari. Ήρθε στο Maranello το 1974, έπειτα από εισήγηση του Clay Regazzoni, και αμέσως άφησε το στίγμα του. Οι τεχνικές του γνώσεις ήταν εντυπωσιακές, όπως και η ικανότητα του να στήσει το μονοθέσιο και να καθοδηγήσει τους μηχανικούς στις απαραίτητες βελτιώσεις για να μπορεί το αυτοκίνητο να είναι ταχύ σε κάθε περίπτωση.
Ήταν επίσης αρκετά αθυρόστομος και θρασύς, και τόλμησε να πει στα μούτρα του Piero Ferrari, και όχι του Enzo όπως μεταφέρεται λανθασμένα, ότι το “αυτοκίνητο είναι σκατά”, την πρώτη φορά που το οδήγησε στο Fiorano.
Το 1975  κατέκτησε τον πρώτο του τίτλο με την Ferrari, το 1977 το δεύτερο αλλά ήταν το 1976 που τον σημάδεψε, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Στο Nurburgring του 1976 ήταν που είχε το τρομακτικό του ατύχημα που παραλίγο να του στοιχίσει τη ζωή και μετά από εκείνο τον αγώνα ήταν που κατέλαβε στις καρδιές όλων των φίλων του Motorsport την θέση που αφήνουμε μονάχα στους πραγματικά εκλεκτούς. Μέσα σε 42 ημέρες επέστρεψε από τον Άδη στη Monza, όπου αιμορραγώντας από τις ακόμα ανοικτές πληγές μέσα στο κράνος του, πήρε μια 4η θέση που ισοδυναμούσε με κατάκτηση όλων των πρωταθλημάτων του κόσμου.
Δεν κατέκτησε τον τίτλο εκείνης της χρονιάς μονάχα γιατί στον τελευταίο αγώνα, υπό καταρρακτώδη βροχή, αποφάσισε πως δεν άξιζε τον κόπο να κινδυνέψει δύο φορές τη ζωή του για να σταματήσει τον James Hunt.
Την επόμενη χρονιά όμως, επανάφερε τα πράγματα στη τάξη και πήρε το δεύτερο του πρωτάθλημα. Το γυαλί όμως είχε ήδη ραγίσει όταν η Ferrari κάλεσε τον Carlos Reutemann για να τον αντικαταστήσει την προηγούμενη χρονιά, όταν ακόμα ανάρρωνε στο νοσοκομείο.
Ο Lauda έχοντας κατακτήσει μαθηματικά το πρωτάθλημα του 1977 προφασίστηκε δικαιολογίες για να μην συμμετάσχει στους τελευταίους δύο αγώνες, και η Ferrari τον αντικατέστησε με ένα φέρελπι νέο ονόματι Gilles Villeneuve.
Ο νεαρός Καναδός κέρδισε την συμπάθεια του Enzo και ο Lauda υπέβαλλε την παραίτηση του.
Όπως ο ίδιος αναγνώρισε λίγο καιρό αργότερα, εκείνο ήταν το μεγαλύτερο λάθος της καριέρας του, καθώς τελικά η αγάπη του για την Scuderia ήταν τέτοια που λίγο πριν πεθάνει, το 2019, ζήτησε να κηδευτεί φορώντας την φόρμα της Ferrari της εποχής που ήταν οδηγός.

Νίκος Κουμπής