R.Ι.P. Marco Simoncelli (1987-2011)

Marco Simoncelli

1987 – 2011

Ο συμπαθής Ιταλός αναβάτης των motoGP Marco Simoncelli έχασε την ζωή του όταν στο δεύτερο γύρο του αγώνα της Μαλαισίας παίζοντας για την 4η θέση έχασε τον έλεγχο της μοτοσικλέτας του, προσπάθησε να σώσει την πτώση, αλλά οι επερχόμενοι Colin Edwards και Valentino Rossi δεν κατάφεραν να τον αποφύγουν και έπεσαν πάνω του .

Παρόλη την άμεση κινητοποίηση του ιατρικού team, ο τραυματισμός απέβη μοιραίος.

http://youtu.be/FkInpkx1hFE

Mε δικά του λόγια :

Γεννήθηκα στην Cattolica στις 20/01/1987.

Οι γονείς μου είχαν ένα κατάστημα παγωτού, και ο πατέρας μου ένα μεγάλο πάθος για τις μοτοσυκλέτες και τους αγώνες. Έτσι πέρασα την παιδική μου ηλικία μεταξύ παγωτού και κινητήρων!

Στα 4 μου έδωσε τα Χριστούγεννα το πρώτο μηχανάκι μου, ένα Suzuki 50 minicross. Και έτσι άρχισα να γκαζώνω γύρω-γύρω από το σπίτι. Με το μίνι τις πρώτες φορές που πήγα σε αγώνα ήμουν περίπου 7 χρόνων και στα 9 θα αγωνιστώ στον πρώτο επίσημο αγώνα μου στο περιφερειακό πρωτάθλημα. Μέχρι και τα 13 μου έχω κερδίσει 2 πρωταθλήματα το 1999 και το 2000. Επίσης, το 2000, για πρώτη φορά δοκίμασα μία 125 GP και το επόμενο έτος θα αγωνιστώ στο πρωτάθλημα Trophy Honda 125GP και 125GP με την ομάδα του Massimo Matteoni καβαλώντας ένα Honda.

Ήταν μια εποχή γεμάτη από πτώσεις στο πρώτο μέρος, αλλά με άριστα αποτελέσματα στο δεύτερο. Τελείωσα 9ος και στις δύο βαθμολογίες του ιταλικού Trofeo.

Το 2002 , στα 15 χρόνια μου συμμετείχα στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα με την ομάδα Matteoni στα 125, αλλά αυτή τη φορά με μια Aprilia. Κέρδισα το πρωτάθλημα και την ίδια στιγμή κάνω το ντεμπούτο μου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα (Grand Prix της Τσεχίας) για να αντικαταστήσω τον οδηγό Jaroslav Hules στους τελευταίους 5 αγώνες.

Το 2003 παρακολούθησα για πρώτη πλήρη σεζόν το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, ως συνήθως με την Matteoni Team Aprilia 125. Τελείωσα τη σεζόν στη θέση 21 και το καλύτερο αποτέλεσμα ήταν μια 4η στον τελευταίο αγώνα της σεζόν.

Το 2004 άλλαξα ομάδα, πρόκειται για την ομάδα του Fiorenzo Caponera, και κατά το έτος αυτό έκανα την πρώτη μου pole position και κέρδισα τον πρώτο μου αγώνα πρωταθλήματος. Ήμασταν κάτω από κατακλυσμό στη Jerez και για έπαιξε πρώτη φορά ο ιταλικός ύμνος για μένα. Εκείνο το έτος, υπήρξαν αρκετές διακυμάνσεις και έχασα τα τελευταία 2 GP λόγω τραυματισμού. Τελείωσα 11oς συνολικά.

Το 2005 ήταν η τελευταία μου χρονιά στα 125, αλλά και η καλύτερη!

Εκείνη τη χρονιά κέρδισα έναν αγώνα, τερμάτισα στο βάθρο 6 φορές και ήρθα 5ος στην κατάταξη.

Το 2006 πέρασα στα 250 με την ομάδα Metis Gilera και μία εργοστασιακή μοτοσικλέτα, ήταν μία δύσκολη σεζόν, γεμάτη παρεξηγήσεις με την ομάδα και τους διευθυντές της. Κλεινω την σεζόν 10ος με μια έκτη θέση ως καλύτερο αποτέλεσμα. Για το λόγο αυτό, το 2007 μου πήραν την εργοστασιακή Gilera και μου έδωσαν ένα LE (του 2005), τα αποτελέσματα δεν άλλαξαν πολύ από το προηγούμενο έτος, αλλά η σεζόν συνολικά ήταν πολύ πιο θετική. Πρώτα απ ‘όλα άρχισα να συνεργάζομαι με τον Aligi Deganello και μερικά από τα παιδιά που ακόμη και σήμερα μετά από 5 χρόνια είναι μέρος της ομάδας μου, τώρα έχω μια μακροχρόνια σχέση μαζί τους. Το άλλο καλό πράγμα είναι ότι επιτέλους καταλάβαμε ότι έχουμε μεγάλες δυνατότητες. Το 2008 η Gilera μου ξαναπαραχώρησε μιας LE (αυτή τη φορά λίγο πιο κοντά στην RSA).

Η σεζόν πήγε σκατά, με 2 μηδενικά στους 2 πρώτους αγώνες, αλλά στο Grand Prix της Πορτογαλίας κατέκτησα την πρώτη Pole μου και το πρώτο βάθρο στο Mugello ,στο σπίτι μου! Νίκη σε Γκραν Πρι στο τέταρτο του λίτρου. Στα μέσα της σεζόν, καθώς είχα προβάδισμα στο πρωτάθλημα τελικά μου έδωσαν το επίσημο Gilera RSA και από εκεί πήρε τα πράγματα πολύ καλύτερη πορεία. Κατέκτησα συνολικά 7 pole, 6 νίκες και 12 τερματισμούς στο πόντιουμ και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.

Την επόμενη χρονιά αποφάσισα να μείνω στην τάξη για να επαναλάβει την επιτυχία του 2008. Ήταν όλοι εκεί, αλλά μια εβδομάδα πριν έσπασα το σκαφοειδές ενώ ήμουν σε προπόνηση με το ποδήλατο. Εκτός από το να μην λάβω μέρος στο πρώτο Grand Prix φάνηκε ότι θα ήμουν πίσω στην κούρσα για το πρωτάθλημα, και όποτε πλησίαζα ή έπεφτα ή κάποια τεχνικά προβλήματα με απέτρεπαν από την ολοκλήρωση του αγώνα.

Παρ ‘όλα αυτά, πήγα για να παίξω τον τίτλο στον τελευταίο αγώνα στη … Βαλένθια. Έπρεπε κερδίσω και να πάρω 13 ° από τον H. Aoyama. Θα χρειαζόταν ένα θαύμα, αλλά τα παιχνίδια δεν είχαν ακόμη κλείσει. Το αποτέλεσμα ήταν ότι ήρθε 7ος και εγώ έπεσα ενώ ήμουν 1ος. Πάει το γλυκό!! Τελικά, 3ος στην κατάταξη, παρά τις 6 νίκες και 10 τερματισμούς στο πόντιουμ. Αχ …

Το 2009 θα συμμετείχα επίσης στο ιταλικό γύρο Superbike της Imola, οδηγώντας για την Aprilia Superbike αντικαθιστώντας Nakano. Ήταν μια μεγάλη ημέρα, που έκλεισε με μια πτώση στον πρώτο γύρο και ένα βάθρο στο δεύτερο. Εκείνη την ημέρα οι άνθρωποι στους λόφους της πίστας ήταν μια μεγάλη χαρά να πανηγυρίζουν για μένα … Θυμάμαι ακόμα, φανταστικά!

Το έτος 2010 ήταν το μεγάλο άλμα στο MotoGP.

Μετά από τόσα χρόνια πέρασα από τον Όμιλο Piaggio στην ομάδα της Honda Gresini. Είναι μια πολύ μεγάλη πρόκληση και δυσκολία, επειδή το επίπεδο των MotoGP είναι πραγματικά υψηλό. Επιπλέον εγώ και η ομάδα μου (που με ακολουθεί από το 250) δεν είχαμε καμία εμπειρία και αυτό περιπλέκει τα πράγματα περαιτέρω. Αλλά μείναμε μαζί, και δίνοντας πάντα το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε στο δεύτερο μισό της σεζόν βελτιωθήκαμε και πλησιάσαμε. Τελικά ήρθα 8ος, και πήρα μια 4 η θέση ως το καλύτερο αποτέλεσμα (3η θέση που την έχασα στη γραμμή του τερματισμού).

2011, προς το παρόν είναι μια πολύ καλή χρονιά, γιατί είμαστε σταθερά γρήγοροι και καλύτεροι, και μάλιστα μερικές φορές ακόμη περισσότερο!

Αλλά δυστυχώς δεν είναι ακόμη σε θέση να ταιριάξω την ταχύτητα μου με ένα βάθρο.

Μην ανησυχείτε …..

Συνεχίζω να τα δίνω όλα!

Υ.Γ. ξαναδιαβάζοντας, συνειδητοποίησα έχω «μια περίπλοκη σχέση» με τους χρόνους των ρημάτων … Αλλά δεν ήθελα να τα ξαναγράψω τα πάντα! Ευχαριστώ! 🙂

Γραμμένο από τον ίδιο στις 7 οκτ. ’11 στην επίσημη σελίδα του στο FB

www.facebook.com/58marcosimoncelli

official site http://marcosimoncelli.it/