Το -νιοστό- Μεγάλο Πλάνο της Alfa Romeo

Αφού αφήσαμε το internet να ξεσαλώσει με τα νέα πλάνα της FCA για το άμεσο μέλλον, ας αποτυπώσουμε μερικές ψύχραιμες σκέψεις.

Όσοι ασχολούνται με την ιταλική αυτοκίνηση, και τρέφουν ιδιαίτερη συμπάθεια για την Alfa Romeo, έχουν ακούσει άπειρες φορές για μεγαλεπίβολα πλάνα και ένδοξες μέρες που θα έρθουν και μπλα μπλα μπλα…. Τα re-structural η re-launch, re-birth, και ένα σωρό άλλα re-κάτι plans, έχουν γίνει κάτι σαν παράδοση στη Διοίκηση της Fiat, που μάλλον μόλις πριν λίγα χρόνια αναγνώρισε, έμμεσα και με τις πράξεις της, ότι είχε μπερδέψει ολίγον τι τα μπούτια της με το θέμα Alfa Romeo, και αποφάσισε μια πλήρης επαναφορά της φίρμας στο καθεστώς που είχε πριν τα τέλη του ’70.

Βέβαια για να είμαστε ακριβοδίκαιοι η όλη αβεβαιότητα των διοικούντων την Alfa Romeo έχει τις ρίζες της απο την εποχή της Κρατικής IRI και την διαρκής ταλάντευση μεταξύ ακριβών sport αυτοκινήτων σε περιορισμένες σειρές (πχ 2600 Spider, Giulietta SS και αργότερα Montreal) και -σχετικά- προσιτών μοντέλων για αύξηση τζίρου, όπως η πρώτη Giulietta, οι μικρές Giulia 1300 και αργότερα η Alfasud και το πείραμα Arna.

Όλο αυτό το ζιγκ ζαγκ πολιτικών αποφάσεων, που έφερε και τεράστιες καθυστερήσεις στην εξέλιξη νέων πατωμάτων και κινητήρων, καλυπτόταν, και με το παραπάνω, από την τεχνολογική πρωτοπορία και την τεράστια διαφορά τεχνογνωσίας, απόρροια της συνεχούς αγωνιστικής εμπλοκής σε κορυφαίο επίπεδο, που είχε η Alfa Romeo σε σχέση με τον ανταγωνισμό τις δεκαετίες του ’60 και του ’70.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Alfetta, παιδί του Giuseppe Busso, που παρουσιάστηκε το 1972 και το πλαίσιο της που με την, επιπέδου supercar, transaxle διάταξη των μηχανικών μερών, της επέτρεψε να είναι παρούσα υπό τη μορφή της 75 μέχρι το 1992 ενώ έδωσε και ζωή σε ένα κορυφαίο sportscar, την SZ.
Το ίδιο θα μπορούσε να πει κανείς και για την Sud, οι λύσεις της οποίας άντεξαν μέχρι τη πρώτη γενιά των 145/146 στα μέσα των ’90ies.

o Giuseppe Busso με την Alfa Romeo Alfetta

Από εκεί πέρα βέβαια, τα θαύματα τελειώνουν και αρχίζει να διαφαίνεται η σταδιακή απομάκρυνση από την κορυφή, και δη από την BMW που έπιασε το νόημα από πολύ νωρίς και έγινε η Alfa Romeo στη θέση της Alfa Romeo δουλεύοντας με σοβαρότητα και, κυρίως, συνέπεια ώστε να τοποθετήσει στη κορυφή κάθε κατηγορίας και ένα εκπρόσωπο της γκάμας της.

Αναγέννηση Νο1:
H πρώτη, σύγχρονη, προσπάθεια ‘ανασυγκρότησης’ της μάρκας έγινε μετά την εξαγορά της από την Fiat, που επένδυσε τεράστια ποσά σε ‘έργα βιτρίνας’,  όπως το DTM και την SE 048 V10 που ουδέποτε έτρεξε. Η επένδυση αυτή όμως έγινε παραμερίζοντας τις πραγματικές ανάγκες της μάρκας και τοποθετώντας στην αγορά ένα μέτριο αυτοκίνητο, το Tempra με άλλο κουστούμι, λέγε με 155.
Το όλο σκηνικό σώθηκε από την εντυπωσιακή αγωνιστική παρουσία της μεσαία μπερλίνας Alfiat αλλά και από τις πανέμορφες GTV/Spider 916, που σχεδιάστηκαν όμως πάνω στο πλαίσιο της 164 με μόνιμη τετρακίνηση Q4 και 3.0 V6 24V, για να πάρουν τελικά το σασί του Tipo αλλά με μια τρομερά εξελιγμένη πίσω ανάρτηση.

Πάμε πάλι:
Η δεύτερη προσπάθεια, και η πιο πετυχημένη από άποψη ποικιλίας και αριθμών ως τώρα, ήταν μετά τα μέσα του ’90, όταν η Fiat, αφού είδε ότι το κοινό απομακρυνόταν με γρήγορους ρυθμούς, αποφάσισε να διαφοροποιήσει τεχνολογικά την Alfa Romeo από την Τορινέζικη γκάμα.
Για να λόγους κόστους όμως, η Fiat δεν έκανε ριζική τομή και έτσι έμειναν τα πατώματα του Tipo, αλλά παρέχοντας περισσότερες ελευθερίες στους μηχανικούς της Alfa Romeo που εξέλιξαν την εκπληκτική 156 και τα εξ’ίσου κορυφαία παράγωγα της, την 147 και την GT ενώ η 166 συνέχισε, χωρίς όμως να φτάσει τα νούμερα της, την παράδοση της 164 στα executive sedans.

Νέα ράτσα και άντε ξανά:
Μετά ήρθε η τρίτη φορά… η Fiat αποφάσισε ότι έφτασε η ώρα να εκμεταλλευτεί την εξαιρετική εμπορική πορεία της 156 και να οδηγήσει το κοινό της σε κάτι πιο premium. Κάπως έτσι προέκυψαν η 159 και οι Brera/Spider 939.
Εντυπωσιακή όψη, ψαγμένη ανάρτηση και φρένα, εξαιρετικά ηλεκτρονικά, άριστη ποιότητα κατασκευής και συναρμολόγησης αλλά και μεγάλο βάρος, ‘οικογενειακό’ set up και μεγάλους, αν και σύγχρονους, κινητήρες που παρά τις προσπάθειες δεν απέβαλλαν ποτέ τη ‘ρετσινιά’ της προέλευσης GM.

Η μείωση των πωλήσεων σε σχέση με την αγαπημένη 156 έφερε πάγωμα αγωνιστικών δραστηριοτήτων, ακύρωση των εκδόσεων GTA (οι 3.2 είχαν υπολογιστεί απλώς ως μια έκδοση…καμία σχέση με κορυφαία μοντέλα κλπ, και μάλιστα το Ti Pack είναι ουσιαστικά αυτό που θα ήταν η GTA, αλλά με άλλο κινητήρα) αλλά και την απόσυρση της Alfa Romeo από την κατηγορία ‘της‘ για 4 χρόνια μέχρι να έρθει η Giulia.

Επιστροφή στις ρίζες:
Τέταρτη φορά! ο Sergio Marchionne πατάει Ctrl+Alt+Delete στην Alfa Romeo και τα φτιάχνει όλα από την αρχή, όπως έπρεπε να είχε γίνει ήδη από το 1986! Νέο δάπεδο κορυφαίας τεχνολογίας, νέοι κινητήρες υψηλών επιδόσεων, μια κορυφαία έκδοση που ‘τσαγιάζει’ supercars και έχουμε την νέα ονείρωξη των Millenial Alfisti: την Alfa Romeo Giulia.

H χαρά μεγάλη και οι προσδοκίες ακόμα μεγαλύτερες! θα ακολουθήσει καταιγισμός μοντέλων -έλεγαν- που θα ξεκινήσει με τη Stelvio και θα συνεχίσει με Alfetta, μεγάλο SUV, νέα Spider, πισωκίνητη Giulietta, δίλιτρη 4C και μικρομεσαίο Crossover γα πλήρη επίθεση…. έλεγαν.
Αντ’αυτού προστέθηκε μονάχα η εξαιρετική Stelvio, που είναι ακόμα καλύτερη από την Giulia, και μία πρόσκληση για την ανακοίνωση …νέου πλάνου, ΠΑΛΙ, την 1η Ιούνη.

Άρα τώρα είμαστε στο Business Plan V4.2 (χωρίς να μετρήσουμε τα άλλα 5-6 ενδιάμεσα που απλώς πέρασαν στη λήθη ακόμα και των ίδιων των εμπνευστών τους) και προβλέπει τα εξής:

1. Κατάργηση της Mito
2. Ριζική ανανέωση της Giulietta για να αντέξει μέχρι το 2022 (μην γελάτε… το δάπεδο Σειράς 1 και Golf είναι παλαιότερα)
3. Crossover στην κατηγορία της Giulietta, κάτι σαν το X1, που ΙΣΩΣ γεννήσει και μια επόμενη γενιά hatchback
4. Μεγάλο SUV, anti-X5
5. Κατάργηση της 4C
6. Αναβίωση της έννοιας GTV –The Alfetta way– με ένα τετραθέσιο κουπέ βασισμένο στην Giulia
7. Νέα 8C, που αυτή τη φορά δεν θα χαντακώσει ο Montezemolo, με κεντρομήχανη διάταξη και βλέψεις supercar

Και η Alfetta? Υπάρχουν φήμες ότι θα έρθει μαζί με την επόμενη γενιά της Maserati Ghibli, αφού θα μοιραστούν το πλαίσιο και κάποια μηχανικά μέρη, ενώ για τη Spider, το πλέον χαρακτηριστικό μοντέλο της Alfa Romeo, κανείς δεν λέει τίποτα.

Αλλά για τις προβλέψεις αυτές θα ασχοληθούμε σύντομα ξεχωριστά.

Για το τι θα ισχύσει και το όχι πραγματικά φοβούμαστε να είμαστε πολύ απόλυτοι, αφού η προϊστορία από άποψη φερεγγυότητας των πλάνων αυτών δεν είναι και η καλύτερη. Οφείλουμε όμως να αναγνωρίσουμε ότι τώρα υπάρχει ένα βασικό συστατικό που απουσίαζε τα προηγούμενα χρόνια: τα χρήματα!
Ο Sergio Marchionne είναι αλήθεια πως παραμέλησε το προϊόν του για να εξυγιάνει την FCA, ουσιαστικά επέβαλλε ένα είδος μνημονίου, σαν να ήταν η εταιρία μια χρεωμένη χώρα, και με μείωση δαπανών και περικοπές σε μοντέλα (αλλά και ολόκληρες μάρκες…) έφερε τα ταμεία του Ομίλου σε θέση να είναι εύρωστα και η μετοχή να ανέβει περίπου 11 φορές σε σχέση με όταν ανέλαβε.

Η ελπίδα είναι πως ο όποιος διάδοχος του, που ΠΡΕΠΕΙ να είναι car guy, θα εκμεταλλευτεί τα διαθέσιμα κονδύλια για να συνεχίσει το δρόμο της Alfa, να ΜΗΝ αλλάξει πάλι προσανατολισμό αλλά και να επεκταθεί σε ζώνες που ακόμα και τώρα φαίνονται παραμελημένες.

Η κουβέντα καφενείου περί του πως διοικεί ο ‘πουλοβεράκιας’ μόνο ως τέτοια πρέπει να αντιλαμβάνεται… το τι σκέφτεται και κυρίως ΠΩΣ, τι συμφωνίες υπάρχουν με χώρες-συνδικάτα-funds, ΔΕΝ τα γνωρίζουμε οπότε κρατάμε μόνο το εξαιρετικό οικονομικό αποτέλεσμα και το ότι η Alfa πλέον δρα όπως πρέπει και με στόχο το παραδοσιακό κοινό της που, πιστέψτε με, δεν είναι αυτό των 33-145-Mito.

Οι Alfa ποτέ δεν ήταν φθηνές και προσιτές και η τεχνολογία κοστίζει. Ένας καλός φίλος και ‘ειδικός’ δημοσιογράφος (δάσκαλος θα έλεγα) μου διηγούταν για το πως ανέκτησε την Giulia GTV 2000 του όταν αποφοίτησε, και ήταν με τη πώληση ενός διαμερίσματος. Άρα Giulia GTV=ένα σπίτι και τώρα έχουμε Giulia Quadrifoglio=ένα σπίτι, το πιάσατε?

Ούτε η Sud ήταν φθηνή, όπως δεν είναι φθηνή τώρα μια BMW Σειρά 1 σε σχέση με τα υπόλοιπα αυτοκίνητα της κατηγορίας της, και ούτε ήταν οι πρώτες 33. Μπορεί να ήταν πιο προσιτές για ένα κοινό που ήθελε Alfa Romeo μεν αλλά δεν ήθελε η δεν μπορούσε να πάει μέχρι την Alfa 75 η την Giulietta II δε, όμως φθηνές δεν ήταν, αφού σε σχέση με ένα Fiat Ritmo η ένα Ford Escort είχαν τσιμπημένη τιμή.
Μόνο η Arna προέτασσε ως όπλο το χαμηλό κόστος κτήσης και όλοι ξέρουμε που κατέληξε…
Ακόμα και την εποχή της Fiat όμως, η 147 τιμολογούταν πάνω από το μέσο όρο της κατηγορίας της και ήταν σαφέστατα ακριβότερη από Peugeot 307 , Renault Megane και Opel Astra ενώ η τιμή της ήταν ευθυγραμμισμένη με Golf και ελαφρώς φθηνότερη από A3.
Όπως και Mito δεν ήταν ‘τσάμπα πράμα’,  αφού κόστιζε περίπου όσο το κορυφαίο (και καλύτερο, sorry Alfa) Grande Punto Abarth ενώ ήταν ακριβότερη από Renault Clio και Ford Fiesta.

Άρα στον ένα αιώνα και βάλε ιστορίας της Alfa Romeo, υπήρξαν κάποια -σχετικά- προσιτά μοντέλα για κάτι παραπάνω από δύο δεκαετίες. Αυτό σημαίνει ότι δεν κινείται υπεροπτικά η φίρμα ξεχνώντας τους παραδοσιακούς πελάτες της αλλά μάλλον στρέφεται ξανά εκεί όπου βρισκόταν πάντα, δηλαδή στην πλέον καλλιεργημένη, και συντελειακά πιο εύρωστη, πλευρά του αυτοκινητόφιλου κοινού.

Απλώς τώρα πλέον όλο αυτό ανεβαίνει ακόμα μια κατηγορία επάνω, και σε συνάρτηση με την οικονομική δυσχέρεια της χώρας, μας φαίνεται ακόμα πιο δύσκολο το να αποκτήσει κανείς μια καινούργια μπερλίνα με το σταυρόφιδο στο καπό.

Άρα από το να ελπίζουμε για μια Giulia 1.6 Turbo 250 ίππων με look QV στα 20.000€ με 0% προκαταβολή και 48 άτοκες δόσεις, καλό θα ήταν να φροντίσουμε για την ανάκαμψη της Ελλάδας, μπας και με τη δουλειά μας μπορέσουμε να αποκτήσουμε (αφού καλύψουμε σοβαρότερες ανάγκες) μια νέα σωστή Alfa, στη σωστή τιμή.

Γιατί όπως και να έχει, είναι παράλογο να βρίσκει κανείς λογικό να πωλούνται 3κύλινδρες BMW και Mercedes ,με κινητήρα που βρίσκει κανείς στο Dacia Duster, σχεδόν σε τιμή δίλιτρης Giulia 200 ίππων και να θεωρεί την Alfa ακριβή …γιατί υπάρχει φθηνότερο Skoda.

Απλώς -ακόμα?- η διοίκηση της FCA δεν πουλά τις Alfa υπερτιμημένες, κάτι που κάνει με εξαιρετική επιτυχία όλο το Γερμανικό κατεστημένο, αλλά τις έχει τοποθετήσει μεν σχεδόν στη κορυφή της τιμολογιακής πυραμίδας της κατηγορίας της, με τίμια όμως κοστολόγηση, αν λάβει κανείς υπ’όψη την τεχνολογική υπεροχή αλλά και το επίπεδο εξοπλισμού.

Νίκος Κουμπής