Όταν έτρεξε η μπλε Ferrari: Penske’s 512M Sunoco Blue

Τι κάνεις όταν θες να τρέξεις σε αγώνες με ένα αυτοκίνητο θρυλικού κατασκευαστή, αλλά το εργοστάσιο αρνείται να σου πουλήσει ένα?

Αλλάζεις τα σχέδια σου και παίρνεις άλλο θα πείτε, σωστό αλλά όχι αν είσαι ξεροκέφαλος σαν τον Roger Penske. Αν είσαι ο Penske θέλεις και το αμάξι και να την πεις σε αυτόν που δεν στο έδωσε, και αυτό έγινε το 1971 με την ιστορία της 512 Sunoco, της αρτιότερης, αλλά και ατυχέστερης ιδιωτικής Ferrari που πάτησε ποτέ τους τροχούς της στις πίστες.

Όλα ξεκίνησαν το 1970, όταν η Scuderia αποφάσισε να επιστρέψει, και να κερδίσει,το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Αντοχής, από το οποίο έλειπε από το 1967 και την ιστορική μάχη με την Ford, αυτή τη φορά όμως ενάντια στις Porsche 917.

Για να το καταφέρει αυτό ο Enzo έδωσε εντολή να κατασκευαστεί ένα νέο αυτοκίνητο για την κατηγορία Sport των 5 λίτρων, του οποίου η μισή παραγωγή θα ετίθετο προς πώληση, ακριβώς όπως έκανε και η Porsche με την 917 ένα χρόνο νωρίτερα.
Η Ferrari κατασκεύασε 25 νέες 512S, 17 πλήρη αυτοκίνητα και 8 σε κιτ συναρμολόγησης, για να πάρει το μοντέλο την έγκριση τύπου της FIA και να συμμετάσχει στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στην κατηγορία Gr.5.

Porsche 917 και Ferrari 512, εδώ στο Monza Historic Race του 2019

Οι 512S όπως ήταν αναμενόμενο συνάντησαν αρκετά προβλήματα νεότητας και έτσι η Ferrari κέρδισε μονάχα στο Sebring με τους υπόλοιπους εννιά αγώνες να μονοπωλούνται από την Porsche. Σημαντικός παράγοντας γι’αυτό όμως ήταν και η περιορισμένη διαθεσιμότητα πιλότων και τεχνικής υποστήριξης. Η Ferrari είχε από καιρό αποφασίσει πως θα έδινε περισσότερη βάση στο Πρωτάθλημα F1 και δεν είχε αρκετούς πόρους για πολλαπλές συμμετοχές σε δύο θεσμούς, πόσο μάλλον όταν στο ένα χρειαζόταν τριμελή πληρώματα.
Εξ αιτίας αυτού του περιορισμού ο αγωνιστικός διευθυντής της Scuderia, Mauro Forghieri, είναι αναλάβει χρέη “επιλοχία”, αφού έπρεπε να ταιριάξει αγώνες με πιλότους που είχαν και άλλες υποχρεώσεις, με αποτέλεσμα σπανίως τα πληρώματα να είναι ίδια σε πάνω από δύο αγώνες η να μπορεί να υπολογίζει σε σταθερή απόδοση.

Την ίδια ώρα η Porsche είχε ήδη μια σεζόν προβάδισμα, αφού είχε λύσει ότι πρόβλημα νεότητας της σχεδίασης της 917 ήδη από τα τέλη του 1969 και, ακολουθώντας το παράδειγμα της Ford, γέμισε το grid με δικά της αυτοκίνητα που είχαν εργοστασιακή υποστήριξη αλλά και πλήθος επαγγελματιών πιλότων με πλήρη απασχόληση.
Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση της Targa Florio του 1970, όπου η Ferrari κατέβασε μονάχα ένα αυτοκίνητο με τους Giunti/Vaccarella στο τιμόνι, ενώ η Porsche είχε 4 συμμετοχές με αποτέλεσμα να κερδίσει εύκολα.

Από τα σασί που είχε ετοιμάσει η Ferrari για να πάρει την έγκριση τύπου, κάποια δεν έτρεξαν ποτέ και ένα από εκείνα, το Νο 1040, πουλήθηκε στους Chris Cord και Steve Earle στις ΗΠΑ και συμμετείχε στο Πρωτάθλημα Can-Am του 1970 με τον Jim Adams στο τιμόνι.

Στο μεταξύ ο Roger Penske, θρύλος των αγώνων στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού μαζί με τον Carroll Shelby, έχοντας εξασφαλίσει την χρηματοδότηση από την Πετρελαιοβιομηχανία Sun Oil Company, SUNOCO, θέλησε να συμμετάσχει στο Πρωτάθλημα Σπορ Αυτοκινήτων του 1971 με δική του ομάδα και προσπάθησε να αγοράσει από το Maranello μια ολοκαίνουργια 512M (όπου Μ=Modificata).
Όταν ο Γέρος αρνήθηκε, ο Roger αποφάσισε πως θα έφτιαχνε μόνος του την αναβαθμισμένη εκδοχή της 512S, και θα την κατέβαζε στους αγώνες για να αποδείξει πως μπορούσε και χωρίς την υποστήριξη της Ferrari, η οποία όμως έτσι και αλλιώς είχε εγκαταλείψει το project 512, που θα ήταν εκτός κανονισμών για το 1972, και είχε ήδη αφιερωθεί στην 312PB ,που εν τέλει κυριάρχησε στο Πρωτάθλημα εκείνης της χρονιάς.

Στο τέλος του 1970 λοιπόν, ο Penske αγόρασε την 512S No1040 και την έστειλε στην ομάδα του, όπου οι τεχνικοί την αποσυναρμολόγησαν εντελώς, με σκοπό να την βελτιώσουν σε κάθε σημείο. Το σασί ενισχύθηκε, χωρίς να αυξηθεί το βάρος, το αμάξωμα επανακατασκευάστηκε ολοκληρωτικά από την Berry Plastics με νέα και ελαφρύτερα πάνελς, καλύτερα κατασκευασμένα, με άριστη συναρμογή και απολύτως λείες επιφάνειες, και ο κινητήρας, αφού δέχτηκε την κατάλληλη περιποίηση από την TRACO Engineering στην California, απέκτησε επιπλέον 60 ίππους, φτάνοντας τους 600, και ένα νέο σύστημα ανεφοδιασμού καυσίμου εμπνευσμένο από τα αεροσκάφη της Πολεμικής Αεροπορίας.

Μία ακόμα διαφορά σε σχέση με την εργοστασιακή Ferrari 512Μ ήταν πως η Sunoco δεν διέθετε διαφορικό περιορισμένης ολίσθησης αλλά τύπου spool, με 100% εμπλοκή, όπως της Porsche 935, λύση που είχε ως πλεονέκτημα το μειωμένο βάρος και τις μικρότερες απώλειες ισχύος, σε αντιστάθμισμα όμως καθιστούσε το αυτοκίνητο πολύ πιο δυσκολοδήγητο και απαιτούσε μια πολύ επιθετική αντιμετώπιση των στροφών, αλλιώς θα πήγαινε…ευθεία.

Το αυτοκίνητο όμως δεν θα οδηγούνταν μόνο του και ο Penske χρειαζόταν έναν ακόμα οδηγό για να πλαισιώσει τον διάσημο Mark Donohue, που ήδη έτρεχε με τα αυτοκίνητα του σε άλλες κατηγορίες, οπότε στράφηκε στον έμπειρο Mike Hobbs, με προϋπηρεσία στα εργοστασιακά Gulf Ford GT40 της ομάδας του John Wyer, για να συμπληρώσει το πλήρωμα του.

Στην πρώτη της εμφάνιση η 512M Sunoco Blue έκλεψε τις εντυπώσεις

Η ‘νέα’ Ferrari 512Μ βάφτηκε στο λαμπερό navy blue της Sunoco, με κίτρινες λεπτομέρειες και ασημί τελείωμα, και ήδη από την πρώτη της εμφάνιση έγινε διάσημη για την ομορφιά της, επισκιάζοντας ακόμα και τις άλλες, παραδοσιακά κόκκινες, Ferrari.

Ο Penske είχε εμμονή με την τελειότητα και η 512Μ Sunoco έμοιαζε περισσότερο με πανάκριβο αυτοκίνητο δρόμου φτιαγμένο για λογαριασμό κάποιου Κροίσου παρά με ετοιμοπόλεμο αγωνιστικό. Δεν υπήρχε βρόμικη επιφάνεια, δεν υπήρχε ατέλεια στο χρώμα, δεν υπήρχε ένωση που να μην ταίριαζε ακριβώς και μηχανικοί και οδηγοί είχαν όλοι καλοσιδερωμένες στολές και γυαλισμένα κράνη.

Ο Hobbs θυμάται πως “…η Penske Ferrari καθιέρωσε τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να προετοιμάζεται ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο. Ήταν ένα αυτοκίνητο προετοιμασμένο σαν χειρουργικό εργαλείο: κάθε επιφάνεια ήταν ίσια και καθαρή, οτιδήποτε έπρεπε να γυαλιστεί γυαλίστηκε. μπορούσες να φας το δείπνο σου πάνω στο πάτωμα του. Οι Ευρωπαϊκές ομάδες δεν έδιναν βάση σε αυτά τα στοιχεία, νόμιζαν ότι ήταν όλα αυτά που κάναμε ήταν φρου φρου και αρώματα. Θεωρούσαν ότι όλη αυτή η εμμονή απλώς σε αποσπά από τον τελικό στόχο: τη νίκη…“

Daytona:

Με τον Roger να διοικεί, τον John ‘Woody’ Woodard αρχιμηχανικό, τον ταχύτατο Mark Donohue να γράφει χρόνους και τον έμπειρο στους αγώνες αντοχής Mike Hobbs να κρατά ρυθμό, η Penske Racing προμηνύονταν ως σοβαρός διεκδικητής του τίτλου, και στις 31/1/1971 η ομάδα παρουσιάστηκε στην Daytona με αυτοκίνητο και μηχανικούς να αστράφτουν.

Η καλύτερη ομάδα του grid στην Daytona του 1971

Η ομάδα του Wyer έτρεχε πλέον με εργοστασιακές Porsche 917 και το πρώτο πράγμα που έκανε μόλις αντίκρισαν την Ferrari ήταν να καταθέσει ένσταση για το σύστημα καυσίμου της Penske, με το σκεπτικό ότι …δεν το έχουν ξαναδεί. Τελικά, έπειτα από προσεκτική ανάγνωση των κανονισμών, όπου δεν αναφερόταν τίποτα συγκεκριμένο για τον τρόπο έγχυσης καυσίμου στο ντεπόζιτο, η Sunoco Βlue κρίθηκε νόμιμη και πήρε το δρόμο της για τα χρονομετρημένα κατάταξης, και τότε τα χαμόγελα των μεγάλων ομάδων κόπηκαν απότομα όταν ο Mark Donohue έγραψε την Pole Position.

Στην Porsche συνοφρύωσαν γιατί δέχτηκαν μια πρώτη ήττα από μια Ferrari, αλλά και το επιτελείο από το Maranello δεν χάρηκε ιδιαίτερα που μια ‘παλιά και μεταχειρισμένη 512‘, βελτιωμένη από κάτι άξεστους στη California, αποδείχθηκε ταχύτερη από τα επίσημα αυτοκίνητα, έστω και αν και εκείνα βρίσκονταν στα χέρια αποκλειστικά ιδιωτικών συμμετοχών.
Ο πιο χαρούμενος πάντως ήταν ο Hobbs, που του αρνήθηκε η συμμετοχή με Porsche λόγω προσωπικών διαφορών με τον Wyer, και φρόντισε να το δείξει δεόντως, όταν χαιρέτισε την παλιά του ομάδα με το παράσημο του υψωμένου μεσαίου δαχτύλου…

Αυτή ήταν η διαφορά από τις Porsche 917K ήδη από τον πρώτο γύρο

Η επικράτηση της Sunoco Blue ήταν ξεκάθαρη και στον αγώνα και μέχρι την βαθιά νύχτα ήταν μόνη και ανενόχλητη στην πρώτη θέση της κατάταξης όταν η Porsche 917K του Vic Elford έφερε τετ-α-κε μπροστά από την Ferrari που εκείνη την ώρα οδηγούσε ο Donohue. Η Sunoco φρέναρε και μία ιδιωτική 911, στην οποία είχαν μόλις ρίξει γύρο για πολλοστή φορά, έπεσε στο πίσω μέρος της 512 που με τη σειρά της έσκασε πάνω στην Porsche καταφέρνοντας μεγάλες ζημιές και στα δύο αυτοκίνητα.

Ότι απέμεινε από την Porsche 917K του Vic Elford

Αυτό που ήταν το ομορφότερο αυτοκίνητο του αγώνα κατέληξε να έχει σπασμένα πλαστικά γύρω γύρω και διάφορα εξαρτήματα να κρέμονται, και στα pits την επιδιόρθωσαν με τον υψηλότερη τεχνολογία που είναι διαθέσιμη σε ένα μηχανικό σε ώρα ανάγκης: κολλητική ταινία. Δεκάδες μέτρα ασημένιας κολλητικής ταινίας μεταμόρφωσαν την Ferrari 512Μ στο ταχύτερο τσιρότο του κόσμου.

Κουνιέται? Ναι. Θα έπρεπε? Όχι. Βάλε ταινία, μπόλικη

Η όλη καθυστέρηση ήταν τέτοια που το πλήρωμα έχασε κάθε ελπίδα για την νίκη, παρόλα αυτά όμως τερμάτισε στην άκρως τιμητική 3η θέση πίσω από την Porsche 917K των Rodriguez/Oliver και την 512S Spider της N.A.R.T. των Bucknum/Adamowicz, ενώ ο Elford εγκατέλειψε.

Sebring:

Δύο μήνες αργότερα η ομάδα επανήλθε δριμύτερη στις 12 ώρες του Sebring και το σενάριο επαναλήφθηκε, ο Donohue πήρε πάλι την Pole Position, αποδεικνύοντας πως η 512Μ Sunoco ήταν μακράν το ταχύτερο αυτοκίνητο της κατηγορίας της σε απόλυτους χρόνους, και στον αγώνα το πλήρωμα της Penske πάλι ηγούνταν με άνεση μέχρι που ο Pedro Rodriguez με την Porsche αποφάσισε πως ήρθε η ώρα να κάνει πέρα την ενοχλητική Ιταλίδα από το Texas με ολίγον τι άγαρμπο τρόπο.

Η εκκίνηση στο Sebring του 1971 με τις Porsche πίσω από τις Ferrari

Στο πίσω μέρος της πίστας, σε σημείο χωρίς κάμερες και φωτογράφους και σύμφωνα με τα λεγόμενα του Donohue, ο Rodriguez με την Gulf Porsche 917K χτύπησε επανειλημμένα και με μεγάλη δύναμη την Ferrari για να περάσει, με αποτέλεσμα να καταστραφεί η μια πλευρά του αυτοκινήτου και τα δύο ελαστικά.

Η διαφορά στο πρώτο γύρο του Sebring…

Ο Donohue αναγκάστηκε να μπει στα Pits για επιδιορθώσεις και έπεσε στη 10η θέση και έπειτα απο ένα σερί ταχύτατων γύρων κατάφερε να ανεβάσει την Sunoco μέχρι την 6η θέση της γενικής, σε έναν αγώνα που κέρδισε τελικά ο Vic Elford.

Le Mans:

H Penske δεν έχασε την πίστη στο αυτοκίνητο, η ταχύτητα υπήρχε και ήθελαν μόνο λίγο τύχη για να πετύχουν τη πρώτη τους νίκη, και με αυτή την αισιοδοξία πήγαν στο Le Mans, όπου γράφτηκε το επόμενο κεφάλαιο στην ιστορία της γκαντεμιάς της Sunoco Blue.
Πρώτα απ’όλα η Penske δεν διέθετε τροποποιημένο αμάξωμα με μεγαλύτερη ουρά όπως οι Porsche και N.A.R.T. με αποτέλεσμα να μην μπορεί να πιάσει τις ίδιες τελικές ταχύτητες στην τεράστια ευθεία, κάτι παραπάνω από 5 χλμ, της Γαλλικής πίστας. Χαρακτηριστικά η Ferrari της N.A.R.T. κατέγραψε την υψηλότερη τελική ταχύτητα των δοκιμών με 358 χλμ/ώρα ενώ στον αγώνα η Porsche την ξεπέρασε φτάνοντας τα 361, την ώρα που η Sunoco δεν μπορούσε να ξεπεράσει τα 320!.

Λίγο πριν το γύρο σχηματισμού στο Le Mans

Παρόλα αυτά στα δοκιμαστικά αποδείχτηκε πως η Sunoco ήταν πάλι η ταχύτερη Ferrari και κατατάχτηκε 4η, πίσω από 3 Porsche 917Κ Long Tail και μόλις 4δλ από την κορυφή.
O Roger Penske ήθελε να σιγουρευτεί πως η Sunoco αυτή τη φορά θα πετύχαινε ένα καλό αποτέλεσμα και επέμεινε να αντικατασταθεί ο κινητήρας της TRACO, που είχε πλέον αρκετά χλμ στη πλάτη του, με ένα καινούργιο εργοστασιακό που διέθετε και αυξημένη ιπποδύναμη, πάνω από 620 ίππους που θα μπορούσαν να μειωθεί η διαφορά στην ευθεία με τις Porsche.
Η ομάδα επέμενε πως δεν υπήρχε λόγος, αλλά τελικά ο Penske συμφώνησε με την N.A.R.T. να ανταλλάξουν κινητήρες με εκείνον της 512M των Posey/Adamowicz, και η μετατροπή των δύο αυτοκινήτων έγινε …σε ένα βενζινάδικο έξω από τη πίστα.

Απόγευμα στο Le Mans, λίγο πριν το τέλος

Μέχρι το βράδυ η μπλε Ferrari βρισκόταν στην 3η θέση, όχι πολύ μακριά από τις Porsche, και στην Penske άρχισαν να ελπίζουν ακόμα και στη νίκη, αν οι Porsche αντιμετώπιζαν θέματα αξιοπιστίας.
Αλλά τελικά η ατυχία χτύπησε και πάλι την Sunoco όταν στις 20:12 ο κινητήρας της έσπασε και η μπλε Ferrari  αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τον αγώνα.

H N.A.R.T. Ferrari των Posey/Adamowicz μπροστά από την Sunoco Blue

Κατά ειρωνεία της τύχης οι Posey/Adamowicz τερμάτισαν στην 3η θέση της κατάταξης, και πρώτη Ferrari, με τον κινητήρα της TRACO να αποδεικνύει πως τελικά εκτός από ισχυρός ήταν και πολύ αξιόπιστος.

Τελευταία προσπάθεια: Watkins Glen

Όταν έφτασε η ώρα του τελευταίου αγώνα όπου είχε δηλωθεί η συμμετοχή της Penske Ferrari 512M, το επιτελείο της ομάδας είχε ήδη αρχίσει να πιστεύει ότι κάτι τρέχει και σκοτεινές δυνάμεις του παραφυσικού κόσμου είχαν εμπλακεί με την εντυπωσιακή μπλε berlinetta. Και επιβεβαιώθηκαν.

Ο Mark Donohue πήρε πάλι μια πειστική Pole Position, ο κινητήρας αυτή τη φορά ήταν πάλι ο TRACO και ούρλιαζε γεμάτος υγεία, και το ανακατασκευασμένο αυτοκίνητο ήταν στα καλύτερα του. Πάλι στον αγώνα ξεκίνησε ο Donohue για να πάρει διαφορά, πριν αλλάξει με τον Hobbs για να κρατήσει ρυθμό, αλλά αυτή τη φορά το χτύπημα της τύχης ήρθε πολύ νωρίς και στο πιο απρόσμενο μέρος του αυτοκινήτου: στα 40 λεπτά αγώνα, και ενώ η Ferrari έχτιζε μια σεβαστή διαφορά από τις Porsche, έσπασε η κολόνα του τιμονιού!

Η Sunoco Blue αποσύρθηκε από τον αγώνα και ο Hobbs δεν πρόλαβε να κάνει ούτε ένα μέτρο στη πίστα, τουλάχιστον την παρτίδα για την Ιταλία έσωσε η Autodelta που κέρδισε τις Porsche 917K με την τρομερή Alfa Romeo 33/3 των De Adamich/Peterson.

Αυτός ήταν και ο τελευταίος αγώνας όπου συμμετείχε η Penske Ferrari, και ο Mike Hobbs θυμάται ότι “… ήταν μια πολύ απογοητευτική χρονιά και ήταν πραγματικά κρίμα, είχαμε το καλύτερο αυτοκίνητο με την καλύτερη ομάδα. Μπορούσαμε να σταθούμε απέναντι σε οποιονδήποτε, αλλά στο τέλος έμεινε μόνο τα παραλίγο, η ατυχία και οι βλάβες. Μου κάνει εντύπωση που το αμάξι έγινε τόσο γνωστό και αγαπητό, ενώ στην ουσία δεν κέρδισε σε κανένα αγώνα!”

Το αυτοκίνητο αποσύρθηκε και για πέντε χρόνια παρέμεινε κλεισμένο σε μια αποθήκη της Penske Racing ώσπου το αγόρασε ένας εκ των μετόχων της ομάδας για να το ανακατασκευάσει και να το τρέξει σε επιλεγμένους αγώνες του Αμερικάνικου Πρωταθήματος Can-Am. Τελικά συμμετείχε σε δύο αγώνες και η τύχη του φαίνεται πως άλλαξε τελείως. Στο Monterey οδήγησε όλο τον αγώνα για να δεχθεί προσπέραση από μια McLaren MK20 Can-Am 800 ίππων μόλις στα τελευταία 100 μέτρα, και αφού πρόλαβε να γράψει τον καλύτερο χρόνο για Ferrari 512 σπάζοντας το ρεκόρ του Pedro Rodriguez και της 512 της N.A.R.T.
Στη δεύτερη συμμετοχή της, στο Elkhart Lake στο Wisconsin επιτέλους η Sunoco Blue πήρε τη μία και μοναδική νίκη της προτού αποσυρθεί για πάντα.

Σήμερα ανήκει στον Lawrence Stroll, τον πατέρα του Lance Stroll της Racing Point/Aston Martin F1, και αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα αυτοκίνητα της Ferrari, από τα λίγα που έμειναν στις καρδιές των tifosi χωρίς να είναι κόκκινα.

Νίκος Κουμπής